Μια άνοιξη μικρή στην παγωνιά

 Μέσα στη ρόδινη καρδιά του δειλινού

αφήνει ο Δεκέμβρης τις άχρωμες λέξεις,

που μέσα μου χαράζει 

ένας χειμώνας λευκός, 

ομιχλώδης, 

άκαμπτος,

όμοιος με θαμπή ανατολή

που πέτρωσε

σ' ένα ψυχρό τοπίο του Βορρά

και που δεν άφησε τη μέρα να κυλήσει.

Και ξαφνικά, 

χρώματα γέμισαν οι λέξεις

γράμματα κόκκινα, χρυσά, πορτοκαλιά

κι έφτιαξαν φράσεις φωτεινές 

χαράς κι αγάπης,

δώρο απρόσμενο 

ενός παράξενου Δεκέμβρη 

που δίχως να 'χει καταλάβει γιατί ήρθε,

φεύγει...

Μια άνοιξη μικρή στην παγωνιά

άφησε μέσα μου την αίσθηση 

πως μες στο απόλυτο

το πένθιμο λευκό,

βαθιά στο ολωσδιόλου άδειο,

μπορεί ξανά η ζωή να βρει

ένα νόημα 

μπορεί ξανά η προσμονή να βρει

ένα λόγο...

Μαρία Γασπαράτου

Όπως κάθε Δεκέμβρη...

 
Κι έτσι όπως κάθε Δεκέμβρη

θα γεννηθεί η Αγάπη ξανά.

Θα την υποδεχτούμε κι εμείς 

όπως πάντα

με μια επίπλαστη χαρά 

και μια αμφίβολη θαμπή καλοσύνη.

Θα μοιράσουμε ευχές τυπικές 

λόγια κούφια και υποσχέσεις

που μετά θα ξεχάσουμε.

Θα μοιάζει για λίγο στον κόσμο

σα ν' άλλαξε κάτι.

Θα ταξιδεύει από μακριά 

ένα αέναο φως...

προορισμός η ψυχή μας

που δεν θα τη φτάσει...

Θα γεννηθεί η Αγάπη ξανά

σ' ένα κόσμο που ανίκανος είναι 

αγάπη να νιώσει... 

σ' ένα κόσμο που κάθε καλό

τελικά το σταυρώνει...

Όμως μνήμη δεν έχει η Αγάπη...

συγχωρεί, υπομένει, αντέχει 

κι απλόχερα δίνεται...

κι έτσι κάθε Δεκέμβρη 

θα γεννιέται ξανά

με την άφθαρτη ελπίδα

το φως της το υπέρλαμπρο

κάποια φορά

στην καρδιά μας να φτάσει.

Μαρία Γασπαράτου

 

20 Δεκέμβρη

 Μια μέρα σαν τις άλλες θα μου πεις...

απλώς μια μέρα κρύα του Δεκέμβρη.

Μα είναι κάπως πιο μουντός ο ουρανός

κι η παγωνιά στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής

πάνω σε κάποιες που ακόμα αιμορραγούν πληγές

λεπίδες από πάγο μπήγει.

Μια μέρα του χειμώνα θα μου πεις...

τι περιμένεις;

Μα είναι αλλιώτικο σου λέω αυτό το κρύο.

Στο πανωφόρι μου τυλίγομαι σφιχτά...

βγαίνω στο δρόμο...

να φύγω απ' ό,τι έχει φύγει προσπαθώ...

το άδικο πετώ στην άδεια λεωφόρο

μα αυτό σε μια πραγματικότητα μεταλλική

γυρίζει και κολλά σαν το μαγνήτη.

Μια μέρα σαν τις άλλες θα μου πεις...

όμως ποτέ δεν θα ναι ίδια με καμιά

η μέρα η 20στη κάθε Δεκέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο ένα παραμύθι...

Ξέρεις κάτι;
Με κούρασαν οι αλήθειες.
Του κόσμου το τρομαχτικό
καθρέφτισμα.
Των πιο φριχτών κι άδικων πράξεων
οι αναπαραστάσεις.
Οι αρετουσάριστες γυμνές εικόνες.
Όλες οι αναλυτικές, σαφείς
κι ανατριχιαστικά λεπτομερείς
ενημερώσεις.
Οι απροκάλυπτες ασχήμιες
κι οι αμακιγιάριστες ωχρές στιγμές.
Τα πιθανά εφιαλτικά σενάρια
κι ο θάνατος που ύπουλα παραφυλάει
στης πόλης της σκοτεινές γωνιές.
Δε θέλω άλλο τίποτα να δω...
δε θέλω άλλο τίποτα ν' ακούσω...
Μόνο ένα παραμύθι πες μου απόψε 

όμορφο...

να μη φοβάμαι...
μες στης φωνής σου
το γαλήνιο λίκνισμα 
να κοιμηθώ...

Μαρία Γασπαράτου

Χωρίς αισθήσεις

Είναι στιγμές 

που θα το προτιμούσα αλήθεια

να μην ακούω
να μη βλέπω
να μην αισθάνομαι.
Ένας βράχος να ήμουν στη θάλασσα
η ένας φάρος
που αδιάκοπα θ' αναβοσβήνω...
στο μονότονο ρυθμό μου
να χορεύουν τα κύματα.
Να ήμουν έστω ένας κόκκος άμμου
σε μια απάτητη κρυφή παραλία,
όμορφα κάτω απ' τον ήλιο να καίγομαι.
Να περνούν οι μέρες
οι μήνες

τα χρόνια...
να υπάρχω απλώς

χωρίς αισθήσεις...
Πονάνε τόσο οι αισθήσεις
σ' ένα κόσμο που βουλιάζει στη θλίψη.
Κι η ζωή
μια πόρνη που ξεπουλιέται
σε κακόφημους δρόμους...
στοχεύει σε ακριβά αυτοκίνητα
και χοντρά πορτοφόλια...
θλιβερή

μίζερη

δυστυχής...
άδεια απ' αυτό που αποζητά κατά βάθος.
Πού να το βρει;
Είδος προς εξαφάνιση πια η αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό είμαι εγώ...

 Δεν είμαι αφελής...

δεν είναι πως αντίθετα πάω στη λογική

αυτού του κόσμου από βίτσιο 

κι από μια διάθεση απλώς να ξεχωρίσω,

ούτε πως είμαι ανίκανη μια σκέψη να 'χω

κάπως πιο πρακτική,

ν' αθροίζω, ν' αφαιρώ, να υπολογίζω,

σ' ένα τεφτέρι να κρατώ λογαριασμό

τι παίρνω και τι δίνω.

Δεν είναι ακόμα πως τον εαυτό μου

θέλω  από κάποια διαστροφή 

να υποτιμήσω, 

η αντίθετα ότι για μένα μια ιδέα έχω

υπεροπτική... 

Δεν ξέρω ανυστεροβουλία αν είναι,

ανοησία η εγωισμός,

όμως δεν έχω μάθει ό,τι αυθόρμητα

κι από καρδιάς δεν μου χαρίζεται

να το διεκδικώ...

δεν θέλω τίποτα έτσι να μου δίνεται... 

κι ας πέφτω έξω

κι ας έρχονται φορές που όλα τα χάνω 

κι ας προδίδομαι...

Γιατί απορείς; 

Αυτό είμαι εγώ...

όταν μοιράζω τα κομμάτια της ψυχής μου

ούτε το τίμημα ζυγίζω ούτε το ρίσκο.

Μαρία Γασπαράτου

Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές

 Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές...

κεχριμπαρένια δάκρυα

στου κόσμου τη στέγη.
Μεταλλαγμένες προσευχές
θλιμμένων αγγέλων.
Πυρακτωμένες σταγόνες λάβας
σ' ένα ηφαίστειο
έτοιμο να εκραγεί.
Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές...
ραγισμένοι καθρέφτες
σε παιδικά μάτια.
Αγκιστρωμένα βλέμματα
σε βιτρίνες παιχνιδιών
που με βία ξεριζώνονται
και ματώνουν.
Παγωμένα χέρια
πάνω από αυτοσχέδια μαγκάλια
δίπλα σε νεκρά καλοριφέρ.
Μίζερα στολισμένα δεντράκια
σχεδόν κακόγουστα από ανάγκη
πίσω από θολά τζάμια.
Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές
φιγούρες κυρτές
από φόβο και αγωνία.
Καθημερινά αδιέξοδα.
Εφιάλτες σε σχήμα αριθμών
πάνω σε απλήρωτους λογαριασμούς.
Το κρύο δεν αντέχεται
σε κάποιους τόπους...
σε κάποιες ζωές...
σε κάποιες ψυχές...
Η αδιαφορία χορεύει
πάνω στις αποχαυνωμένες συνειδήσεις.
Η εγκατάλειψη καίει τις τελευταίες αντοχές
όσων κουράστηκαν μόνοι να προσπαθούν.
Για ποια γιορτή αγάπης μου μιλάς;
Για ποια Χριστούγεννα;

Μαρία Γασπαράτου

Εσύ ο άλλος...

Εσύ ο άλλος

κάπου κρατάς φυλακισμένο

τον παλιό σου εαυτό

σ' ερμητικά κλειστά κελιά,

σε ασφυκτικά στενά καλούπια 

και συμβάσεις.

Ζεις και δε ζεις. 

Στο φως με παρρησία εκθέτεις

αυτό που απεχθάνεσαι στο βάθος.

Στο τεντωμένο μιας παράνοιας σχοινί 

ισορροπείς...

με το ένα πόδι να πατά

σε κάποιο κόσμο αδιάφορο

και με το άλλο 

να αιωρείται στο κενό.

Εσύ ο άλλος...

σε ξένους δρόμους χάθηκες

σε τόπους που δε σε χωράν... 

Γι' ανόητα πρότυπα ξεπούλησες 

τ' αλλοτινά όνειρά σου.

Τι ψάχνεις τώρα;

Οι λεπτοδείκτες πάγωσαν 

σ' ενός παρόντος άχαρου

τα σιωπηλά ρολόγια...

κι εκεί στο βάθος

άγνωστος σχεδόν

ο ξεχασμένος σου εαυτός

με πληγωμένο βλέμμα σε κοιτά

κι απομακρύνεται...

Μαρία Γασπαράτου 

Έπιασε κρύο

Οι εποχές αλλάζουν πάντα

αυτόματα και ρυθμικά,

απόλυτα και απαρέγκλιτα, 

αδιαφορώντας 

για της ζωής σου τα στάσιμα,

για όσα μείναν πίσω 

γιατί δεν πρόλαβαν

γιατί δεν μπόρεσαν

γιατί δεν άντεξαν σ' έναν ανήφορο

να προχωρήσουν.

Μα οι εποχές αλλάζουν πάντα

με μια ψυχρή και τυπική διαδικασία

κι αν δεν κατάφερες τις ώρες τους

έτσι όπως ήθελες να ζήσεις

δικό σου πρόβλημα.

Τρέχουν οι μέρες 

τρέχουν οι μήνες

κι οι εποχές αλλάζουν πάντα...

δεν περιμένουν...

φεύγουν κι ούτε γυρίζουν 

να κοιτάξουν πίσω. 

Χειμώνας έφτασε ξανά...

ρίξε ένα κούτσουρο στο τζάκι...

μες στη φωτιά στάχτη να γίνουν 

τα άλυτα σταυρόλεξα της λογικής σου...

να ζεσταθούν οι ψευδαισθήσεις σου...

έπιασε κρύο...

Μαρία Γασπαράτου

Το "σ' αγαπώ" μας

Το "σ' αγαπώ" σου..

μια προσευχή σε χείλη αγγέλων

για έναν κόσμο που χάνεται.

Γλυκός καρπός σε δέντρο ξερό.

Λιβάδι μαγικό γεμάτο παπαρούνες

κάτω από έναν χειμωνιάτικο ουρανό...

Μιας πεταλούδας όμορφης το πέταγμα

μέσα σ' ένα καμένο δάσος...

Μια μελωδία που ξορκίζει της νύχτας

τις φριχτές σιωπές...

Το "σ' αγαπώ" μου...

γερά δεμένο με τ' όνομά σου

σαν βουκαμβίλια κόκκινη

σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί

μ' έναν αρχαίο κίονα σφιχτά

αγκαλιασμένη.

Μια δροσερή πηγή

στου κόσμου την απέραντη έρημο.

Ένα κυκλάμινο

που στο βοριά αντιστέκεται

και μες στην πέτρα ανθίζει.

Το "σ' αγαπώ" μας...

παρηγοριά

ελπίδα

προσμονή

γόνιμη γη

αρχή μιας άνοιξης

την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Ελπίζω πάλι

 

Κάτω από ένα σύννεφο βαρύ 

οι προσδοκίες μου

μια μπόρα αναπόφευκτη προσμένουν,

σχεδόν γυμνές,

μονάχα μ' ένα ξεφτισμένο ντύμα 

από στιγμές μακρινών καλοκαιριών

και κάτι ροζ πεδιλάκια

φαγωμένα από ατέρμονους περιπάτους

σε ουτοπικούς ονειροδρόμους.

