Πληγωμένα παιδιά.

Είναι κάτι πληγωμένα παιδιά...
Βλέπεις στα μάτια τους
τη ζωή και το φόβο να αντιμάχονται...
Τα παιδιά στη Συρία, στο Πακιστάν,
στην Ειδομένη, στο Αιγαίο, στα λιμάνια,
στα ύποπτα πάρκα, στις κακόφημες πλατείες,
έξω από τις εκκλησίες, στους δρόμους,
στα φανάρια, στην παραπάνω γειτονιά,
στην απέναντι πολυκατοικία,
στη διπλανή πόρτα...
Είναι τα παιδιά που σκαρφαλώνουν
πάνω σε αιχμηρά συρματοπλέγματα,
που κρύβονται σε καταφύγια,
που κολυμπούν στα παγωμένα νερά
του Αιγαίου, που απλώνουν το χέρι
στους περαστικούς, που καθαρίζουν τα τζάμια
των αυτοκινήτων μας,
που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία,
που φορούν τρύπια παπούτσια το χειμώνα,
που διαβάζουν με το φως ενός κεριού
και ζεσταίνονται πάνω από ένα μαγκάλι.
Είναι τα παιδιά που δεν παίζουν,
δε γελάνε, δεν ονειρεύονται.
Αγωνίζονται μόνο να ζήσουν.
Κι η ζωή τους παίζεται καθημερινά
κορώνα γράμματα.
Στη γωνία τα περιμένει ο δολοφόνος
που θα πουλήσει τα όργανά τους,
ο παιδεραστής που θα ξεσπάσει πάνω τους
τα κτηνώδη ένστικτα του,
ο έμπορος των ναρκωτικών
που θα τα κάνει βαποράκια,
ο κακοποιός που θα τα μυήσει
στην παρανομία,
ο μαστροπός που θα σκοτώσει
την αθωότητά τους.
Τα γυμνά τους πόδια πατούν
πάνω στα γυαλιά της κομματιασμένης
ανθρωπιάς μας.
Τα προσωπάκια τους μαστιγώνει
ο παγωμένος αέρας της αδιαφορίας μας.
Κουβαλάνε το σταυρό των αμαρτιών μας.
Είναι ασήκωτος για τους αδύναμους ώμους τους.
Αλλά ποιος νοιάζεται;
Στα χέρια μας τα καρφιά και το σφυρί.
Εκεί στην κορυφή του Γολγοθά τους,
θα τα σταυρώσουμε.
Κάθε παιδί κι ένας μικρός Χριστός.
Χτυπάμε τα καρφιά στα παιδικά κορμάκια.
Ασυγκίνητους μας αφήνει το αίμα τους
που άδικα χύνεται.
Το δικό τους αίμα δεν πρόκειται
να σώσει τον κόσμο.
Αυτός ο κόσμος με τίποτε δεν σώζεται.
Γι αυτόν τον κόσμο έχει χαθεί η ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου