Τα απομεσήμερα του Οκτώβρη

Τα απομεσήμερα του Οκτώβρη

όταν το πιο ακριβό του μέλι στάζει ο ήλιος

στης πόλης τις σκληρές γραμμές

στα πρόσωπα τα κουρασμένα 

των ανθρώπων

στης φύσης τη μοιραία πτώση,

κάπως σα να γλυκαίνουν όλα, 

καθώς μέσα απ' τα μάτια σου

του ήλιου οι χρυσοχάλκινες αχτίδες

πάνω σε κάθε τι θλιμμένο χτίζουν όνειρα.

Κάτω από τα πεσμένα φύλλα

μες στο φιλόξενο αφράτο χώμα

κάτι όμορφο ετοιμάζεται θαρρείς

σαν σπόρος να φυτρώσει

όταν σημάνει η ώρα.

Ακούς εδώ κι εκεί

να σιγοσπάνε αλυσίδες

κι ό,τι πολύ ποθούμε εγκλωβισμένο

αργά αργά μέσα από τη φθορά

σα ν' απελευθερώνεται.

Τ' απομεσήμερα του Οκτώβρη, 

στο φθινοπωρινό καλοσυνάτο φως

που λάμπει μες στο βλέμμα σου

μ' αρέσει να ονειρεύομαι 

το αύριο.

Μαρία Γασπαράτου