Ένα κόκκινο μπαλόνι.

Θέλω τόσο να φύγω!
Να μπορούσα να φύγω!
Να μην είχα δυο σπασμένα φτερά.
Να μην ήταν η ψυχή μου
μπερδεμένο κουβάρι.
Να μην είχα στα πόδια μου ρίζες
και στα χέρια μου άγκυρες.
Να γινόμουν ένας γλάρος,
μια πεταλούδα,
μια μέλισσα.
Να πετούσα.
Να γινόμουν έτσι ωραία κι ανάλαφρη,

να με ταξιδέψει ο ουρανός.
Να γινόμουν έστω 

ένα κόκκινο μπαλόνι με ήλιον,

ν' ανέβω, ν' ανέβω, 

να χορτάσω γαλάζιο,
να κοιτάξω από ψηλά
όλα αυτά που πληγώνουν,
να γελάσω μαζί τους.
Έστω ένα μικρό κόκκινο μπαλόνι
σαν μια ανθισμένη παπαρούνα
στη γαλανή ουράνια πεδιάδα.
Να με παίρνει ο άνεμος από δω κι από κει,
να αφεθώ στο λίκνισμα του,
να κοιμηθώ γαλήνια στην αγκαλιά του.
Κι έπειτα μ' ένα εντυπωσιακό μπαμ, 

να σπάσω.
Να κάνω τόσο θόρυβο,
όσο δεν έκανα ποτέ μου.
Ωραίος θάνατος, να στάζει ελευθερία!
Σαν μια όμορφη κόκκινη παπαρούνα,
τα λεπτά μου πέταλα να σκορπιστούν στο Αιγαίο,
φόρος τιμής σε κάποια πουλιά,
που κατά λάθος γεννήθηκαν δέντρα.

Μαρία Γασπαράτου