Απόψε θα 'ρθω να σε βρω.

Απόψε θα 'ρθω να σε βρω...
Στις σκοτεινές αίθουσες
των κινηματογράφων...
Στα μπαράκια με τα λιγοστά φώτα...
Στους δρόμους που μας περίμεναν
να τους περπατήσουμε...
Στα αστικά λεωφορεία,
τα γεμάτα κόσμο και μοναξιά...
Στο εκκλησάκι του χωριού
που ανταμώναμε τα καλοκαίρια...
Στις πορείες με τις πολύχρωμες σημαίες
και τα τραγούδια στα μεγάφωνα...
Ήθελες ν' αλλάξεις τον κόσμο...
Σε όλα έβρισκες μια αφορμή
για αντίσταση, για ξεσηκωμό...
Όλα φαίνονταν απλά και εύκολα.
Έφταναν τόσα λίγα
για να 'μαστε ευτυχισμένοι...
Να σε ρωτήσω τι κατάφερες
ν' αλλάξεις τελικά...
Κουρελιάστηκαν οι σημαίες μας...
Δεν έχουν πια χρώμα...
Δεν έχουν σύμβολα...
Οι φωνές μας κουράστηκαν...
Γίναν βραχνές... υποτονικές... αδύναμες...
Δεν ακούγονται πια...
Οι πορείες χαλάρωσαν...
Τα πόδια σέρνονται...
Τα βλέμματα έχασαν εκείνη τη σπίθα...
Ατενίζουν το κενό...
Βουλιάζουμε στο κενό...
Στο τίποτα...
Τίποτα όλα...
Τα συνθήματα, η ορμή, η λαχτάρα...

Τίποτα κι η αγάπη μας...
Κολυμπάει κι αυτή στο κενό...
με μια άχρωμη ξεσκισμένη σημαία...
κι ένα σύνθημα άστοχο,
που δε βγάζει πια νόημα.
Τίποτε δεν άλλαξε...
Ίδιος έμεινε ο κόσμος.
Γι' αυτό θα' ρθω να σε βρω...
Μα φοβάμαι πως δε θα σε γνωρίσω...
Δε θα με γνωρίσεις ούτε συ...
Γιατί αλλοίμονο... μόνο εμείς αλλάξαμε!
Γίναμε άλλοι...
Γίναμε προδότες της ζωής και του εαυτού μας...
Χαθήκαμε...
Χαθήκαμε για πάντα...