Λευκό χαρτί.

Θ' αρχίσω πάλι να πληγώνω το χαρτί...
Γράμματα ξυράφια θα χαράξουν
την αγνότητα του τίποτα...
Λέξεις σπαθιά θα σκορπίσουν τον πόνο...
Μια πένα μακελάρης
θα τραυματίσει ανεπανόρθωτα
τη λευκή αθωότητα...
Από τη φυλακή του μυαλού μου,
δραπέτευσαν ανεπιθύμητες σκέψεις...
νόθα παιδιά πικρών συναισθημάτων...
Ψάχνουν για καταφύγιο...
Θα 'ρθουν να κρυφτούν
σ' αυτή τη σελίδα...
Θα τη λεηλατήσουν...
Συνένοχη κι εγώ, θα τις υποθάλψω...
Αυτό το έγκλημα επαναλαμβάνεται...
Κι όμως κάθε φορά το χαρτί,
μοιάζει ν' απολαμβάνει το βιασμό του...
Χωρίς καμία αντίσταση...
Δείχνει ν' αποζητά το μοιραίο...
Σαν άβγαλτη κοπέλα
που διψάει για έρωτα
κι αφήνει την παρθενιά της,
στον πρώτο τυχόντα...
Θ' αφήσει πάνω της
τα ίχνη του για πάντα..

Όπως αυτό το χαρτί...
Πριν από λίγα λεπτά,
ήταν τόσο αγνό, τόσο καθαρό,
τόσο αθώο...
Και παρόλα αυτά,
το έγκλημα δεν διαπράχτηκε ακόμα...