Στιγμές

Λυπάμαι τόσο που παγιδεύονται

και χάνονται οι στιγμές

σε σήματα αποτρεπτικά

σε κώδικες δυσνόητους

κι άλυτους γρίφους.

Θολό του πρωινού το φως...

αμφισβητούμενη  η αυγή...

οι νύχτες ολοένα μεγαλώνουν

κι ο χρόνος ανενόχλητος κυλά

με εβδομάδες μισερές

κι αδιάφορες μέρες.

Λείπουν οι Κυριακές

σαν παιδάκια που χάθηκαν 

σε κάποιο λούνα παρκ 

σ' ένα λαβύρινθο τρόμου.

Λυπάμαι τόσο 

που ο καιρός δεν περιμένει

κι εγώ ακούσια μένω πίσω. 

Μα πιο πολύ λυπάμαι

για όλα τα όμορφα κι απλά

που άφηνα ως χθες να φεύγουν

δίχως να μ' αγγίξουν.

Ανύποπτη ήμουν...

Κανείς δεν εγγυάται το αύριο...

Αβέβαιος είναι ο δρόμος...

κι έμαθα πια καλά...

ούτε η επόμενη στιγμή 

δεν είναι δεδομένη.

Μαρία Γασπαράτου