Δυό λέξεις...

Μέθυσα απόψε...
Με δυό σου λέξεις...
Έπεσα μέσα τους...
Βούλιαξα στον μαγικό βυθό τους...
Χάθηκα στον απόκοσμο ήχο τους...
Γεμάτο ποτήρι κόκκινο κρασί
το κάθε γράμμα...
Ρουφάω λαίμαργα...
Ζαλίζομαι...
Χάνομαι...
Κατρακυλώ στο κενό ανάμεσα τους...
Γαντζώνομαι από μια απόστροφο...
Κρατιέμαι από έναν τόνο...
Αναδύομαι πάλι μεθυσμένη...
Τα χείλη σου πηγή αστείρευτη...
Με κερνούν ακατάπαυστα...
Κι εγώ πίνω...πίνω...
Αχόρταγα...
Η δίψα μου άσβεστη...
Μετράω τα γράμματα...
Θεέ μου να μην τελειώσουν...
Ένας κόσμος μέσα τους...
Ένας κόσμος σε έξι γράμματα...
Τόσο μεθύσι σε δυό λέξεις...
Κι εγώ τόσο ανίσχυρη...
Δε θέλω ν' αντισταθώ...
Θέλω απ' αυτό το δυνατό κρασί
να καταρρεύσω...
Κι εσύ το εκμεταλλεύεσαι...
Το απολαμβάνεις...
Σε εξιτάρει η δύναμή σου...
Νιώθεις Θεός...
Μου ψιθυρίζεις ξανά και ξανά
τις δυό σου λέξεις...
Με βλέπεις που λιώνω...
Τις κάνεις βαγόνια...
Πηδάω επάνω τους...
Με πάνε στο όνειρο...
Εσύ οδηγός...
Κι εγώ μεθυσμένη...χαμένη...
παραδομένη πλήρως...
απορώ...αναρωτιέμαι...
πόση δύναμη...πόση αλήθεια...
πόση ευτυχία κρύβεται τελικά
μέσα στο "σ' αγαπώ" σου...

Να πέφτει πάνω μου το χιόνι...

Νωπό ακόμα το καλοκαίρι
στάζει αρμύρα σε μια ψυχή
που αγωνίζεται να επουλώσει πληγές...
Τα μεσημέρια κάτω απ' τον ήλιο
συνεχίζουν να λάμπουν με αυθάδεια
στην χειμωνιάτικη καταχνιά...
Ο παγωμένος αέρας με εμπαίζει...
αναστατώνει τις αισθήσεις μου
κουβαλώντας στο διάφανο κρυσταλλένιο
πέπλο του μυρωδιές από κομμένο καρπούζι
και ώριμα ροδάκινα...
μπερδεμένες  με το άρωμα σου
και τη θαλασσινή αύρα...
Στα χείλη μου νωπό ακόμα το φιλί σου...
Στην αγκαλιά μου νωπή ακόμα
η αίσθηση του κορμιού σου...
Στα χέρια μου ζεστά τα χέρια σου
από τη θέρμη του Αυγούστου...
Τόσο έντονη η παρουσία σου δίπλα μου...
λες κι είναι ακόμα καλοκαίρι...
Από το ημερολόγιο ο Δεκέμβρης
γελάει χαιρέκακα...
Κοιτώ απ' το παράθυρο...
Βγαίνω έξω...
Να βεβαιωθώ...
Παγωμένο τοπίο...
Βρώμικο χιόνι...
Λασπωμένα όνειρα...
Συνέρχομαι απότομα...
Ο βοριάς δε φέρνει παρά μόνο
μια αποπνικτική μυρωδιά καπνού
από τζάκια που καίνε...
Στα χείλη μου κάποιες νιφάδες
χιονιού σβήνουν απότομα
την αίσθηση του φιλιού...
Η αγκαλιά μου άδεια...
Τα χέρια μου άδεια...
Δεν είσαι δίπλα μου...
Το καλοκαίρι έχει φύγει προ πολλού...
Δεν μπαίνω μέσα...
Θα μείνω εδώ...
Να πέφτει πάνω μου το χιόνι...
Να παγώσει η μνήμη...
Να παραλύσουν οι αισθήσεις...
Να νεκρωθεί η νοσταλγία...
Να γεμίσει την άδεια αγκαλιά μου...
να μπεί στην καρδιά...
να θάψει το καλοκαίρι...
Να σταματήσει να στάζει αρμύρα
σε μια ψυχή που αγωνίζεται
να επουλώσει πληγές...
Εδώ θα μείνω...
Έτσι ωραία...
να πέφτει πάνω μου το χιόνι...

Μια λιακάδα...

Κρύφτηκες μέσα σ' έναν ήλιο
που δεν άφησαν τα σύννεφα να βγεί...
σ' ένα όνειρο που έχασε
το δρόμο  του...
Έγινες ο χαμένος παράδεισος...
Η θάλασσα που φοβήθηκα να ταξιδέψω...
Το χλωμό φάντασμα μιας παρατημένης ζωής...
Θυμάμαι δυό μάτια...
φθινοπωρινούς ουρανούς...
γεμάτα παράπονο
που σου αρνήθηκα μια λιακάδα...
Χρόνια περίεργα...
Αφημένα σ' έναν άνεμο ψεύτη...
σ' έναν τυχοδιώκτη καιρό...
Χαμογελούσε μπροστά η ζωή...
κι αυτή ψεύτρα...
Συνωμοσία της μοίρας
για να πάμε αλλού...
Και τώρα...έτσι αναπάντεχα...
αποκαλύπτεσαι...
έρχεσαι χαμογελαστός

μέσα σε μια υγρή ομίχλη...
δίπλα στη θάλασσα...
δείχνεις τόσο σίγουρος
πως κρατάς σφιχτά τη ζωή που
ονειρεύτηκα...
Τη ζωή που αντάλλαξα με καλοκαίρια προδότες...
Η ζωή παράλογη...ανελέητη
έφερε μόνο χειμώνες...
Δοκιμάζει τώρα αντοχές...
Με κοιτάει ειρωνικά πίσω
από την εικόνα σου...
χάνεται στην ομίχλη...
Κι εσύ...αλάτι στην πληγή...
στοιχειώνεις το παρόν μου
μ' ένα χαμόγελο τόσο αθώο
που μου φέρνει δάκρυα..
Οι φθινοπωρινοί ουρανοί σου
διψούν ακόμα για μια λιακάδα...
Που να τη βρώ να στην χαρίσω...
Μόνο χειμώνες κατοικούν εδώ...
Κρατάς σφιχτά
τη ζωή που ονειρεύτηκα...
φυλακισμένη...δέσμια μιας υπόσχεσης
που δεν κράτησα...μιας λιακάδας
που σου στέρησα...
Χαμογελάς γλυκά και φεύγεις...
Τραβάς προς το φως...
αγκαλιά με το όνειρο...
Μένει η ομίχλη...
Μένει το παρόν που γελάει ειρωνικά...
Με πλησιάζει όσο ξεμακραίνεις
κουβαλώντας στην κουρασμένη πλάτη του
άλλον ένα χειμώνα...
Η ζωή δοκιμάζει αντοχές...
Ο παράδεισος χάθηκε...
Δε ξέρω καν αν υπήρξε ποτέ...
Ποτέ δε θα μάθω...
Την απάντηση την κρατάς σφιχτά...
την παίρνεις μαζί σου...καθώς μ' αφήνεις...
καθώς χάνεσαι...
αγκαλιά με τη ζωή που ονειρεύτηκα...
λουσμένος στο φως...

