Η παρένθεση.

Θέλω τόσο πολύ να σου πετάξω
ένα τασάκι στο κεφάλι...
Να πιέσω το μαξιλάρι στη μούρη σου
την ώρα που κοιμάσαι...
Να σου ρίξω μια γερή κλωτσιά
εκεί που ξέρω πως πονάς...
Να σου πετάξω καυτό λάδι
την ώρα που μαγειρεύω..
Να σε λούσω με μια κατσαρόλα
γεμάτη μακαρόνια (με σάλτσα)...
Να σιδερώσω κι εσένα
μαζί με τα ρούχα σου...
Να κατεβάσω χειμώνα τα παντζούρια
την ώρα που ρεμβάζεις στο μπαλκόνι
και να πάω τριήμερη εκδρομή...
Να ρίξω εντομοκτόνο
 στο πιάτο σου,
λίγο πριν σου σερβίρω...
Έστω να διαλύσω στο ουίσκι σου

δυο τρία χάπια υπνωτικά,
να ξεραθείς για λίγες ώρες
να μη σε βλέπω...
Μα εκεί που ψάχνω τρόπους
να σ' εξοντώσω,
έρχεσαι μ' αυτό το ύφος το κλαψιάρικο,
το ένοχο, μικρού παιδιού,
που έκανε ζημιά και το μαλώσανε.
Σα παραπονεμένος γάτος
τρίβεσαι πάνω μου,
μου λες πως μ' αγαπάς
και μου ζητάς συγγνώμη και κλαις
και με παρακαλάς και λες οτι θ' αλλάξεις
και μ' αγκαλιάζεις, με φιλάς,
ψιθυρίζεις γλυκόλογα,
κατηγορείς τον εαυτό σου,
μου λες πόσο αξίζω
και πόσο γα'ι'δούρι είσαι εσύ
και πάλι με τουμπάρεις...
Κι αρχίζω ν' αναθεωρώ,
αρχίζω να σε συγχωρώ,
όπως και πριν να σ' αγαπώ
και για όλα αυτά που στο θυμό μου
σκέφτηκα, να ντρέπομαι.
Κι έτσι κλείνει αυτή η μελανή
παρένθεση,
στην κατά τα άλλα ρόδινη
κι αρμονική ζωή μας,
ως τον επόμενο καυγά,
που βέβαια εύχομαι
πολύ ν' αργήσει (για το καλό σου).😅😆😄