Ποια αγάπη...

Είχες χαράξει μια καρδιά
στο τρυφερό δεντράκι...
Το αίμα του λευκό
κυλούσε αργά
στο νεαρό κορμό...
"Θα το πονέσεις" σου είπα.
Μα σφύριζες αδιάφορα.
"Έτσι είναι" μου είπες "η αγάπη
αγάπη μου. Πονάει..."
Το βλέμμα σου ήταν σκοτεινό...
Ρίγησα τρομαγμένη..
Σημάδι ήταν...
Οιωνός...
Νεύμα της μοίρας που αγνόησα...
Προχώρησα μαζί σου...
σε ένα δρόμο άδικο...
Στο δρόμο το δικό σου...
Στο δρόμο της αγάπης που πονά...
Κι ό,τι καλό είχα το 'χασα...
κι έδιωξα ό,τι μου έδινε χαρά...
Κι αφέθηκα να με κατασπαράξει
το αδηφάγο τέρας της αγάπης σου,
που μόνο αγάπη δεν ήταν τελικά...