Ένα νερολούλουδο

Υπάρχει ένα μέρος ιερό
στο νησί της νοσταλγίας...
Το κοιμητήριο ονείρων...
Εκεί πηγαίνω κάθε βράδυ.
Ξεγλιστρώ κρυφά
από τα εγκόσμια,
κι αφήνω στο δικό μου όνειρο,
ένα λουλούδι
φτιαγμένο από διάφανα
πέταλα ψυχής.
Ένα λουλούδι υγρό
κι απόκοσμα γαλάζιο.
Το κόβω απ' το βυθό
μιας ανθισμένης θάλασσας
συναισθημάτων.
Ένα νερολούλουδο.
Μυρίζει θαλασσινή αύρα
καλοκαιρινή βροχή
και νοτισμένο χώμα.
Άλλοτε πάλι μυρίζει βορινό άνεμο
φωτιά και στάχτη
από καμένες επιθυμίες.
Μα πάντα...πάντα μέσα σ' αυτές
τις μυρωδιές μπερδεύεται το άρωμά σου.
Αυτό το όνειρο που έθαψα εκεί,
ήταν ένα μικρό φτωχούλι όνειρο.
Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.
Πονάει τόσο η θύμησή του.
Το όνειρο το άτυχο αυτό,
που βιάστηκες να το σκοτώσεις,
είχε το χρώμα σου και τ' άρωμά σου.
την όψη...τη φωνή...το γέλιο...το όνομά σου.
Εκεί πηγαίνω κάθε βράδυ.
Αφήνω στο φτωχό μου όνειρο,
ένα λουλούδι διάφανο...υγρό
κι απόκοσμα γαλάζιο,
φτιαγμένο από πέταλα ψυχής.
Ένα νερολούλουδο  που έχει τ' άρωμά σου.

Μαρία Γασπαράτου