Μετακίνηση 6

 

Περπατώ αργά στο πλακόστρωτο πεζοδρόμιο.

Η μεγάλη λεωφόρος μελαγχολεί

κάτω από μια πρωτόγνωρη υγρή σιωπή... 

Οι αυστηροί λυχνοστάτες 

φωτίζουν ανελέητα το άδειο της πόλης

κι αυτή μοιάζει με γυναίκα 

εκτεθειμένη σε αδιάκριτα βλέμματα 

την ώρα που από κάποιον

έρωτα μεγάλο εγκαταλείφθηκε.

Νυχτώνει πια πολύ νωρίς. 

Τα φώτα των σπιτιών ανάβουν ένα ένα.

Μια κοπέλα σ' ένα παράθυρο

κοιτάει 

δίχως στ' αλήθεια να κοιτά το δρόμο.

Ταξιδεύει 

στο γαλάζιο κάποιας θάλασσας ίσως...

πάνω στην πλώρη ενός πλοίου

ή στο φτερό κάποιου γλάρου...

Παίρνω το δρόμο του γυρισμού...

οι λιγοστές στιγμές ελευθερίας 

έχουν πια όνομα:

"Μετακίνηση 6"...

Σαν μαχαιριά σχίζει τη νύχτα

ο αναστεναγμός 

κάποιου μοναχικού περιπατητή.

Ένας βοριάς παράξενος 

την ψυχή μου διαπερνά.

Κουμπώνω βιαστικά το πανωφόρι μου...

επιταχύνω το βήμα...

έγιναν ξαφνικά πολύ ψυχρά 

τα βράδια του Νοέμβρη... 

Μαρία Γασπαράτου