Μέσα στον παλιό καθρέφτη

ένα κορίτσι μαζεύει αυγουστιάτικο φως

στις τρυφερές του χούφτες.

Ό άνεμος χαϊδεύει τις αισθήσεις του

με ψιθύρους όμορφων παραμυθιών

κι ο καιρός περνάει...

Μα η ζωή πεζή όλα τ' αλλάζει.

Ο καθρέφτης ραγίζει...

παραμορφώνει ό,τι ωραίο 

μυστικά κρατούσε μέσα του.

Το σήμερα 

κάτω από έναν εχθρικό ουρανό 

παλεύει να ενώσει 

τα σκόρπια κομμάτια του

και μόνο το γέλιο σου, 

σαν
μικρός ήλιος στην καταχνιά,

φωτίζει δειλά

της ψυχής μου το γκρίζο

κι απρόσμενα εντελώς

ελπίζω πάλι...

Μαρία Γασπαράτου

Γροθιά στο σκοτάδι

 Προχωρώ βιαστικά σ' ένα δύσβατο δρόμο.

Παράξενο που είναι αυτό το μονοπάτι!

Σκιές σαν θεριά με τραβούν απ' τον ώμο
και καλπάζει η νύχτα σαν κατάμαυρο άτι.

Προσπαθώ σαν τρελή να ξεφύγω απ' το φόβο.
Με δύναμη χτυπώ τη γροθιά στο σκοτάδι.
Αγγίζω την αλήθεια αψηφώντας τον πόνο
και το αίμα μου κόκκινο βάφει το βράδυ.

Αμαζόνα ντυμένη χορεύω στη μάχη.
Πονάω μα αισθάνομαι πια λυτρωμένη.
Παλεύω ακόμα δυνατή και μονάχη
και η νύχτα μου φεύγει σκληρά ηττημένη.

Ροδαλή η αυγή σαν λουλούδι ανοίγει.
Σηκώνω τα μάτια κι ο ήλιος μ' αγγίζει.
Τριγύρω κοιτάζω οι σκιές έχουν φύγει.
Η αλήθεια πονάει μα το φως της αξίζει.

Μαρία Γασπαράτου

Μια βάρκα από χαρτί

 Κι αφού δεν έχει μείνει τίποτ' άλλο

θα φτιάξω μια βαρκούλα από χαρτί.

Κάπως θα πρέπει το φτωχό μου όνειρο

να ταξιδέψει.

Τα τρένα είναι από καιρό 

σταματημένα στο σταθμό

κι είναι τα πλοία χρόνια στο λιμάνι 

αραγμένα.

Θα είναι μια χρωματιστή 

χαρούμενη βαρκούλα.

Θα γράψω πάνω το όνομά μου

μ' ένα κόκκινο στυλό. 

Εγώ θα είμαι ο βαρκάρης

εγώ κι ο καπετάνιος...

κι ύστερα θα βρω 

έναν γαλήνιο ποταμό

και πάνω του απαλά 

θα την αφήσω.

Κίτρινα φύλλα το ταξίδι της 

θ' ακολουθούν.

Φύλλα ξερά 

που θα ονειρεύονται κι αυτά

σε κάποια ανθισμένη άνοιξη 

να φτάσουν...

κι αν έρθουν μπόρες δυνατές 

κι η άμοιρή μου βάρκα διαλυθεί

δεν θα παραιτηθώ

και μια καινούρια βάρκα χάρτινη 

θα φτιάξω.

Αρκεί να βρίσκει πάντα μια ελπίδα

ν' αντέχει το όνειρο.

Μαρία Γασπαράτου

Κι όμως υπήρξε μια στιγμή...

Στάθηκε το φεγγάρι μια στιγμή

πάνω απ' το σιδερένιο φράχτη.

Περίεργα άστραψε 

η σκουριασμένη κλειδαριά...

πρόθυμη φάνηκε πρώτη φορά 

ν' ανοίξει.

"Τρέξε" σου είπα...

"τρέξε να φέρεις το κλειδί"...

Κάποια πουλιά της νύχτας

ξένοιαστα φτεροκόπησαν 

πάνω απ' τα σκούρα σίδερα.

Μ' ένα πικρό παράπονο

γέμισε την ψυχή σου

αυτή τους η ανεμελιά.

Ευλογημένα τα πουλιά...

Στο πέταγμα τους 

μαγικά υποχωρούν

φραγμοί και σύνορα.

Σαν ένα απόκοσμο πουλί 

πέταξε κι η σελήνη...

το φως της έριξε αλλού.

Βυθίστηκε η κλειδαριά

στο γνώριμο σκοτάδι...

Τέλειωσαν όλα...

κι όμως υπήρξε μια στιγμή 

που ήταν κοντά 

πολύ κοντά ό, τι ποθούσες...

μα δεν το πίστεψες

δε βιάστηκες 

κι ανεπανόρθωτα άργησες

να φέρεις το κλειδί.

Μαρία Γασπαράτου

Οι προδοσίες

Οι προδοσίες 

οι κάθε είδους προδοσίες

έχουν το χρώμα 

του φθινοπωριάτικου ουρανού

λίγο πριν έρθει η μπόρα.

Είναι σαν τις σκιές 

σκελετωμένων δέντρων

που μπαίνουν 

από των παραθυριών τα τζάμια

τις κρύες νύχτες του χειμώνα

και σαν στοιχειά 

μέσα στην κάμαρα χορεύουν 

τρομάζοντας 

τ' ανύποπτα παιδάκια.

Μυρίζουν αίμα και καμένη σάρκα. 

Με λόγχες πύρινες τρυπούν

τα τρυφερά σου όνειρα.

Καπνούς αφήνουν

και βρώμικες πατημασιές

στα πιο καθάρια σου οράματα.

Οι προδοσίες 

οι κάθε είδους προδοσίες

σε μια θάλασσα άγριου θυμού

το πιο αγνό κομμάτι της ψυχής σου 

πνίγουν...

σε τιμωρούν... 

για την ανόητη

την εγκληματική σου αθωότητα.

Μαρία Γασπαράτου

 

Στιγμές

Λυπάμαι τόσο που παγιδεύονται

και χάνονται οι στιγμές

σε σήματα αποτρεπτικά

σε κώδικες δυσνόητους

κι άλυτους γρίφους.