Αυτή η Κυριακή...

Δε θέλω να μελαγχολείς
αυτής της Κυριακής το απομεσήμερο...
Κοίτα...
Της φθινοπωρινής βροχής οι στάλες
χίλια λαμπιόνια...
Δεν κλαίει...γιορτάζει ο ουρανός...
Με υγρές χαρούμενες γιρλάντες
στολίζεται ο κόσμος...
Oι αστραπές... πυροτεχνήματα
που συνοδεύουν τη γιορτή...
Αστέρια οι σταγόνες...
ευχές που τόσες νύχτες έκανες
μιλώντας στο Θεό...
Βγες έξω άγγιξε τες...
Για σένα πέφτουν απ' τον ουρανό...
Να σου χαρίσουν το όνειρο...
Να σε ποτίσουν προσμονή...
γι αυτό που θα ΄ρθει...
Δε θέλω να μελαγχολείς
αυτής της Κυριακής το απομεσήμερο...
Δεν είναι σαν τα άλλα...
Κοίτα πως λάμπει η πόλη...
πως λαμπυρίζουν οι σκεπές...
πως γίναν ασημιά τα δέντρα...
Αστραφτερές χαντρούλες
πάνω στα πεύκα...
λες κι ήρθαν κιόλας τα Χριστούγεννα...
Άκου..
Έγιναν όλα μουσική...
Πέφτει η βροχή μελωδικά
πάνω στις στέγες...
στον ουρανό δίνουν ρυθμό
χαρούμενοι άγγελοι τυμπανιστές...
Κάτι έχει αλλάξει...
Ξέχνα τα δειλινά-πληγές
που αιμορραγούσαν..
Ξέχνα τις άγριες βροχές
που στάζαν μοναξιά...
Πάψε να κλαις μες στον καθρέφτη...
Δεν κλαίει...γιορτάζει ο ουρανός...
Για σένα πέφτει γιορτινά
απόψε η βροχή...
Για σένα...
που τόσες γκρίζες Κυριακές
περίμενες...μελαγχολούσες...μόνη...
Για σένα...δεν το βλέπεις;
Βρέχει αγάπη αυτή η Κυριακή...

Μαρία Γασπαράτου

Στις μοναχικές σου νύχτες...

Στις μοναχικές σου νύχτες
όταν σβήνουν τα φώτα
και ανοίγει η πύλη της θύμησης
δεν μπορείς να κρυφτείς...
Μένεις γυμνός απέναντι στο χθες...
Η αλήθεια που σκεπάζεσαι
είναι διάφανη...τι να σου κάνει...
Τρομάζεις...
Η γύμνια σου καθρεφτίζεται
στα γαλανά νερά του Αιγαίου
κάποιο καλοκαίρι
που τα έχασες όλα...
Αναρωτιέσαι αν προσπάθησες αρκετά...
Χίλιες εικόνες σου φωνάζουν πως όχι...
Η μορφή μου ζωντανεύει...
Διεκδικεί τη νύχτα σου...
Δε μπορείς να με διώξεις...
Δεν μπορείς να ξεφύγεις...
Ψάχνεις υποκατάστατα...
Με τον καπνό του τσιγάρου
να θολώσεις τη νοσταλγία...
Με το ποτό να ξεγελάσεις τη μνήμη...
Θα 'θελες τόσο να έρθει πίσω
εκείνη η στιγμή...
Να αλλάξεις τα πάντα...
Τα λόγια...τα βλέμματα...
τ' αγγίγματα...τις λάθος σκέψεις..
Μια ζωή χαμένη
για ένα πείσμα...
Τόσες στιγμές πεταμένες
για έναν παράλογο θυμό...
Τόσες νύχτες φωτιά για ένα αντίο
που ειπώθηκε άδικα...
Και τώρα ντυμένος
μια διάφανη αλήθεια...
ανίκανη να καλύψει τη γύμνια σου
στέκεσαι ανίσχυρος απέναντι στο χτες
που σε ελέγχει...
Η αβάσταχτη μοναξιά σου...
η ζωή που θα μπορούσε
να είναι αλλιώς...
ο χρόνος που σε τιμωρεί...
η μορφή μου που μάταια
προσπαθείς να ξεχάσεις....
όλα καθρεφτίζονται
στα γαλανά νερά του Αιγαίου
κάποιον Αύγουστο που άφησες μισό...
κάποιο καλοκαίρι που τα έχασες όλα....

Αγάπη γίνε...

Άνθρωποι αδιάφοροι...
Χαμόγελα ψεύτικα...
Κουβέντες σφαίρες..
Λέξεις καρφιά...
Βλέμματα άδεια...
Άδειες ψυχές...
Κανείς για κανένα...
Νεκρές μέρες...
Νύχτες μαχαίρια...
Σκοτάδι...
Ερημιά...
Άνθρωποι ξένοι...

Κι εσύ;
Σε ποια θέση θα μπεις μες στο κάδρο;
Θα σε βάλω κάπου ψηλά...
Να σαι ένα μικρό κομματάκι ουρανού
πάνω απ'την πόλη...
Μην τρομάζεις...
Δε θέλω πολλά...
Δεν περιμένω να γίνεις ο ήλιος...
Δεν σου ζητάω να γίνεις Θεός...
Δεν θα σε βάλω ν' αλλάξεις τον κόσμο...

Ένα γλυκό αστεράκι να γίνεις
να φέγγεις τη νύχτα...
Μια αμυδρή ηλιαχτίδα
να ξεγελάς τη μουντή συννεφιά...
Ένα μικρό χελιδόνι να φέρνεις την άνοιξη
μετά το χειμώνα...

Κι αν είναι δύσκολα αυτά
αλήθεια γίνε...ελπίδα...
Ένα άγγιγμα  τρυφερό
ν' απαλύνεις τον πόνο...
Ένα φιλί πρωινό στα μαλλιά..
Μια αγκαλιά να κουρνιάζω
ν' αντέχω τον κόσμο...
Αγάπη γίνε...αυτό μόνο...
Μπορείς;

Μαρία Γασπαράτου

Να μου γελάς...

