Καταδίκη.

Σ' αυτό τον καμβά,
τα χρώματα έχουν ξεθωριάσει.
Ο καλλιτέχνης δεν προέβλεψε
τη βίαιη επιδρομή του χρόνου.
Μάλλον τα υλικά του ήταν φθηνά.
Από ανάγκη ίσως ή κι από φιλαργυρία.
Τα πρόσωπα ξεφτίσαν.
Αλλοιώθηκαν.
Δεν άντεξαν στον καιρό.
Λες και κύλησαν στον πίνακα
χρωματιστά δάκρυα,
που τα στέγνωσε ο χρόνος.
Εκείνος κρατά ακόμη το χέρι της,
μα έγινε τόσο άχρωμο
και κρύο αυτό το άγγιγμα!
Τα βλέμματά τους ανταμωμένα
ακόμη, μα δίχως λάμψη.
Βαριεστημένα πια.
Κουράστηκαν να κοιτούν
τόσο καιρό τα ίδια μάτια.
Μοιάζουν να λαχταρούν
να δραπετεύσουν απ' το κάδρο.
Και δίνει αυτή η αναμονή
για το αναπόφευκτο,
μιαν αίσθηση θανάτου.
Δυό ζωντανοί νεκροί
μέσα στον πίνακα,
φυλακισμένοι σε μια
σκαλιστή κορνίζα.
Δυό νέοι που κάποτε αγαπήθηκαν
κι απλά τώρα υποτάσσονται
στην ίδια μοίρα.
Στην ίδια καταδίκη:
''Αιώνια μαζί''...