Θολό του πρωινού το φως...

αμφισβητούμενη  η αυγή...

οι νύχτες ολοένα μεγαλώνουν

κι ο χρόνος ανενόχλητος κυλά

με εβδομάδες μισερές

κι αδιάφορες μέρες.

Λείπουν οι Κυριακές

σαν παιδάκια που χάθηκαν 

σε κάποιο λούνα παρκ 

σ' ένα λαβύρινθο τρόμου.

Λυπάμαι τόσο 

που ο καιρός δεν περιμένει

κι εγώ ακούσια μένω πίσω. 

Μα πιο πολύ λυπάμαι

για όλα τα όμορφα κι απλά

που άφηνα ως χθες να φεύγουν

δίχως να μ' αγγίξουν.

Ανύποπτη ήμουν...

Κανείς δεν εγγυάται το αύριο...

Αβέβαιος είναι ο δρόμος...

κι έμαθα πια καλά...

ούτε η επόμενη στιγμή 

δεν είναι δεδομένη.

Μαρία Γασπαράτου

Μετακίνηση 6

 

Περπατώ αργά στο πλακόστρωτο πεζοδρόμιο.

Η μεγάλη λεωφόρος μελαγχολεί

κάτω από μια πρωτόγνωρη υγρή σιωπή... 

Οι αυστηροί λυχνοστάτες 

φωτίζουν ανελέητα το άδειο της πόλης

κι αυτή μοιάζει με γυναίκα 

εκτεθειμένη σε αδιάκριτα βλέμματα 

την ώρα που από κάποιον

έρωτα μεγάλο εγκαταλείφθηκε.

Νυχτώνει πια πολύ νωρίς. 

Τα φώτα των σπιτιών ανάβουν ένα ένα.

Μια κοπέλα σ' ένα παράθυρο

κοιτάει 

δίχως στ' αλήθεια να κοιτά το δρόμο.

Ταξιδεύει 

στο γαλάζιο κάποιας θάλασσας ίσως...

πάνω στην πλώρη ενός πλοίου

ή στο φτερό κάποιου γλάρου...

Παίρνω το δρόμο του γυρισμού...

οι λιγοστές στιγμές ελευθερίας 

έχουν πια όνομα:

"Μετακίνηση 6"...

Σαν μαχαιριά σχίζει τη νύχτα

ο αναστεναγμός 

κάποιου μοναχικού περιπατητή.

Ένας βοριάς παράξενος 

την ψυχή μου διαπερνά.

Κουμπώνω βιαστικά το πανωφόρι μου...

επιταχύνω το βήμα...

έγιναν ξαφνικά πολύ ψυχρά 

τα βράδια του Νοέμβρη... 

Μαρία Γασπαράτου

Ένα χαμόγελο

 Κι όπως σε κοιτώ 

έναν ουρανό συννεφιασμένο

παλεύω να νικήσω στο βλέμμα σου

με της δικής μου της ματιάς 

κάποιες δειλές αχτίδες.

Των καιρών οι καταιγιστικές βροχές

παρέσυραν πολλά 

απ' όσα χρόνια χτίζαμε με κόπο,

με χέρια που κουράστηκαν 

όμως ποτέ δεν παραιτήθηκαν

θεμέλιους λίθους να τοποθετούν,

να 'ρθει και να 'ναι ασφαλές το αύριο..

Και το αύριο τώρα τρέμει συθέμελα 

κι όλα θαρρείς πως πήγανε στο βρόντο

καθώς των δύσκολων καιρών 

οι δυνατές βροχές 

τα πάντα διαβρώνουν.

Και σε κοιτώ μπρος στο παράθυρο

ένα πληγωμένο ουρανό να ατενίζεις.

"Έρχεται πάλι βροχή" μου λες...

δεν απαντώ... 

μ' ένα χαμόγελό μου μόνο προσπαθώ

στο σκοτεινό σου βλέμμα 

ν' ανοίξω ένα ξέφωτο

και ναι...τα καταφέρνω..

Μαρία Γασπαράτου

Βαθύ ποτάμι

 Βαθύ ποτάμι ανάμεσά μας η σιωπή

στο πέρασμά του όσα δε λέμε παρασύρει

πέρα στις όχθες του η ελπίδα έχει γείρει

αγκαλιασμένη με μιά μάταιη προσμονή

Είναι τα χείλη μας τριαντάφυλλα κλειστά

που δεν αφήνουν να απλωθεί το άρωμά τους

κρύβουν τα μάτια μας πολλούς μικρούς θανάτους

και η ψυχή μας την πιο άγρια ερημιά

Είναι η απόσταση απύθμενος γκρεμός

ό, τι ωραίο μέσα του χάνεται και σβήνει

ν' αγκαλιαστούμε μιά απειλή δεν μας αφήνει

και μοιάζει ο κόσμος από αγάπη αδειανός.

Κυλά ο Νοέμβρης το φθινόπωρο κυλά

μα η ζωή θαρρείς πως έχει σταματήσει

λες και ξεχάστηκε ο ήλιος μας στη δύση

και πως δεν πρόκειται να ξημερώσει πια

Κι όμως στο βάθος ο ορίζοντας γλυκαίνει

κάτι ξανοίγει το σκοτάδι του ουρανού

σαν ευλογία σαν χαμόγελο Θεού

που το όνειρό μας στην αγάπη του ανασταίνει

Μαρία Γασπαράτου

Ένα φύλλο

Ήτανε κάποτε ένα φύλλο

που ήθελε να 'ταν πουλί.

Ονειρευότανε ταξίδια στους αιθέρες.

Με κάθε φύσημα του ανέμου αναριγούσε...

μάταια ήλπιζε πως έφτασε η στιγμή

απ' ό,τι δέσμιο το κρατούσε να ξεφύγει.

Ώσπου ο αέρας έγινε πιο δυνατός...

λυτρώθηκε το φυλλαράκι απ' τα δεσμά του

κι ήτανε το ταξίδι μαγικό

πάνω απ' τα δέντρα

πάνω απ' τα σπίτια

πάνω απ' τον κόσμο.

"Ελευθερία" φώναζε

κι η τρυφερή καρδιά του ήταν γεμάτη 

από χαρά 

στην άτακτη πορεία προς το χαμό του.

Δεν τα κατάφερε...

δεν έγινε πουλί... 

δεν ήταν δυνατόν να γίνει...

μόνο ένα φύλλο ήταν

που απλώς για μια στιγμή ένιωσε 

ελεύθερο...

