Χωρίς αισθήσεις

Είναι στιγμές 

που θα το προτιμούσα αλήθεια

να μην ακούω
να μη βλέπω
να μην αισθάνομαι.
Ένας βράχος να ήμουν στη θάλασσα
η ένας φάρος
που αδιάκοπα θ' αναβοσβήνω...
στο μονότονο ρυθμό μου
να χορεύουν τα κύματα.
Να ήμουν έστω ένας κόκκος άμμου
σε μια απάτητη κρυφή παραλία,
όμορφα κάτω απ' τον ήλιο να καίγομαι.
Να περνούν οι μέρες
οι μήνες

τα χρόνια...
να υπάρχω απλώς

χωρίς αισθήσεις...
Πονάνε τόσο οι αισθήσεις
σ' ένα κόσμο που βουλιάζει στη θλίψη.
Κι η ζωή
μια πόρνη που ξεπουλιέται
σε κακόφημους δρόμους...
στοχεύει σε ακριβά αυτοκίνητα
και χοντρά πορτοφόλια...
θλιβερή

μίζερη

δυστυχής...
άδεια απ' αυτό που αποζητά κατά βάθος.
Πού να το βρει;
Είδος προς εξαφάνιση πια η αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου