Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...

Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...
αστέρι εσύ
που στη δική σου νύχτα μόνο έλαμπες
κι εγώ μια ρόδινη ανυπόμονη αυγή...
πώς ήταν δυνατόν να σ' ανταμώσω...
σ' ένα ακρογιάλι εγώ
με κάποιου ταξιδιού την άκρατη λαχτάρα
μεθυσμένη
κι εσύ καράβι που μακριά
πολύ μακριά μου πέρναγες...
όσο κι αν το 'θελα
πώς θα μπορούσα να σε φτάσω...
δέντρο στεγνό εγώ
που τα κλαδιά μου ύψωνα
στα ουράνια διψασμένο
κι εσύ ένα σύννεφο περαστικό
που ούτε  σταγόνα επάνω μου
δεν έριχνες...
Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...
η πρώτη μέρα πάντα εγώ κάποιου Σεπτέμβρη
και πάντα εσύ
κάποιου Αυγούστου η νύχτα η στερνή...

Μαρία Γασπαράτου