Συννέφιασαν τα μάτια σου
και βρέχει στην ψυχή μου...
Μη μου πικραίνεσαι..
Μην το ξεχνάς...εγώ είμαι εδώ...για σένα...
Σαν ξεκινήσαμε ετούτο το ταξίδι το ξέραμε...
Δε θα μας άφηναν οι άνεμοι
να πάμε μακριά...
Μα κάπου φτάσαμε...
Αντέξαμε...
Πάντα το χέρι μου κρατούσε το δικό σου...
Έβαζες πάντα πλάτη
να μη με πιάνει ο βοριάς...
Κι οι δυό σαν ένας...προχωρήσαμε...
Δεν ταξιδεύαμε με πλοίο θωρηκτό...
μα το καράβι μας είχε γερά πανιά...
Τα καταφέραμε...
Βγήκαμε σ' ένα λιμανάκι απάνεμο...
βρήκαμε μια φιλόξενη στεριά...
Κι εσύ μου λες οτι δεν κάναμε ταξίδια...
αυτά που ίσως ονειρεύτηκα...
Πως όσα ζήσαμε δεν είναι αρκετά...
Μη μου μαραίνεσαι...
Η αγκαλιά σου είναι για μένα
το πιο όμορφο λιμάνι...
Τα μάτια σου ανεξερεύνητα νησιά...
Μέσα τους χάνομαι σε μαγικά τοπία..
Ποτέ δεν είναι ίδια...
Κάθε σου βλέμμα μια καινούρια ακρογιαλιά...
Μόνο μη μου λυπάσαι...
Να μου γελάς...
Το γέλιο σου είναι ολόκληρος ο κόσμος...
Τι να ζητήσω άλλο...
Κάθε στιγμή μαζί σου ένα ταξίδι...
Μες στην αγάπη σου αγγίζω το Θεό...
Όλο το σύμπαν βρίσκεται μέσα στο"σ' αγαπώ σου"...
Πόσο πιο μακριά γυρεύεις να με πας...

Δε φταίει ο χειμώνας...

Τα βράδια κάνει ψύχρα πια...

Έγιναν παρελθόν οι ζεστές μέρες...

Κάποια αποθέματα καλοκαιριού

που είχαν κρυφτεί στην ψυχή

αποκαλύφθηκαν στο 

μελαγχολικό φως του φθινοπώρου...

Κάποιες φωτεινές αυγουστιάτικες μέρες

που απελπισμένα προσπάθησα να διαφυλάξω

πνίγηκαν στην υγρή ομίχλη του Νοέμβρη...

Τα ψέματα τέλειωσαν...

Ο χειμώνας φαίνεται στο βάθος...

Πλησιάζει μ' ένα θόρυβο ανυπόφορο...

Ντυμένος εκθαμβωτικά...

σέρνοντας πίσω του

πολύχρωμα φώτα... 

εκτυφλωτικά λαμπιόνια

κουδούνια...καμπάνες...τραγούδια...

όλος αυτός ο επίμονος συρφετός 

που προσπαθεί με θράσος 

να σου επιβάλλει μια χαρά 

που δεν σου ανήκει...

που σε υποχρεώνει να γελάς 

ενώ μέσα σου κλαις...

να προσποιείσαι τον ευτυχισμένο 

ενώ καταρρέεις...

Όλα πονάνε...

Όλα μου φταίνε...

Δεν φταίει ο χειμώνας που έρχεται...

Είναι που η ψυχή δεν αντέχει άλλο κρύο...

Είναι που η απουσία σου 

τα κάνει όλα άχρωμα...

αδιάφορα..αβάσταχτα...ψεύτικα...

Δε φταίει ο χειμώνας που έρχεται...

Φταίει που έρχεται χωρίς εσένα...

Χωρίς σκιές...

Χαμογελά η μέρα σήμερα...
Ξύπνησα μ' ένα φτερούγισμα πουλιών
πάνω στα χείλη...
Γύρω μυρίζει ανθισμένες πασχαλιές...
Παράξενο...
Λες κι ήρθε η άνοιξη στο τέλος του Νοέμβρη...
Καμπάνες αναστάσιμες ηχούν στ' αυτιά μου...
Κάτι που πέθανε ξαναγεννιέται...
Ελπίδες άγγελοι...χορεύουν στη σκέψη μου...
Οι αναμνήσεις έπαψαν ξάφνου
να είναι οδυνηρές...
Πόσο μου φαίνεσαι ασήμαντος πια...
Πόσο ανίσχυρος είσαι...
Αποδομήθηκε το βασανιστικό σου είδωλο...
Κατέρρευσε το τερατούργημα του φόβου...
Πεδίο βολής η ψυχή μου...
Κατάφερε να σώσει μια γωνίτσα...
Ένα μικρό κομμάτι έμεινε αλώβητο...
Εκεί οχυρώθηκα....
Εκεί φύλαξα τις τρομαγμένες μέρες...
Τις φρόντισα...τις γιάτρεψα...
τις έντυσα με χρώματα... χαμόγελα...
ζωή...
Άνθισαν...
Γέμισαν την ψυχή μου πασχαλιές...
τραγούδια...ήλιο...θάλασσα...
Χάνεσαι πια στο βάθος του χρόνου...
Η θύμησή σου δεν πονάει...
Κοιτάζω στον καθρέφτη την εικόνα μου...
Εσύ παγιδευμένος πίσω μου...
φυλακισμένος στο παρελθόν...
με κοιτάζεις με έκπληξη...
με πανικό...
Ήσουνα πάντα τόσο σίγουρος...
Προσπαθείς να επιβληθείς...
Ανεπιτυχώς..
Δεν είσαι παρά μια σκιά...
Χάθηκες με το φως του ήλιου...
Κι εγώ μες στον καθρέφτη μου
χαμογελώ...χωρίς σκιές...
χωρίς φαντάσματα...χωρίς πληγές...
κοιτώ μπροστά...μόνο μπροστά
και ξαναζώ...

Σαββατόβραδο...

Στων ματιών σου τις μαύρες θάλασσες
βούλιαξε απόψε η νύχτα...
Το αδηφάγο βλέμμα σου κατάπιε
όλο το σκοτάδι...
Το Σαββατόβραδο έμεινε λειψό
να τρομάζει την πόλη...
Φάντασμα που ψάχνει για γαλήνη
έπειτα από άδικο θάνατο...
Πώς χώρεσε τόση νύχτα στα μάτια σου...
Πώς την ακρωτηρίασες την εβδομάδα...
Πόση καταστροφή μπορεί να σπείρει
ένας θυμός...
Μια σου λέξη άφησε τη μέρα μισή...
Μες στην οργή σου χάθηκε
ένα Σαββατόβραδο...
Κλείσε την πόρτα απαλά καθώς θα φεύγεις...
Δε θέλω άλλο θόρυβο απόψε...
Ακούω τις κραυγές της νύχτας που πνίγεται
στων ματιών σου τις μαύρες θάλασσες...
Άσε με λίγο να κοιμηθώ...
Να βρω γαλήνη σ' ένα όνειρο...
Να μείνω αιώνια εκεί...
Δεν περιμένω κανένα πρωί...
Έτσι κι αλλιώς το σκότωσες το Σαββατόβραδο...
Πού να βρει νύχτα για να ξημερώσει η Κυριακή...

Δε σου αξίζει το όνειρο..

Αλλιώς ξεκινήσαμε...
Στρωμένοι με ροδοπέταλα οι δρόμοι...
Το όνειρο είχε φτερά...
Μικρή η απόσταση...
Κοντά ο προορισμός...
Χαμογελούσε μπροστά η ευτυχία...
Τόσο κοντά...
Αρκούσε ένα άπλωμα χεριών...
Η ζωή χαρά...ευκολοπάτητο μονοπάτι...
Ηλιόλουστες μέρες...
Στο δικό μας τοπίο δεν υπήρχε συννεφιά...
Μα λίγο πριν αγγίξουμε το όνειρο
μας βρήκε η βροχή...
Απροετοίμαστους...
Μας αιφνιδίασε του καιρού το απρόοπτο...
Βρεθήκαμε μέσα στην καταιγίδα
χωρίς ομπρέλα χωρίς ούτε ένα πανωφόρι...
"Τρέξε" σου είπα...
"να βρούμε ένα απάγκιο...
Να περάσει αυτή η ώρα...
Να σταματήσει η βροχή..."
Κι εσύ σαν παιδί κακομαθημένο
που του πήραν το παιχνίδι
που αρνείται να δεχτεί πως χάλασε η γιορτή
γέμισες πείσμα και οργή
που όσα περίμενες δεν ήρθαν...
Εγκλωβισμένος στο θυμό
για ένα όνειρο που δε σου βγήκε...
το εγκατέλειψες...το πρόδωσες...
Παραιτήθηκες...λιποτάκτησες...
Μας άφησες...
Και τ' όνειρο κι εμένα...
Όλη σου η ζωή μια αναζήτηση...
Ψάχνεις για ηλιόλουστα τοπία...
Φεύγεις στη πρώτη συννεφιά...
Απελπισμένος και μόνος...
Φοβάσαι τις βροχές...
Δεν πολεμάς...
Δε μένεις ως το τέλος...
Καιροσκόπος...
Φυγόπονος...
Δειλός...
Πάντα θα χάνεις το ουράνιο τόξο
που βγαίνει μετά την καταιγίδα...
Δε σου αξίζει το όνειρο...

Τυχαία συνάντηση...

Χρόνια σκεφτόμουν αυτή τη στιγμή...
Φοβόμουν...τι κι αν στο βάθος
ήλπιζα να ΄ρθει...
Και να...τελικά αντάμωσαν οι δρόμοι μας...
Τυχαία συνάντηση...
Μέσα στο πλήθος...στη βουή της πόλης...
μπροστά μου...εσύ....
Τόσα χρόνια μετά...
Τόση ζωή μετά...
Οι ήχοι του δρόμου πάγωσαν...
Οι άνθρωποι...τ' αυτοκίνητα πέτρωσαν...
Ολόκληρη η πόλη μαρμάρωσε σ' αυτή τη στιγμή...
Κι εμείς δυό αγάλματα με απλωμένα τα χέρια
σε μια τυπική χειραψία...
Τα χείλη βουβά...
Τα μάτια υγροί καθρέφτες...
Μέσα τους εικόνες του χτες...
διαδέχονταν η μια την άλλη...
Στιγμές...λέξεις...συναισθήματα...
ξανά ζωντανά...σα να μην πέρασε μια μέρα...
"Τι κάνεις;" κατάφερες να ψελλίσεις...
"Δεν ζω" φώναξε η ψυχή μου...
"Καλά" ψιθύρισαν τα χείλη μου...
Στα μάτια σου φώναζε το παράπονο...
Στα μάτια μου έλαμπε η απελπισία...
Τόσα χρόνια μετά...
Τόση ζωή μετά...
Κι όμως η αγάπη ίδια...
Η μόνη ζωντανή στην πετρωμένη πόλη...
Ουρλιάζει με οργή...με παράπονο...
"γιατί"...
Την ακούς...
Την ακούω...
Μένει χωρίς απάντηση...
Τα χέρια χωρίζουν...
Λες και τα χώρισε μαχαίρι...
Τόσος πόνος για ένα άγγιγμα...
Τόσα χρόνια χαμένα...
Τόση ζωή χαμένη...
Η ψυχή σαν κατάδικος
χρόνια σε σκοτεινή φυλακή
είδε ένα κομμάτι ουρανού
από μια ρωγμή που αναπάντεχα άνοιξε...
Οδυνηρή αποκάλυψη...
Επώδυνη συνειδητοποίηση...
Βασανιστική η κραυγή της...
"Δεν ζω" φωνάζει ξανά και ξανά...
Την ακούς...το ξέρω...
Πονάω...
Είναι αργά πια...
Πρέπει να φύγω...
Πρέπει να φύγεις...
Πρέπει να συνεχίσω...
Χωρίς ελπίδα...
Χωρίς εσένα...
Χωρίς ζωή...
Πρέπει...

Παραμονές γιορτών...

Στόλισαν κιόλας τις βιτρίνες γιορτινά...
Κάθε φορά η ίδια ανάμνηση...
Παραμονές γιορτών και τότε...
Θυμάσαι άραγε...
Κόσμος που έτρεχε στους δρόμους...

μέσα στη γιορτινή παραζάλη...
Γεμάτες πλατείες...
Παιδιά με παιχνίδια στα χέρια...
Ερωτευμένα ζευγάρια...
στα μάτια η βεβαιότητα
πως ο χρόνος  που έρχεται θα τους βρει μαζί...
Μέσα σ'αυτό το πολύχρωμο κάδρο κι εμείς...
Σφιχτά πιασμένοι απ' το χέρι...
μέσα στους δρόμους της πόλης...
κοντοστεκόμασταν για ένα φιλί...
να ψιθυρίσουμε μια λέξη...
Μικρά αστεία δωράκια...
χαριτωμένες δικές μας γκριμάτσες...
Γέλια...αγκαλιές... πειράγματα...
χαρά στην ψυχή...
Δεν περπατούσαμε...πετούσαμε...
Πάνω απ' όλους...
Πάνω απ' όλα...
Όλος ο κόσμος δικός μας...

Δική μας όλη η ζωή...
Με μια βαθιά αίσθηση πως εμείς διαφέραμε...
Θα τα καταφέρναμε...
Ως το τέλος...μαζί...για πάντα...
Δυό παιδιά...
Ανόητα...
Αφελή...
Ανύποπτα...
Παραμονές γιορτών...
Χαμένοι σε μια αυταπάτη...
Ο  χρόνος που ήρθε δε μας βρήκε μαζί...
Η ζωή τελικά δεν είναι πολύχρωμη...
Ίδιοι με τους άλλους κι εμείς...
Φοβηθήκαμε...
συμβιβαστήκαμε...υποταχτήκαμε...
σε μια γκρίζα πραγματικότητα...
Δεν τολμήσαμε...
Βολευτήκαμε...στα σίγουρα...στα μίζερα...
στα ανόητα στερεότυπα...
Κάπου εκεί έξω στη γιορτινή πόλη
το ξέρω...
σκέφτεσαι πως θα μπορούσε η ζωή να είναι αλλιώς...
να έχει άλλο χρώμα...
Στο μυαλό σου θα ζωντανεύει
μια εικόνα...
Δυό παιδιά ερωτευμένα...
χαρούμενα...γελαστά...ανυποψίαστα...
Δυό παιδιά χαμένα μοιραία...
αφού δεν προσπάθησαν αρκετά...

Εκείνη τη νύχτα...

Εκείνη τη νύχτα...δεν το 'μαθες ποτέ...

έμεινα έξω από την πόρτα σου για λίγο...

