Λέξεις.

Δεν τις αντέχω τις λέξεις σου...
Τις κοφτές...τις σύντομες...
Δεν επιτρέπουν αμφισβήτηση...
Κλείνουν το δρόμο σε αντιρρήσεις...
Υψώνουν τείχη...
Δολοφονούν το διάλογο...
Με εκβιάζουν τα ''πρέπει'' σου...
με εξοργίζουν τα ''θα'' σου...
με πληγώνουν τα ''όχι'' σου...
με μπερδεύουν τα ''ίσως'' σου...
με τρομάζουν τα ''μη'' σου...
μ' αρρωσταίνουν τα ''γιατί'' σου...

με σκοτώνουν τα ''ποτέ'' σου...
Οι πέτρινες, ανάλγητες,
οι άκαμπτες σου λέξεις.
Μα η ζωή είναι ξεκάθαρη...
Η ευτυχία είναι απλή...διάφανη...
Η δικτατορία της λογικής σου,
μ' εμποδίζει να την αγγίξω...
Κι ο κόσμος εκεί έξω,
μου δείχνει δρόμους να  βαδίσω...
πόρτες να τις ανοίξω...
θάλασσες να ταξιδέψω...
ουρανούς ν' ανακαλύψω...
αλήθειες να δω που δεν τολμούσα πριν...
Θα ρίξω το συρματόπλεγμα
που ύψωσες...
Αυτό που με χωρίζει απ' τη ζωή...
Με τις δικές μου λέξεις...
Τα ''θέλω'', τα ''μπορώ'', τα ''τολμώ'',
τα ''αισθάνομαι'', τα ''λαχταρώ'',
τα ''αγαπώ'' μου...
Και ξεκινώ με μία,
που έφτανε
ως την άκρη των χειλιών μου
και την φυλάκιζα εκεί: ΦΕΥΓΩ.