ένα μικρό ονειροπόλο φυλλαράκι...

κάποιο φθινόπωρο...

Μαρία Γασπαράτου

 

Σαν φωτοβολίδες...

 Η νύχτα στην πόλη απλώνεται αργά

σαν υγρασία σε παλιό τοίχο.

Μπαίνει απ' τα κλειστά παράθυρα,

διαβρώνει τις ευάλωτες ψυχές,

στάζει μέσα τους 

μιά ρευστοποιημένη απελπισία,

σκουριάζει τις ήδη φθαρμένες απ' το χρόνο 

αντοχές

κι επιμένει να ανασύρει μνήμες

ανεπιτυχώς έτσι κι αλλιώς κρυμμένες 

μέσα στο πορφυρό ντύμα του δειλινού

που ανεπανόρθωτα ξεφτίζει... 

καταδικασμένες να εμφανίζονται γυμνές

στο σκοτάδι

μόλις χαθεί και το τελευταίο αμυδρό φως 

της μέρας που φεύγει.

Παράξενη νύχτα... 

σα να ήρθε για να μείνει

κι όμως μέσα στο μαύρο της

εδώ κι εκεί πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών

σαν φωτοβολίδες σκάνε 

κάποια παγιδευμένα όνειρα...

σχίζουν το εβένινο πυκνοπλεγμένο δίχτυ

συναντούν την αυγή 

κι επιστρέφουν 

στην τροχιά τους κουβαλώντας

το ξημέρωμα.

Μαρία Γασπαράτου

Μια συγγνώμη

 Στη χώρα των σπασμένων, 

των ληγμένων, των ματαιωμένων, 

των πληγωμένων, των προδομένων,

των χαμένων 

και πάλι βρέθηκα 

να ψάχνω τα δικά μου κομμάτια.

Τίποτα δε μπορεί πια να σωθεί...

το ξέρω.

Μα είναι αυτή η παρανοϊκή σχεδόν

ανάγκη 

να βουλιάζω κάθε τόσο 

στ΄ απελπισμένα μου...

να τ' αγκαλιάζω 

να χαϊδεύω τις ρωγμές τους

να αγγίζω τις πληγές τους

με δάκρυα να ξεπλένω

ό,τι ακόμα αιμορραγεί

να αφουγκράζομαι το βουβό τους πόνο,

στους ήχους μιας θλιμμένης κιθάρας

να κοιμίζω το άδικο

να εμφυσώ στη μελαγχολική σιωπή τους 

μια ανάσα στοργής.

Για κάποια έφταιξα για κάποια όχι

κι όμως για όλα νιώθω 

την ίδια αβάσταχτη ενοχή.

Για της ζωής μου τα εγκαταλειμμένα  

θαρρώ χρωστώ μια ειλικρινή 

έστω  και δίχως νόημα πια 

συγγνώμη. 

Μαρία Γασπαράτου

Θα 'ρθουν χαρές μου λες...

Θα 'ρθουν χαρές μου λες... 

θα 'ρθουνε πάλι γιορτινές οι Κυριακές.

Θα χτίζουμε ζωή με χέρια ελεύθερα

με μάτια που το απέραντο μέσα τους 

θα χωράει 

και με ψυχή που θα την ταξιδεύουνε 

σ' όνειρα ξεχασμένα,

κάτασπροι γλάροι.

Θα 'ρθουν..έτσι μου λες...

τα πρωινά 

που ο ήλιος άτρωτος

χρυσάφι φως θα ρίχνει

σε κάθε τι συννεφιασμένο

κι οι προσδοκίες μας θα βρουν 

απάνεμο λιμάνι.

Να το πιστέψω έτσι μου λες...

θα 'ρθουνε πάλι γιορτινές οι Κυριακές...

οι εξόριστες ελπίδες μας 

εντός μας θα επιστρέψουν... 

κι εγώ νιώθω στις λέξεις σου το θαύμα 

να ξυπνάει...

μες στη φωνή σου αφήνομαι 

και σε πιστεύω...

Μαρία Γασπαράτου

Τέλη Οκτώβρη

Ήταν το φως αχνό 

μες στην πυκνή σου ομίχλη

κι ήθελα τόσο 

το κουρασμένο βλέμμα μου

ν' απλώσω 

στη μαγική σου θάλασσα...

Τέλη Οκτώβρη σ' ένα τοπίο υγρό

έσταζαν λες από ψηλά

κάποιου ευαίσθητου Θεού 

τα δάκρυα

κι εγώ περπάταγα 

στης παραλίας σου την άκρη

σαν φάντασμα και σαν αερικό

ενώ καμπάνες γιορτινές 

ακούγονταν από μακριά, 

τις ανοιχτές ακόμα μέσα μου πληγές

με μια ανεξέλεγκτη εμμονή 

χαράσσοντας.

Το μόνο που ήθελα 

ήταν μες στην υγρή σου ομίχλη να χαθώ

δροσιά να γίνω 

να ενωθώ με τ' αφρισμένα κύματα...

να μ' έπαιρναν μακριά...

Την ίδια ώρα 

που ανέμιζαν σημαίες

χέρια αδιάφορα

κι άγνωστα χείλη ζητωκραύγαζαν,

έψαχνα νά βρω απελπισμένα 

την ακριβή δική μου λευτεριά.

Τέλη Οκτώβρη... 

στης παραλίας σου την άκρη

μόνο ένα σώμα βάδιζε αργά...

τραγούδια, γέλια, παιδικές φωνές, 

ξένες χαρές...

τίποτα δε θυμάμαι απ' όλα αυτά...

ήδη η ψυχή μου ήταν φευγάτη.

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα κουτάκι στη σκακιέρα

Σε πνίγει το λίγο του κόσμου.

Ψάχνεις ορίζοντες πιο μακρινούς 

νόημα να 'χει το ταξίδι σου

να βρει το όνειρο προορισμό...

αλλά σκοντάφτεις

πάνω σε αθετημένες υποσχέσεις 

σε προδοσίες απροκάλυπτες 

και στης καρδιάς σου 

τους λάθος υπολογισμούς.

Κι ο κόσμος όλο και στενεύει 

κι εσύ όλο συρρικνώνεσαι
για να χωράς μέσα σ' αυτόν...
κι αλλάζει η μορφή σου
και μικραίνεις
κι όλα επάνω σου μικραίνουν
τα χέρια σου, το βήμα, η φωνή σου

κι ό,τι είχες μέσα σου μεγάλο
λιγοστεύει...
τα όνειρα, οι επιθυμίες σου,

η τόλμη, οι αντοχές σου,

μέχρι που γίνεσαι
ένας ασήμαντος μικρός στρατιώτης...
βρίσκεις τη θέση σου
σ' ένα κουτάκι στη σκακιέρα
και συνηθίζεις
σ' ένα παιχνίδι που δεν ορίζεις
για άλλων σχέδια να πολεμάς...

