Θάλασσα

 Ήρθα κοντά σου ξανά...

στο απαλό σου γαλάζιο,

το βλέμμα μου βύθισα...

ξαναγεννήθηκα.

Την υγρή σου ανάσα, 

ανάσα μου έκανα...

αναστήθηκα.

Κι όσες άγκυρες μαύρες,

την ψυχή και το νου μου 

ανελέητα πλήγωναν,

στης πλατιάς αγκαλιάς σου 

τον σκούρο βυθό,

με μια κίνηση αυθόρμητη, 

πέταξα.

Ο ορίζοντας τότε, 

που μια ομίχλη βαριά

επιδέξια κάλυπτε,

φάνηκε

κι η ψυχή μου ελεύθερη πλέον, 

σαλπάρισε

και μαζί της σε πήρε.

Ξεκάθαρα τώρα είναι όλα κι απλά.

Όποιος βρίσκει τον τρόπο

να κρατά φυλαγμένη εντός του

τη θάλασσα,

στο σκοτάδι του πάντα

ανοίγει ένας δρόμος στο φως

και ποτέ του δε χάνεται.

Μαρία Γασπαράτου