Με πέτρινο βλέμμα.

Δε με πονούν τα λόγια σου πια.
Έχω γίνει ένα κομμάτι πάγος.
Ένα κομμάτι βράχος.
Έγινα ένα μαρμάρινο άγαλμα.
Κι είμαι ολότελα δικό σου δημιούργημα.
Με σμίλεψες τέλεια.
Με επιδεξιότητα  καλλιτέχνη.
Το ταλέντο σου μοναδικό.
Μπορείς να με θαυμάσεις.
Μπορείς να στολίσεις
τον κήπο της ματαιοδοξίας σου.
Το συντριβάνι του άκρατου εγωισμού σου.
Το οικοδόμημα της υπεροψίας σου.
Μόνο μη μου ζητάς να σε χειροκροτήσω.
Δε σαλεύω.
Δε μιλώ.
Δεν αισθάνομαι.
Δεν υπάρχω.
Μόνο βάλε με κάπου ψηλά.
Το πέτρινο βλέμμα μου
ν' αγναντεύει τη θάλασσα.
Ίσως η αρμύρα της εισχωρήσει
στους πόρους μου
και γιατρέψει τα καλά
κρυμμένα τραύματα.
Να λιώσει ο πάγος,
να σπάσει η πέτρα,
να νιώσω ξανά ζωντανή.