Χρυσοκόκκινη νύχτα.

Η νύχτα απόψε φόρεσε
ένα καπέλο κόκκινο
κι ένα χρυσό φουστάνι...
Από τις τρύπιες τσέπες της
πέφτουν αστέρια στη στέγη
της επιθυμίας μας...
Βάφουν χρυσαφιές
τις ανομολόγητες σκέψεις μας...
Από το κρασί του άγριου πόθου σου,
με κέρασες...
ένα ποτήρι απρόσμενα γεμάτο...
Εκμεταλλεύομαι στο έπακρο
τη γενναιοδωρία σου...
Γουλιά γουλιά το πίνω...
Βυθίζομαι στη φλόγα
των πικάντικων φιλιών σου...
Κι είναι η λαχτάρα
να νιώσω τη δίψα σου
σαν το τρενάκι του τρόμου στο
λούνα παρκ...
Ζάλη και ίλιγγος και ηδονή
και φόβος...
Κι η νύχτα στάζει
ένα χρυσοκόκκινο μελάνι...
Γράφει πάνω στο σώμα μας
όρκους, ευχές, επιθυμίες, απειλές...
όλα στον υπερθετικό βαθμό
και στην υπερβολή του ακατόρθωτου...
Κολυμπάμε στης νύχτας
τη χρυσοκόκκινη θάλασσα...
δυο πλανήτες που βγήκαν απ' την τροχιά τους
κι ενώθηκαν σχηματίζοντας
το σήμα του απείρου...
Κι είναι μια νύχτα παράξενη...
Μόνο για μας...
Μόνο δικιά μας...
Η νύχτα που όλα είναι δυνατά...
Η νύχτα των θαυμάτων...