Περίμενα...μια κίνηση...ένα σου βλέμμα 

μια κλεφτή ματιά απ' το παράθυρο...

ένα φιλί ζωής στην αγάπη που πέθαινε...

Τίποτα...

Κι εγώ κάτω από το λυχνοστάτη

να ρίχνει πάνω μου το φως...

να λάμπει μες στα μάτια

η απόγνωση...μια τραγική φιγούρα

τα μεσάνυχτα...ολόκληρη μια κραυγή...
λες και ξεπήδησα απ' του Πικάσο
την Γκουέρνικα...ερείπιο μετά τη μάχη...
βομβαρδισμένη πόλη η ψυχή...
να περιμένω ένα σου νεύμα...μια λευκή σημαία
στο παράθυρο...
Τίποτα...
Ένας βοριάς παγωμένος να φυσάει
κι εγώ δέντρο γυμνό...
κλαδιά τα μακριά μαλλιά μου...
μαύρα σπαθιά που σχίζαν τη νύχτα...
ο άνεμος με παρέσερνε...
με παρέσερνε η απελπισία...
χαμένη μέσα στη δική σου άρνηση...
να περιμένω έξω απ' την πόρτα σου...
μια κίνηση...ένα σου βλέμμα...
Τίποτα...
Εκείνη τη νύχτα...δεν το 'μαθες ποτέ... έλαμπε
ένας δρόμος απ' το κατώφλι σου ως την ψυχή μου
φτιαγμένος από δάκρυα κι αστέρια..
για να διαβείς...για να με φτάσεις...
Περίμενα...
μια κίνηση...μια κλεφτή ματιά απ' το παράθυρο...
ένα φιλί ζωής στην αγάπη που πέθαινε...
Μα τίποτα...

Στο μυστικό σου δείπνο...

Στο μυστικό σου δείπνο δε θα 'ρθω απόψε...
Η θέση μου θα είναι άδεια...
Θα περιμένεις με ανυπομονησία...
Η αγωνία του τέλους θα κορυφωθεί...
Στον κρόταφο σου σαν πένθιμη καμπάνα
θα χτυπά επίμονα μια φλέβα...
Θα έχεις από ώρες προετοιμαστεί...
Μπροστά στον καθρέφτη σου
θα δοκιμάζεις προλόγους...
Θα βλέπεις πανικόβλητος
τις λέξεις σου
σε μια θάλασσα αμφισβήτησης
να πνίγονται...
Θα ξεγελάς τον εαυτό σου
πως τελικά θα με πείσεις...
Κάθιδρος θ' αναρωτιέσαι
αν θα τα καταφέρεις...
Το τραπέζι στρωμένο επίσημα...
Με λουλούδια στα βάζα
θα προσπαθείς μάταια
να ελαφρύνεις την ατμόσφαιρα...
Το δωμάτιο έτσι κι αλλιώς
θα γίνει κοιμητήριο ονείρων...
Ο αέρας τοξικός θα μυρίζει θάνατο...
Πίσω από τις βαριές κουρτίνες
θα είναι επιμελώς κρυμμένη η προδοσία...
Όταν έρθει η ώρα θα της γνέψεις...
Σαν μαύρη πεταλούδα θα πετάξει
πάνω στα χείλη σου...θα με φιλήσεις...
Θα αφήσει στο στόμα μου δηλητήριο...
στην ψυχή μου το μαύρο αποτύπωμα
των αιχμηρών της φτερών...
Θα μου πιάσεις το χέρι δήθεν με συμπόνια...
Θα φοράς το αποκρουστικό προσωπείο
μιας πλαστής αθωότητας...
Θα με κυριεύσει μια εμετική αίσθηση σήψης...
Θα φύγω...
Δυο φορές γελασμένη...
Προδομένη δυό φορές...
Κι εσύ...μπροστά στον καθρέφτη θα υποκλιθείς...
Θα τρίψεις τα χέρια ευχαριστημένος...
Ως το τέλος καλός...
Ως στο τέλος αθώος...
Όχι...
Στο μυστικό σου δείπνο δεν θα 'ρθω...
Δε θα σου δώσω τη χαρά...
Εγώ θα γράψω το τέλος απόψε...

Θα ρθει κι αυτός ο χειμώνας...

Δώσε μου κάτι να πιαστώ...

ένα τυχαίο χαμόγελο...μια λέξη 

που επιπόλαια βγήκε

από δυο χείλη που βιάστηκαν...

ένα κατά λάθος άγγιγμα

που σκόπιμα θα παρερμηνεύσω...

Διψώ για μια ανατολή...

να δω ένα χελιδόνι...

έστω κι αν έχασε το δρόμο του...

έστω κι αν η άνοιξη αργεί...

Μια υποψία στον ορίζοντα

πως κάποτε θα ξημερώσει...

Ενα φως...κι ας είναι απλά μια αστραπή...

Κάπως για λίγο να φωτίσει

κι έπειτα ας έρθει καταιγίδα...

Μια μελωδία να έρθει απ' το πουθενά...

ένα γλυκό κελάηδημα πουλιών περαστικών

που φεύγουν για το νότο...

για μια στιγμή να τραγουδήσει η ψυχή...

να ζωντανέψει...

Θα ΄ρθει κι αυτός χειμώνας...

Κι εγώ ένα τοπίο στην ομίχλη...

Ακίνητο...σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία

άλλης εποχής...ζωή πετρωμένη...

Ένας μουτζουρωμένος ουρανός

θα πλαισιώνει μια άρνηση...

Ένας άνεμος παγωμένος

θα κρυσταλλώσει μια παραίτηση...

Η νοσταλγία σταγόνα σταγόνα 

θα πέφτει μαζί με τη βροχή

πάνω σε μια ψυχή που πια

θα έχει κουραστεί να μάχεται...

Σιγά σιγά θα την πνίξει

χωρίς να έχει δύναμη να βγάλει

ούτε μια κραυγή...

Μέσα σε κάποια χαλάσματα

θα πρέπει βρω την ελπίδα

που γκρεμίστηκε...

Δε θα τη βρω...

Δε θα ψάξω καν...

Φοβάμαι αυτή την ώρα...

Δώσε μου κάτι να πιαστώ...

μια αυταπάτη...μια ψευδαίσθηση...

κάτι να σκεπαστώ...

να μη με βρει γυμνή ο χειμώνας...

Φεγγάρι του Νοέμβρη...