κι ο χρόνος ανελέητα κυλά...

κι όλες οι ώρες δείχνουνε φθινόπωρο.

Μαρία Γασπαράτου

Όσα δε λέμε

 
Πού πάνε άραγε και κρύβονται 

όσα δε λέμε; 

Λόγια που δεν κατάφεραν να βγουν 

απ' των χειλιών μας τα συρματοπλέγματα;

Εκείνα που εξορίσαμε 

στου ανείπωτου την παγωμένη χώρα

κι αυταρχικά αποφασίσαμε

ποτέ τους να μην ακουστούν;

Πού πάνε τάχα τόσες λέξεις; 

Λέξεις που φυλακίσαμε

που μόνο αλήθειες λένε

ανόθευτες ακάλυπτες γυμνές;

Κάποτε  εξεγείρονται...

ανηφορίζουν μέσα από της σιωπής 

τα μονοπάτια, 

δάκρυα γίνονται που καίνε

κι άλλοτε πάλι 

στο πιο βαθύ σκοτάδι εγκλωβισμένες 

απ' την ψυχή μας που δεν τόλμησε, 

ζητούν εκδίκηση.. 

Που πάνε άραγε και κρύβονται 

όσα δε λέμε;

Σε ποιο απρόσιτο σημείο μέσα μας

τη μοίρα μας ακούσια εντελώς 

χειραγωγούν;

Μαρία Γασπαράτου

Τα απομεσήμερα του Οκτώβρη

Τα απομεσήμερα του Οκτώβρη

όταν το πιο ακριβό του μέλι στάζει ο ήλιος

στης πόλης τις σκληρές γραμμές

στα πρόσωπα τα κουρασμένα 

των ανθρώπων

στης φύσης τη μοιραία πτώση,

κάπως σα να γλυκαίνουν όλα, 

καθώς μέσα απ' τα μάτια σου

του ήλιου οι χρυσοχάλκινες αχτίδες

πάνω σε κάθε τι θλιμμένο χτίζουν όνειρα.

Κάτω από τα πεσμένα φύλλα

μες στο φιλόξενο αφράτο χώμα

κάτι όμορφο ετοιμάζεται θαρρείς

σαν σπόρος να φυτρώσει

όταν σημάνει η ώρα.

Ακούς εδώ κι εκεί

να σιγοσπάνε αλυσίδες

κι ό,τι πολύ ποθούμε εγκλωβισμένο

αργά αργά μέσα από τη φθορά

σα ν' απελευθερώνεται.

Τ' απομεσήμερα του Οκτώβρη, 

στο φθινοπωρινό καλοσυνάτο φως

που λάμπει μες στο βλέμμα σου

μ' αρέσει να ονειρεύομαι 

το αύριο.

Μαρία Γασπαράτου

Μιά ολόκληρη απουσία

 Σαν κάθε βράδυ μετράς  

της ζωής σου τ' αθέατα φεγγάρια...

ένα παλιό κομπολόι από νύχτες λειψές...

πέφτουν αργά η μία πάνω στην άλλη

σαν χάντρες από σάπιο ξύλο

που παραδίνονται παθητικά 

σε μιά επώδυνη ένωση

χωρίς σκοπό...

Ένα φεγγάρι να 'βλεπες μόνο...

να διώξει το σκοτάδι απ' το βλέμμα σου 

να μην τρομάξει το αύριο σαν έρθει...

μα απ' τ' ανοιχτό παράθυρό σου

σαν πεταλούδα πετάει μακριά η ελπίδα.

Μισή βγήκε απόψε η σελήνη 

κι ανάμεσά σας σαν εχθρικός πλανήτης

στέκει όπως πάντα μιά ολόκληρη απουσία...

άλλη μιά νύχτα σου κρύβει το φως...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν μιά παράξενη γιορτή

Κοίτα τι όμορφα που στροβιλίζονται τα φύλλα!

Με πόση εμπιστοσύνη αφήνονται 

στην αγκαλιά του ανέμου 

δίχως αντίσταση... 

Σαν μιά παράξενη γιορτή μοιάζει το τέλος.

Πέταλα λουλουδιών από δροσιά στεγνά

και φυλλαράκια κίτρινα ξερά,

πριν τα κορμάκια τους τ' αδύναμα 

αγγίξουνε τη γη,

μ' ενός απόκοσμου βιολιού 

τη μελαγχολική μα και γλυκιά

συνάμα μουσική

που φτάνει απ' το αιώνιο μακριά,

χορεύουν.

Όχι τα δέντρα δεν πεθαίνουν...

μόνο κοιμούνται το φθινόπωρο

τον ύπνο το βαθύ της λησμονιάς...

να μην πονούν...

μέχρι τα φύλλα τους που χάθηκαν 

τα τρυφερά 

να επιστρέψουν στα ανοιχτά τους χέρια

κάποιο ξημέρωμα άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

Κανείς μου έλεγες δεν είναι κανενός...

 Αγαπημένος τόπος σου ο σταθμός.

Σ' ένα παγκάκι ονειρευόσουνα ταξίδια

κι όταν σε ρώταγα ανασήκωνες τα φρύδια..

Κανείς μου έλεγες δεν είναι κανενός.

Θυμάμαι πάντα τη θλιμμένη σου ματιά

να χάνεται στου ορίζοντα τα βάθη

όπου έβρισκες του ονείρου σου την άκρη

και που σ' αυτό εγώ δεν ήμουν πουθενά.

Κι άλλες φορές σε μιά γωνιά του λιμανιού

το άπληστο βλέμμα σου ακολούθαγε τα πλοία

και δίχως μιά ξεκάθαρη αιτία

είχες απρόβλεπτα ξεσπάσματα θυμού.

Σ' ένα άλλο τόπο τώρα σ' άλλη γη

τα δειλινά ίσως κοιτάς πάλι τα τρένα

κι ίσως η σκέψη σου να σ' οδηγεί σε μένα 

και να ονειρεύεσαι κρυφά μιά επιστροφή.

Μαρία Γασπαράτου

Τελευταία βροχή του Σεπτέμβρη

 Η τελευταία βροχή του Σεπτέμβρη...

