Κι όμως υπήρξε μια στιγμή...

Στάθηκε το φεγγάρι μια στιγμή

πάνω απ' το σιδερένιο φράχτη.

Περίεργα άστραψε 

η σκουριασμένη κλειδαριά...

πρόθυμη φάνηκε πρώτη φορά 

ν' ανοίξει.

"Τρέξε" σου είπα...

"τρέξε να φέρεις το κλειδί"...

Κάποια πουλιά της νύχτας

ξένοιαστα φτεροκόπησαν 

πάνω απ' τα σκούρα σίδερα.

Μ' ένα πικρό παράπονο

γέμισε την ψυχή σου

αυτή τους η ανεμελιά.

Ευλογημένα τα πουλιά...

Στο πέταγμα τους 

μαγικά υποχωρούν

φραγμοί και σύνορα.

Σαν ένα απόκοσμο πουλί 

πέταξε κι η σελήνη...

το φως της έριξε αλλού.

Βυθίστηκε η κλειδαριά

στο γνώριμο σκοτάδι...

Τέλειωσαν όλα...

κι όμως υπήρξε μια στιγμή 

που ήταν κοντά 

πολύ κοντά ό, τι ποθούσες...

μα δεν το πίστεψες

δε βιάστηκες 

κι ανεπανόρθωτα άργησες

να φέρεις το κλειδί.

Μαρία Γασπαράτου