Μες στο τεράστιο φεγγάρι του Νοέμβρη
λάμπει σα λάμα μαχαιριού η απουσία σου...
Χαρακώνει το παρόν...χαρακώνει την ψυχή...
ματώνει τη θύμηση...
Ξένο φεγγάρι...εχθρικό...δεν το αντέχω
αφού δεν το κοιτάζουμε μαζί...
Πολιορκούν τη μνήμη μου
σαν έκπτωτοι άγγελοι
που ψάχνουν τον παράδεισο
τ' αγαπημένα...τα δικά μας τα φεγγάρια...
τα ανυπέρβλητα...
Και τώρα αυτή η ανελέητη πανσέληνος
σαν ανακριτικός τεράστιος λαμπτήρας,
ξεπρόβαλε στον ουρανό
μόνο για να εκβιάσει την κρυμμένη
αλήθεια μου...
να ξεσκεπάσει τη ζωή μου...
να αποκαλύψει τη γύμνια της...
Να με κάνει να ντραπώ
που την κοιτάζω μόνη...
Κι εσύ...που είσαι εσύ...
Σε πιο προσκέφαλο
αστροκεντημένο
μαζεύεις φως του φεγγαριού
και λούζεις τα όνειρά σου...
εκείνα που εγώ δεν είμαι μέσα...
Σε ποια αγκαλιά φωτιά
καις αυτή τη νύχτα τη ζωή μας...
Με ποια ξένα φιλιά μεθάς
κάτω από του Νοέμβρη την πανσέληνο
και δίχως ενοχές ξεχνάς
τ' αγαπημένα...τα δικά μας τα φεγγάρια...
τα ανυπέρβλητα...

Χαρά...

Είναι μια μικρούλα όμορφη ξανθιά...
Φοράει κόκκινο φουστάνι...
Απ' τα μαλλιά της κρέμονται
μεταξωτές πολύχρωμες κορδέλες...
Έχει ένα γέλιο ποταμό...
Στα δυό της χέρια
φτερουγίζουν πεταλούδες...
Χίλια πουλιά ξωπίσω της
της τραγουδούν
γιορταστικά τραγούδια...
Κάθε φορά που τρέχει να με βρει
μου την τρομάζεις...
κι εκείνη φεύγει φοβισμένη...
Της ρίχνεις πέτρες...
βάζεις στο δρόμο της φωτιές...
Να μη με βρει...να μη τη βρω
άδικα να χαθούμε...
Και τώρα κάπου κρύβεται...
σε κάποια σκοτεινή γωνιά
θα γλύφει τις πληγές της...
Μα ως εδώ...
Δε θα σ' αφήσω πια
να μου πληγώνεις τη χαρά...
Τη βλέπω...έρχεται...
μπροστά απ' τον ήλιο του μεσημεριού...
Κρατά ένα μπουκέτο
ανθισμένες αποφάσεις...
και πια δε σε φοβάται...

Φταις...

Μη με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια...
Φόρεσες πάλι στο βλέμμα σου
την ίδια υπόσχεση...
Χιλιοφορεμένο ρούχο πια...
Πάλιωσε...ξεθώριασε...
Δε με πείθεις...
Η γυάλινη αθωότητα που
που μέσα της κλείδωσες
τις λέξεις σου, ράγισε...
Μπάζει από παντού...
Δάκρυα που πλημμύρισαν την κάμαρα
μπήκαν μέσα σα θάλασσα...
Τα λόγια σου πνίγηκαν στα πικρά νερά...
Φταις...
Πόσο φταις γι αυτό το πρωινό
που δεν πρόλαβε να χαμογελάσει...
Για το μεσημέρι που έγινε ο ήλιος εχθρός...
Για το βράδυ που θα 'ρθει πριν να νυχτώσει...
Για το ξημέρωμα που δεν ξέρω πια αν θα 'ρθεί...
Μή με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια...
Δε με πείθεις...
Φταις για την ψυχή μου που έσπασε σήμερα...
για τη μέρα που αιμορραγεί...
για το πληγωμένο μου Σάββατο...
Φταις...

Σα να 'ταν χθες...

Σα να ήταν χθες...
Καθισμένη στο τρίτο βαγόνι...
Το πρόσωπό μου
σχεδόν κολλημένο στο τζάμι...
Εσύ έξω...στο σταθμό...
Τόσο κοντά μου μα ήδη μακριά...
Το βλέμμα σου καρφωμένο στα μάτια μου...
Δε μου είπες αντίο...
Το δικό μου το πήρε ο βόρειος άνεμος...
να μη φτάσει στ' αυτιά σου...
να μη μπει στην ψυχή...
"Μη φεύγεις" σχημάτισαν τα χείλη σου...
Το σφύριγμα του τρένου κάλυψε τα πάντα...
Έμοιαζε με συριγμό τεράστιου φιδιού
έτοιμου να επιτεθεί σκορπώντας το θάνατο...
Μια στιγμή πανικού...
Η αμφιβολία με κεραυνοβόλησε
σαν ηλεκτρικό ρεύμα...
Παιζόταν η ζωή μου σ' αυτές τις ράγες...
Κι αν έκανα λάθος...
Που είναι η έξοδος;
Το τρένο έγινε φυλακή...
Ήμουν εγκλωβισμένη...
Στ' αυτιά μου απειλητικοί ήχοι...
Το σφύριγμα μαχαιριά...
Τα μεγάφωνα ούρλιαζαν...
Η καρδιά μου επαναστατούσε...
Χτυπιόταν στο στήθος μου
σα μελλοθάνατος
μπροστά στην αγχόνη...
προσπαθούσε να δραπετεύσει ...
να τρέξει σ' εσένα...
Πονούσα...
Δεν πρόλαβα...
Το τρένο ξεκίνησε...
Εσύ ένα άγαλμα με πετρωμένο βλέμμα...
απομακρυνόσουν...
Εγώ αποκαμωμένη...παραιτημένη...ένοχη...
Το ξημέρωμα με βρήκε σε άλλη γη...
Το βράδυ με βρήκε αγκαλιά με τη θλίψη...
Σα να 'ταν χθες...
Σ' εκείνο το σταθμό...σ' εκείνες τις ράγες
έπαιξα τη ζωή μου...
Την έχασα...

Ένα κορίτσι μακριά...

Συγγνώμη ξανά...
Δάκρυα...όρκοι...υποσχέσεις...
Παράφωνο τραγούδι στ' αυτιά μου
το πόσο πολύ μ' αγαπάς...
Σύνθημα μουτζουρωμένο
σε γκρεμισμένο τοίχο
ότι η αγάπη γεννάει πόνο...
Αρνούμαι να το δεχτώ...
Δεν πονάει η αγάπη...
Άλλοθι...για όσους δεν είναι ικανοί...
Καμπάνες ηχούν
στο ξωκκλήσι της αντοχής μου...
Ένα κορίτσι μου γνέφει από μακριά...
Τα μαύρα μαλλιά της ανεμίζουν στον ήλιο...
Στα χέρια της κρέμονται τάματα...
Πίσω της τα τείχη μιας ξεχασμένης πόλης...
Μπροστά της απέραντη θάλασσα...
Κάπου την ξέρω...
Εκείνη με ξέρει καλά...
Κάτι μου λέει...
Σταμάτα πια να μιλάς...
Φοβάσαι...
Σκοπίμως σκεπάζεις τη φωνή της...
Θέλεις μόνο εσένα ν' ακούω...
Της πετώ τις συγγνώμες σου...
Τις πετάει στη θάλασσα...
Με περιμένει...
Με κοιτά με παράπονο που την έχω ξεχάσει...
Φωνάζω με όση μου έμεινε δύναμη...
Μη φεύγεις...δεν έχω άλλον...
Θα σε θυμηθώ...
Μη μ' αφήνεις...δε θα σ' αφήσω...
Βοήθησε με να θυμηθώ το όνομά σου...
Τη φωνή σου σκεπάζουν παράταιροι ήχοι...
Συλλαβιστά...μίλα μου συλλαβιστά...
Διαβάζω τα χείλη σου...
Μαρία...Μαρία σε λένε...
Νομίζω σε βρήκα...

