Απών.

''Μα δε ζήτησες ποτέ τίποτε.
Πως ήθελες να ξέρω;''
Μου είπες δήθεν έκπληκτος.
Σε κοίταξα μόνο...
Δε μίλησα...
Ούτε και τώρα θα σου ζητήσω.
Έπρεπε να είχες καταλάβει...
Να σου ζητήσω τι;
Να μ' αγκαλιάζεις τις νύχτες που κρυώνω;
Δεν ένιωθες το ρίγος στο κορμί μου;
Σαν πεταλούδα έτρεμα,
που της τσακίσαν τα φτερά.
Τι να ζητήσω;
Το χάδι σου να σβήσει
τα δάκρυα στα μάτια μου;
Δεν άκουγες το λυγμό μου;
Δυό λόγια αγάπης
βάλσαμο στην πληγωμένη ψυχή μου;
Αιμοραγούσε...
Δεν το 'βλεπες;
Ή μήπως το φιλί σου,
όαση στην άνυδρη έρημο των χειλιών μου;
Να σου ζητήσω να με νιώσεις;
Τις νύχτες που έμενα άγρυπνη
μετρώντας το κενό,
εσύ ονειρευόσουν.
Έψαχνα κάποιο χέρι να πιαστώ,
μα εσύ ήσουν απών...
Τίποτε δεν κατάλαβες.
Ήσουν εδώ, αλλά δεν ήσουν...
Έλειπες πάντα...
Μα πια συνήθισα στην απουσία σου.
Μόνο θα σου ζητήσω τώρα κάτι τελευταίο.
Πριν φύγεις άσε τα κλειδιά στο κομοδίνο.
Έτσι κι αλλιώς τ' απόγευμα
θ' αλλάξω κλειδαριά...

 ''