Ελπίζω πάλι

 

Κάτω από ένα σύννεφο βαρύ 

οι προσδοκίες μου

μια μπόρα αναπόφευκτη προσμένουν,

σχεδόν γυμνές,

μονάχα μ' ένα ξεφτισμένο ντύμα 

από στιγμές μακρινών καλοκαιριών

και κάτι ροζ πεδιλάκια

φαγωμένα από ατέρμονους περιπάτους

σε ουτοπικούς ονειροδρόμους.

Μέσα στον παλιό καθρέφτη

ένα κορίτσι μαζεύει αυγουστιάτικο φως

στις τρυφερές του χούφτες.

Ό άνεμος χαϊδεύει τις αισθήσεις του

με ψιθύρους όμορφων παραμυθιών

κι ο καιρός περνάει...

Μα η ζωή πεζή όλα τ' αλλάζει.

Ο καθρέφτης ραγίζει...

παραμορφώνει ό,τι ωραίο 

μυστικά κρατούσε μέσα του.

Το σήμερα 

κάτω από έναν εχθρικό ουρανό 

παλεύει να ενώσει 

τα σκόρπια κομμάτια του

και μόνο το γέλιο σου, 

σαν
μικρός ήλιος στην καταχνιά,

φωτίζει δειλά

της ψυχής μου το γκρίζο

κι απρόσμενα εντελώς

ελπίζω πάλι...

Μαρία Γασπαράτου