Η συνάντηση...

Στο μικρό καφενεδάκι της παραλίας
συναντηθήκαμε...σιωπηλοί κι οι δυο...
Τα μάτια χάραζαν νευρικά το χώρο γύρω...
Απέφευγες να με κοιτάξεις...
Το ίδιο κι εγώ...
Είχε έρθει το τέλος...
Υποκρινόμασταν τους ανυποψίαστους...
Ως την τελευταία ώρα ψεύτες...
Έξω ομίχλη...είχε χαθεί η θάλασσα...
λες και την είχε καταπιεί ο ουρανός...
Σα να 'χε μόλις σβήσει μια φωτιά
που έκαψε τα πάντα
κι άφησε παντού
ένα πηχτό λευκό καπνό...
Μια πένθιμη σιωπηλή βροχή
έπεφτε πάνω στ' αποκαϊδια...
Μούσκευε την ψυχή...
Τόση υγρασία σ' αυτή την πόλη...
Οι σκέψεις τρέχαν...
Τα συναισθήματα ρευστά...ακαθόριστα...
είχαν κι αυτά χαθεί στην ομίχλη...
Δε μιλούσες...
Τι να πεις...
Κάτι πήγα να πω μα φυλακίστηκε
στα σφραγισμένα χείλη...
Το απομεσήμερο έκλαιγε...
Η ψυχή μου έκλαιγε...
Τόσα δάκρυα σ' αυτή την πόλη...
Ο καφές είχε παγώσει...
Γουλιά δεν κατέβαινε...
Κοιταχτήκαμε φευγαλέα...
Το βλέμμα σου γυάλινο...
Έγινε θρύψαλα όταν αντίκρισε το δικό μου...
Ένα δάκρυ δραπέτευσε...
Πονούσες...
Πονούσα...
Παγωνιά γύρω...στην ψυχή παγωνιά...
Τόσος χειμώνας σ' αυτή την πόλη...
Πόση πίκρα μπορεί να χωρέσει μια συνάντηση...
Τίποτε δεν είπαμε...μα ειπώθηκαν όλα...
Στο μικρό καφενεδάκι της παραλίας
το τέλος γράφτηκε σιωπηλό...θλιβερό...
κάπως ακαθόριστο...
τυλιγμένο κι αυτό στην ομίχλη...
Τόση ομίχλη σ' αυτή την πόλη...
Την επόμενη μέρα όλα θα ήταν ξεκάθαρα...
Το μικρό καφενεδάκι θα ήταν λουσμένο στο φως...
Η θάλασσα αναστημένη
θα λαμπύριζε κάτω απ' τον ήλιο...
Το τέλος με κεφαλαία μαύρα γράμματα
θα ήταν γραμμένο παντού...
Ο ήλιος εκτυφλωτικά θλιβερός
θα διέγραφε την απόγνωση...
θα φώτιζε τη μοναξιά...
θα επιβεβαίωνε την εγκατάλειψη...
Γελασμένοι κι οι δυο...
Μόνοι...
Χαμένοι...
Τόση ερημιά σ' αυτή την πόλη...

Θύμησες...

Δεν αντέχω τις θύμησες...
Έρχονται σαν επίμονες ζητιάνες...
Εκλιπαρούν τη σκέψη μου...
Διεκδικούν την ψυχή μου...
Καμουφλαρισμένες...
πως τάχα είναι ανώδυνες...
Κάτι καλοκαίρια γεμάτα φως...
μια θάλασσα...
ένα γαλανόλευκο νησί...
γέλια..τραγούδια...δειλινά...
χρυσές παραλίες...
φεγγαρόλουστες νύχτες...
πεφταστέρια...ευχές...
όνειρα...ζωή...
Και ξαφνικά ξεπροβάλλεις
αυθαίρετα σαν αστραπή...
σχίζεις τις εικόνες...κυριαρχείς...
και πια εσύ...μόνο εσύ...
μέσα σ' ένα ξωκκλήσι...
Το φως του ήλιου μπαίνει
από τα σκαλιστά παράθυρα...
φωτοστέφανο στο κεφάλι σου...
ανάμεσα στους αγίους κι εσύ...
πιο όμορφος από ποτέ...
με τη σφραγίδα του ιδανικού...
κάθε σύγκριση καταδικασμένη μοιραία...
Πόσο οδυνηρή γίνεται η ανάμνηση...
Με ξεγέλασαν πάλι οι θύμησες...
Με παρέσυραν τα όμορφα χρώματα...
Θέλω τόσο να σε ξεχάσω...
Μα έρχεσαι ξανά και ξανά...
πάντα στο ίδιο μέρος...
Η μορφή σου πονάει...
Συνειδητοποιώ με απελπισία
πως περιμένω ακόμη...
Η νοσταλγία με αρρωσταίνει...
Η προσμονή μοιάζει με θάνατο...
Με τιμωρείς...με εκδικείσαι...
Απ' όλες τις στιγμές μας
να μένει ολοζώντανη στη μνήμη...
στην ψυχή...η άγια εικόνα σου
εκεί μες στο ξωκκλήσι...
σαν άγγελος κι εσύ μες στους αγγέλους...
μ' εκείνο το απόκοσμο το φως
στο πρόσωπό σου...
πιο όμορφος από ποτέ...

Μια πόλη μυστική

Είχα μια πόλη όμορφη...δική μου...
μυστική...
Ήταν οχυρωμένη με τείχη δυσπιστίας...
Έμπαιναν μέσα μόνο οι μυημένοι...
οι εκλεκτοί...
Είχε λευκά σπιτάκια δίχως πόρτες
με ορθάνοιχτα στον ήλιο τα παράθυρα...
Χτισμένη πάνω σε νερό...
γαλάζιο...ήρεμο...που σιγοτραγουδούσε...
 Θαλασσινά λουλούδια γύρω
μοσχοβολούσαν...κάμποι ολόκληροι...
και θαλασσόδεντρα που όταν τ' άγγιζες
μιλούσαν...
Ο ουρανός της ήταν τόσο καθαρός
που ντρέπονταν τα σύννεφα να μείνουν...
Περνούσανε και φεύγαν βιαστικά...
Σ' αυτή την πόλη ήταν πάντα καλοκαίρι...
Μα εσύ σαν άνεμος φονιάς
ήρθες και έριξες τα τείχη...
Τα λασπωμένα πόδια σου λέρωσαν τα νερά...
Στο πέρασμά σου γκρέμισες τα όμορφα σπιτάκια...
Τα άνθη τα θαλασσινά τα πάτησες...μαράθηκαν...
Ξερίζωσες τα ζωντανά μου δέντρα...
Κραυγές ακούγονται από τα ματωμένα τους κλαδιά...
Πως τα λυπάμαι...που μείναν έτσι ετοιμοθάνατα
κι απελπισμένα...
Κι ο ουρανός γεμάτος πια με σκούρα σύννεφα...
μουτζουρωμένος δίχως περηφάνια...
Είχα μια πόλη κάποτε...
όμορφη...δική μου...μυστική...
Σ' αυτή την πόλη ήταν πάντα καλοκαίρι...
Και τώρα παγωνιά...ομίχλη...σκοτεινιά...
Ένα σου πέρασμα, κατέστρεψε τα πάντα...

