Έτσι για να προσμένω...

Στην παλέτα σου πάντα ανακάτευες
χρώματα μελαγχολικά...
Ζωγράφιζες ηλιοβασιλέματα...
Σου άρεσαν τα δειλινά...
Η μέρα που τελειώνει...
Ο ήλιος που πεθαίνει...
Το σκοτάδι που έρχεται...
Ζωγράφιζες Φθινόπωρα...
Κίτρινα φύλλα πεσμένα στο χώμα...
Δέντρα γυμνά
κάτω από σκούρα σύννεφα...
Άγριες θάλασσες..
Απελπισμένους ναυαγούς...
Άφηνες μόνο μια υποψία φωτός...
να ξεγελάει το βλέμμα...
Κάποια προοπτική ευοίωνη.
Ένα ελπιδοφόρο ενδεχόμενο,
πως κάτι υπάρχει παρακάτω
σ' αυτό που φαίνεται ότι τελειώνει...
Μια προσμονή μαγνήτη...
να κρατά το θεατή
προσηλωμένο  στο έργο σου...
Έτσι ζωγράφισες και την αγάπη
στον καμβά της ζωής μας...
Εφήμερη, φθαρτή, σκοτεινή,
καταδικασμένη...
Κι από ένα μικρούλι τόσο δα
παράθυρο άφησες να μπαίνει
λίγο φως...
Έτσι για να με ξεγελάς κι εμένα...
Να προσμένω...
Να ελπίζω κάποτε πως στον καμβά,
θα βάλεις χρώματα χαράς
και πως θα τη ζωγραφίσεις όμορφη,
έτσι όπως της πρέπει την αγάπη.