Σαν φωτοβολίδες...

 Η νύχτα στην πόλη απλώνεται αργά

σαν υγρασία σε παλιό τοίχο.

Μπαίνει απ' τα κλειστά παράθυρα,

διαβρώνει τις ευάλωτες ψυχές,

στάζει μέσα τους 

μιά ρευστοποιημένη απελπισία,

σκουριάζει τις ήδη φθαρμένες απ' το χρόνο 

αντοχές

κι επιμένει να ανασύρει μνήμες

ανεπιτυχώς έτσι κι αλλιώς κρυμμένες 

μέσα στο πορφυρό ντύμα του δειλινού

που ανεπανόρθωτα ξεφτίζει... 

καταδικασμένες να εμφανίζονται γυμνές

στο σκοτάδι

μόλις χαθεί και το τελευταίο αμυδρό φως 

της μέρας που φεύγει.

Παράξενη νύχτα... 

σα να ήρθε για να μείνει

κι όμως μέσα στο μαύρο της

εδώ κι εκεί πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών

σαν φωτοβολίδες σκάνε 

κάποια παγιδευμένα όνειρα...

σχίζουν το εβένινο πυκνοπλεγμένο δίχτυ

συναντούν την αυγή 

κι επιστρέφουν 

στην τροχιά τους κουβαλώντας

το ξημέρωμα.

Μαρία Γασπαράτου