Την ώρα που θα φεύγεις...

Την ώρα που θα φεύγεις
θα με συνθλίβει η σιωπή...
Ο ουρανός με ανθισμένα δάκρυα
θα ραίνει τη φυγή σου...
Κι εσύ με μια υγρή αβάσταχτη
ομορφιά θα μου χαμογελάς...
Στο βλέμμα σου θα τρεμοπαίζει
μια υπόσχεση...
που απ' την κόρη των ματιών σου
θα κυλήσει...
θα ενωθεί με μια ανθοσταγόνα
του ουρανού και θα χαθεί
καθώς θα ξεμακραίνεις....
Θα τρέχω να μαζεύω τη βροχή
έτσι συντετριμμένη...
που ούτε μια λέξη
από τ' αγαπημένα χείλη σου
δεν άκουσα...
καθώς θα με συνθλίβει η σιωπή...
να βρω μες στις σταγόνες
την υπόσχεση...να μη χαθεί...
Θα τρέχω σαν τρελή
να πιάσω το άπιαστο...
Δε θα το βρω...
Κι εσύ θα ξεμακραίνεις...
όλο και πιο μικρός θα γίνεσαι...
Ώσπου στο τέλος θα χαθείς...
Δε θα σε ξεχωρίζω...
Μια σταγόνα της βροχής κι εσύ
μες στις πολλές...
θα σβήνεις...
καθώς θα με συνθλίβει η σιωπή...

Επικίνδυνα βήματα...

Μικραίνει συνεχώς
η απόσταση...
Μία κουβέντα δρόμος πια
ως την απόγνωση...
Πρέπει ν' αντισταθώ...
Σε μια καλημέρα που αυτοκτόνησε
βίαια κρεμασμένη απ' τα χείλη...
Στο παγωμένο χαμόγελο
που έγινε θρύψαλα
κάτω από μια αδέξια γκριμάτσα...
Σε αγγίγματα που πονάνε
και βλέμματα που πυροβολούν...
Τρέμω τα επικίνδυνα βήματα
της ψυχής στο σκοτάδι...
Πρέπει ν' αντισταθώ...
Στις αναμνήσεις που παραποιούν
την αλήθεια...
Στα μεταμφιεσμένα με περίσσια
παραμυθόσκονη ψέμματα...
Στη θλιβερή αβάσταχτη σιωπή
που η ψυχή επιμένει να παρερμηνεύει...
Πλησιάζω ολοένα σ' εκείνη
την ύπουλα σκοτεινή γωνίτσα του μυαλού
που οι σκέψεις έχουν παραταχθεί
με τα όπλα υψωμένα...έτοιμες
να μ' εκτελέσουν...
Πρέπει ν' αντισταθώ...
Στις αναίτιες ενοχές...
Στις προσεκτικά επιλεγμένες ιδέες
που υπονομεύουν την ευτυχία...
Στην  ψυχή που δεν εννοεί
να πετάξει από πάνω της το
χιλιοτρυπημένο  μαύρο ρούχο
μιας παραπλανητικής προστασίας...
Πρέπει να αντισταθώ...
Γιατί έξω ο ήλιος λάμπει...
Γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος...
Γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη...

Πες μου πως τα κατάφερες...

Νίκησες τις σκοτεινές μου μέρες...
Το χαμόγελό σου Αυγουστιάτικος ήλιος...
Ούτε μ' αγγίζουν οι βροχές...
Ουράνιο τόξο η χαρά σου...
Πες μου πως τα κατάφερες;
Γλύκανες τους χειμώνες...
Έχουνε τόση ζεστασιά τα μάτια σου...
Είναι γεμάτα καλοκαίρια...
Κι όταν σε βλέπω δέντρο δυνατό να γίνεσαι
ξεχνώ κάθε δική μου αδυναμία
κάτω από τη σκιά σου...
Πες μου πως τα κατάφερες;
Δεν ξέρω τι θα πει θυμός που να κρατάει...
Πέταξα στα σκουπίδια το "εγώ"
κι έκανα το "εσύ" σημαία...
Έβαλα τη ζωή μου δεύτερη
μετά απ' τη δική σου...
Πες μου πως τα κατάφερες;
Κι είσαι η πρώτη σκέψη το πρωί
κι η τελευταία μου τη νύχτα...
Που ότι κι αν κάνω...όσα κι αν δίνω
φοβάμαι πάντα πως δεν είναι αρκετά...
Που αυτό το δόσιμο
δίνει σ' εμένα πιο πολλά...
Πες μου πως τα κατάφερες;
Κι αυτή η αγάπη δε ζητάει τίποτα
και φέρνει μόνο ευτυχία...
Που αυτή η αγάπη...απέραντη
ασύλληπτη...απόλυτη...
μ' άλλη καμιά στον κόσμο αυτό
δε μοιάζει...
Πες μου πως τα κατάφερες;


Για τον ήλιο της ζωής μου....
το γιο μου που σήμερα
μπήκε στα 16...
Να τα εκατοστήσει με υγεία και τύχη!!!

Το ιερό εντός σου...

Ακούμπησα ένα χάδι στα μαλλιά σου...
ένα φιλί στα χείλη σου...
μια ματιά στα μάτια σου...
μια λέξη στη σκέψη σου...
Μαζί σου όλα γίνονται πουλιά...
Όπου κι αν τ' αφήσω πετάνε...
σε γνώριμα μονοπάτια...
χωρίς προσπάθεια...
Χρόνια και χρόνια η ίδια διαδρομή...
Προορισμός το ιερό εντός σου...
Η πύλη ανοιχτή όπως πάντα...
Δίχως κλειδιά... δίχως φύλακες...
Μόνο για μένα...
Αποδέκτης κάθε μου κίνησης...
κάθε μου λέξης...κάθε μου βλέμματος,
το άβατο μέσα σου...
Προσέχω...
Να 'ναι ντυμένη με αγάπη
αυτή μου η ελευθερία...
Να μη γίνουν τα χάδια ξύλινα...
τα φιλιά πέτρινα...τα λόγια άχρωμα...
τα βλέμματα άδεια...
να μη μείνουν όλα αφτέρουγα...
να μην πονάνε...
Να μην κλείσουν οι δρόμοι...
Να μένει η πύλη ανοιχτή...
Προσέχω...
Κανένας θυμός...καμιά αστοχία...
να μη μου στερήσουν την πρόσβαση...
Ποτέ μη μ' αφήσεις απ'έξω...
Δεν έχω άλλη προσδοκία...
Μόνο να υπάρχω στον ιερό σου τόπο...
με ευλάβεια...με σεβασμό...με αγάπη...
Μόνο αυτό...
Κι εγώ θα προσέχω...