απαλή, διακριτική, σχεδόν αθόρυβη... 

πέφτει ρυθμικά 

πάνω στα κόκκινα κεραμίδια.

Διαπερνά μαγικά τη στέγη. 

Στάζει πάνω στα ταλαιπωρημένα μου χαρτιά.

Ό,τι γράφω το σβήνει.

Μιά θάλασσα μικρούλα σχηματίζει 

τόση δα

που βάφεται γαλάζια απ' το μπλε μου μελάνι.

Πνίγονται οι λέξεις 

χάνονται οι στίχοι

δεν βρίσκουν τόπο απόψε τα λόγια

να μείνουν

δεν βρίσκουν τα νοήματα λόγο να γεννηθούν.

Ένας ακόμα μήνας...

Πότε ήρθε; 

Πότε φεύγει;

Τι έμεινε αλήθεια απ τις σύντομες μέρες του;

Δευτέρες Πέμπτες Κυριακές

βιαστικές κι αδιάφορες...

σταγόνες μιάς περαστικής βροχής...

δάκρυα στερνά του Σεπτέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Η μαγική στιγμή

Είναι κι εκείνες οι στιγμές 

που σ' αγγίζει κάποιου τέλους

το παγωμένο χέρι...

που τα δειλά και κουρασμένα βήματά σου 

σταματούν.

"Δεν πάει άλλο"  λες... 

Είναι μακρύς ο δρόμος

κι η αντοχή σου είναι μικρή.

Όλα τα σχέδια που είχες παρατάς...

σχίζεις τους χάρτες

τις πυξίδες σου πετάς

κι ό,τι πολύτιμο μαζί σου κουβαλούσες

αβάσταχτο σου είναι και τ' αφήνεις.

Είναι στιγμές που πλέον δε σε νοιάζει

αν έχασες τη μάχη...

που θες μονάχα να ξεχάσεις...

την ήττα σου να αγκαλιάσεις

και σε μιά έρημη γωνιά να κοιμηθείς.

Μα εκείνη τη σκληρή στιγμή 

που ο κόσμος νιώθεις πως τελειώνει

μη δειλιάσεις...

κάτι αναπάντεχα θ' αλλάξει...θα το δεις...

είναι η μαγική στιγμή

που εντός σου αποκτά υπόσταση το θαύμα

που μες στο τίποτα και μες στο πουθενά

θα βρεις ψυχή να ξαναρχίσεις

κι από τις στάχτες σου να ξαναγεννηθείς.

Μαρία Γασπαράτου

Χάθηκες...

Χάθηκες...
έτσι όπως χάνονται τα διαβατάρικα πουλιά
κάθε φθινόπωρο
που σου αφήνουν στην ψυχή μια θλίψη
και μιά νοσταλγία πικρή
για ό,τι χάνεται μαζί τους...
Δεν είναι μόνο η ανεπίστρεπτη φυγή σου,
η βεβαιότητα η ανάλγητη
πως δεν θα ξαναρθείς,

είναι που πήρες φεύγοντας

μιά ολόκληρη εποχή...
είναι που βίαια ξεκόλλησαν
κομμάτια της ζωής μου
και μιά πλευρά της έμεινε από καιρό
κενή...
είναι που μέσα μου με τυραννάει
γιατί δε βρήκε ακόμα θέση
να στεριώσει το "αντίο"
κι ούτε ποτέ θα βρει..
Χάθηκες...
έτσι όπως χάνονται τα διαβατάρικα πουλιά

κάθε φθινόπωρο...
μόνο που αυτά την άνοιξη
γυρίζουν πίσω...

Μαρία Γασπαράτου

Ο δικός σου ορίζοντας

Τα σύννεφα που ανέβαινες ανύποπτα

πιάσαν φωτιά
τούτο το μεθυσμένο δείλι.
Παραπατούν οι αλήθειες ζαλισμένες...
σε βεβαιότητες χτυπάνε αιχμηρές

και στου απόβραδου το σκούρο πανωφόρι

στάζουν αίμα.
Θαρρείς εκεί στην άκρη του ουρανού
και πάνω απ' τον δικό σου αχνό ορίζοντα
γίνεται ξάφνου κάποια εξέγερση...
Ακούγονται πολέμου ιαχές...
Σ' άνιση μάχη πολεμούν όλα σου του μισά

κι όλα τα προδομένα
και ένα ένα απελπισμένα παραδίνονται.
Γιατί ο δικός σου ορίζοντας
ορίζοντας δεν ήταν τελικά...

ήτανε μόνο μιά γραμμή 

από άσπρη κιμωλία

που χάραξες σαν ήσουνα παιδί

σε κάποιο μαυροπίνακα...

Δεν μπόρεσαν... τι κρίμα...
τα όνειρα να φτάσουν πιο μακριά...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν ευλογία

Κάτι γλυκά μπήκε απ' τ' ανοιχτό παράθυρο

σαν ούριος άνεμος 

που θέλησε πριν συνεχίσει το ταξίδι του
κάποιο μου όνειρο να πάρει αγκαλιά
κι ως της εκπλήρωσης την πύλη
να το φτάσει.

Σαν ευωδιά παραδεισένιων λουλουδιών

που από κάποια άνοιξη έφτασε μακριά

κι ας έχει ήδη εδώ φθινοπωριάσει.

Κάτι γλυκό κι αλλόκοτο 

απ' το ανοιχτό μου τζάμι πέρασε.

Κάποια πνοή Θεού 

η κάποιου ανθρώπου αγαπημένου

σαν απαλό ψιθύρισμα ευχής

σαν ευλογία

και σαν φιλί στο μάγουλο

η πάνω στα μαλλιά.

Δεν ξέρω αλήθεια

κι ούτε με νοιάζει... 

ό,τι κι αν ήταν ένιωσα

τη μεταξένια σου ψυχή 

σαν μάνα και σαν Παναγιά 

να μ΄αγκαλιάζει...

Μαρία Γασπαράτου

Ακόμα ένα φθινόπωρο

Φυσάει αέρας σήμερα..
μαζί του λίγο λίγο παίρνει
του καλοκαιριού τα χρώματα...
Άραγε πού να
ταξιδεύει τόσο γαλανό
και τόσο ονειρεμένο άσπρο;
Μιά ξεβαμμένη φορεσιά
ντύθηκε ανόρεχτα
η σκονισμένη πόλη...
κάγκελα σκουριασμένα ορθώθηκαν
στο μετερίζι της χαράς...
Μείναμε πίσω...
σαν ορειβάτες που δεν άντεξαν
και δεν κατάφεραν
την κορυφή να κατακτήσουν...
Άλλο ένα καλοκαίρι ξεμακραίνει
ειρωνικά γελώντας που το χάσαμε
και πια μπροστά μας
ακόμα ένα φθινόπωρο
στις κουρασμένες πλάτες του
αγκομαχώντας κουβαλάει
όσα δε ζήσαμε...

