Επιτέλους ο εαυτός μου.

Δε θέλω να'μαι δυνατή.
Δε θέλω να ΄μαι ο βράχος,
που πάνω του ξεσπά ο καθένας
 ανελέητα τα κύματά του.
Κύματα θυμού, κύματα εγωισμού,
κύματα παραλογισμού,
κύματα αδιαφορίας.
Βαρέθηκα να λέω δεν πειράζει,
όταν αισθάνομαι πως κάτι με πειράζει.
Βαρέθηκα όλους να τους συγχωρώ.
Κουράστηκα να χαμογελώ ενώ πονάω.
Να λέω μπορώ όταν δεν μπορώ,
είμαι καλά ενώ δεν είμαι.
Να απλώνω χέρια
σε πέτρινους ανθρώπους.
Να δίνω, να δίνω, να δίνω,
να μη ζητάω τίποτε ποτέ.
Να είμαι εγώ το αποκούμπι,
το ανοιχτό αυτί σε κάθε πόνο.
Να 'μαι η ζεστή ψυχή,
που πάντοτε κατανοεί,
που αγωνιά που συμπάσχει.
Η ματιά που δακρύζει,
η καρδιά που υποφέρει,
τα χείλη που σωπαίνουν.
Ν' αντέχω, ν' αντέχω, ν' αντέχω...
Μα δεν αντέχω!
Θέλω ν' αφεθώ.
Να λυγίσω.
Να κλάψω.
Να βρίσω.
Ναι να βρίσω.
''Δε θέλω να σε βλέπω.
Δεν έχει φιλί σήμερα.
Δεν έχει καλημέρα.''
Να τολμήσω να πω τι θέλω,
τι δε θέλω.
Τι λαχταράω, τι φοβάμαι,
τι με πονάει, τι με ξενυχτάει,
τι μ' εκνευρίζει, τι με θυμώνει,
 τι με πληγώνει, τι με σκοτώνει.
Να πω φτάνει.
Να υψώσω τείχη, να ρίξω τείχη,
να θέσω όρια, να κλείσω περιθώρια,
ν' ανοίξω δρόμους, να κλείσω δρόμους,
ν' απλώσω γέφυρες, να κόψω γέφυρες.
Να μείνω, να φύγω, να ξεφύγω.
Να κάνω ακρότητες,
ν' αγγίξω παράλογα,
να πιω, να μεθύσω,
να λυγίσω, να ζήσω.
Να νιώσω πως ο κόσμος
είναι και δικός μου,
να γίνω επιτέλους και πάλι ο εαυτός μου.