Καληνύχτα αστεράκι.

Γέμισα τις χούφτες μου
με φως του φεγγαριού,
να δώσω λίγη λάμψη στις νύχτες μου...
Μα μόλις μπήκα στη σκοτεινή μου κάμαρα,
όλο το φως μου γλίστρησε απ' τα χέρια...
πέταξε τρομαγμένο
απ' τ΄ανοιχτό παράθυρο σαν άνεμος...
Πήγε ψηλά στον ουρανό
κι έγινε ένα μικρό αστέρι,
που φώτισε αχνά το μαξιλάρι μου...
''Πως  να παλέψω τόση νύχτα;''
Ψιθύρισε δειλά.
''Μόνο στα όνειρά σου μπορώ να δώσω φως.''
''Μα εγώ ήθελα να φωτίσεις τη ζωή μου''...
Φώναξα απελπισμένα.,,
''Είναι αυταπάτες τα όνειρα...''
Εκείνο γέλασε γλυκά...
''Κοιμήσου''  είπε...
''Μη σε νοιάζει...
Το φως του ήλιου αύριο θα διώξει τη νύχτα σου...
Αυτός μπορεί μονάχα
τόσο πυκνά σκοτάδια να φωτίσει...''
Με φίλησε απαλά κι έκλεισα ήρεμη τα μάτια...
''Καληνύχτα αστεράκι.
Φώτιζε τα όνειρά μου ως το πρωί.
Μέχρι ο ήλιος να φωτίσει
της ζωής μου τα βαθιά σκοτάδια...''