Μαρία Γασπαράτου

Μια άχρηστη αλήθεια

Είναι αρκετή μιά αργοπορημένη αλήθεια
είδες;
Κι άδειασε η πανσέληνος με μιάς...
έγινε λες
ενός απύθμενου γκρεμού
το επικίνδυνο χείλος
που μέσα του τσακίστηκαν
της νύχτας τα όνειρα..
ότι καλό το κατάπιε
κι η επερχόμενη αυγή
έχασε ξαφνικά το δρόμο της
και στα αιχμηρά του βράχια
έσβησε άδοξα...
είναι αρκετή μιά άχρηστη αλήθεια
είδες;
Και πια δεν ξημερώνει...

Μαρία Γασπαράτου

Στην άκρη του τίποτα...

Στέκεις εκεί
στην άκρη του τίποτα...
φεγγάρι που δε βρήκε νύχτα να ανατείλει
κι έμεινε ένας πλανήτης άχαρος
μουντός
χωρίς αιτία ύπαρξης...
χωρίς προορισμό...
λένε πως το σκοτάδι κρύβει φόβο
μοναξιά και θάνατο
και μέσα του πως δε γεννιέται
τίποτα καλό...
μα υπάρχει ένα σκοτάδι αλλιώτικο
φτιαγμένο από αλήθειες
σαν εύφορο λιβάδι μαγικό
τι κρίμα που δεν θες να το διαβείς...
να βρεις τη λάμψη μέσα σου
που κρύβεις...
το φως το αγέννητο που η ψυχή σου
μάταια κυοφορεί...
να ξαναγεννηθείς...
και μένεις έτσι...
ένα φεγγάρι άχρωμο άτυχο ψυχρό
που απλά φοβήθηκε
στην αγκαλιά μιάς νύχτας να αφεθεί
και να ανατείλει...

Μαρία Γασπαράτου

Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...

Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...
αστέρι εσύ
που στη δική σου νύχτα μόνο έλαμπες
κι εγώ μια ρόδινη ανυπόμονη αυγή...
πώς ήταν δυνατόν να σ' ανταμώσω...
σ' ένα ακρογιάλι εγώ
με κάποιου ταξιδιού την άκρατη λαχτάρα
μεθυσμένη
κι εσύ καράβι που μακριά
πολύ μακριά μου πέρναγες...
όσο κι αν το 'θελα
πώς θα μπορούσα να σε φτάσω...
δέντρο στεγνό εγώ
που τα κλαδιά μου ύψωνα
στα ουράνια διψασμένο
κι εσύ ένα σύννεφο περαστικό
που ούτε  σταγόνα επάνω μου
δεν έριχνες...
Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...
η πρώτη μέρα πάντα εγώ κάποιου Σεπτέμβρη
και πάντα εσύ
κάποιου Αυγούστου η νύχτα η στερνή...

Μαρία Γασπαράτου

Της ζωής μου οι χάρτες

Είπα ν' απλώσω της ζωής μου τους χάρτες
πάνω σε κάποιας θάλασσας αγαπημένης
τα κύματα...
πίσω πολύ να με πηγαίνουν
και να με φέρνουν έπειτα μπροστά...
να τα μετρήσω όλα απ' την αρχή
και τα καλά και τα άσχημα
τους ανοιχτούς δρόμους
και τ' αδιέξοδα
τα λάθη μου και τα σωστά
τις μάχες μου
τις νίκες και τις ήττες
τα όνειρα
τις παραιτήσεις μου
τις ώρες της αγάπης
κι αυτές της άγριας μοναξιάς....
Όχι...
δε θέλω τίποτα ν' αλλάξω...
μόνο να θυμηθώ...
εικόνες
πρόσωπα
διαδρομές
μυστικά της ψυχής μονοπάτια
δικά μου όλα...
πολύτιμα μοναδικά...
κρυμμένα
στη γραμμή της μοίρας στην παλάμη μου...

Μαρία Γασπαράτου

Θ αφησω πισω μου τους δρομους

Θ'  αφήσω πίσω μου τους δρόμους
που με φέρνανε...
τίποτα δεν υπάρχει που να με καλεί κοντά σου
κι ανάμεσά μας μία κόκκινη  γραμμή
σαν φίδι πύρινο
σαν σύρμα ηλεκτροφόρο
σαν ακροβατικό φλεγόμενο σχοινί...
από τη μιά πλευρά εγώ
χωρίς καμία προσδοκία
κι από την άλλη εσύ
τοπίο απόμακρο
μέσα σ' ένα θαμπό κι αδιαπέραστο γυαλί...
δεν προσπαθώ πια να σε δω
ούτε και να σ' αγγίξω
πέρα απ' της άρνησης τον αιματοβαμμένο ορίζοντα
δεν με προσμένει τίποτα...
θ' αφήσω πίσω μου τις θάλασσες
τους ουρανούς
τους δρόμους που με φέρνανε...
σε κάποια "αντίο" δεν υπάρχει επιστροφή...

Μαρία Γασπαράτου

Τα καράβια που φεύγουν

Να κοιτώ τα καράβια που φεύγουν...
το διψασμένο βλέμμα μου ακούραστο
ως της θάλασσας την άκρη να τ' ακολουθεί
κι εκείνα ολοένα να μικραίνουν
σαν όνειρα που λίγο λίγο ψαλιδίζονται
γιατί έτσι μεγάλα δεν τα άντεξε η ψυχή
μέχρι που τόσες δα να γίνονται κουκκίδες
στο βάθος του ορίζοντα
σαν δυσδιάκριτες τελείες
σαν αποσιωπητικά
που μπαίνουνε σε κάτι που τελειώνει
μα υποθάλπουν μιά θολή συνέχεια
κάποια αόριστη μα υπαρκτή προοπτική...
Να κοιτώ τα καράβια που φεύγουν
να ονειρεύομαι πως φεύγω μαζί τους κι εγώ...
σ' όλα όσα αρνήθηκα
σ' όλα όσα δεν μπόρεσα
σ' όσα δεν τόλμησα
να φτάνω...

Μαρία Γασπαράτου