Κάποιος Ιούλιος...

Βαδίζω σα χαμένη στην άκρη του πεζοδρομίου...
Εδώ και μέρες ακολουθώ αυτή την πορεία...
Ένα βήμα έξω και...τέλος...
Πάντα όμως σταθερά κρατώ το βήμα μου...
εκεί στην άκρη του πεζοδρομίου...
πλάι στη μεγάλη λεωφόρο...
Σαν τον ακροβάτη μοιάζω να ισορροπώ
σ' ένα τεντωμένο σχοινί πάνω απ'τον κόσμο...
δίχως δίχτυ ασφαλείας...
Ένα κάπως ασταθές βήμα,
και θα βρεθώ αγκαλιά με το κενό...
Θα γίνω ένα με το τίποτα...
Τα αυτοκίνητα περνούν
σα μαινόμενοι ταύροι από δίπλα μου...
Σχεδόν με αγγίζουν...
Ο αέρας σηκώνει το φόρεμά μου...
Κάποιος μου σφυρίζει
πάνω σε μια μηχανή,
λίγο πριν σκοτωθεί στην επόμενη διασταύρωση...
Συνεχίζω προσεκτικά το περπάτημα
στην ίδια ευθεία...
Προσπαθώ να ευθυγραμμίσω τις σκέψεις μου...
Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου...
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ
που τον έχω παρατήσει...
Νομίζω κάπου, κάποτε, σε κάποιο σταθμό,
σε κάποιο τόπο, άφησα την ψυχή μου...
Μόνο το σώμα μου μπήκε στο τρένο...
Κι έτσι απόμεινα μισή
κι εγώ και η ζωή μου...
Τώρα σέρνω με κόπο
 το άδειο μου σαρκίο...
δεν ξέρω τι να το κάνω...
Μου φαίνεται άχρηστο πια...
Εδώ σ' αυτή τη λεωφόρο,
η ζωή φλερτάρει με το θάνατο...
η λογική του κόσμου
με το παράλογο της ζωής μου...
Η επιλογή είναι ζήτημα δευτερολέπτου.
Όμως το βήμα δείχνει αναποφάσιστο...
Μέσα ή έξω;
Έφτασα κιόλας στο θλιβερό σπίτι...
Κι απόψε η απόφαση έμεινε να αιωρείται
πάνω απ' τη λεωφόρο...
Είναι που τίποτε πια δε μπορώ να τελειώσω...
Όλα απομένουν μισά...
Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα...
Η σιωπή με περιμένει σα διαρρήκτης,
για να ληστέψει κάθε ελπίδα μου...
Πέφτω με τα ρούχα στο κρεββάτι...
Πέρασε άλλη μια μέρα μοναχική...
μίζερη...μισή...
Κλείνω το φως...
Κλείνω τα μάτια...
Να έβλεπα τουλάχιστον
ένα ολόκληρο όνειρο...