12 Ιουνίου.

Ξαπλώνω πάνω σε κάτι ξεχασμένες επιθυμίες.
Κλείνω τα μάτια.
Προσπαθώ να ονειρευτώ.
Ένας ψυχρός αέρας νοσταλγίας ,
παγώνει την ψυχή μου.
Από το ανοιχτό παράθυρο,
παίρνω το χάδι του ήλιου
και σκεπάζομαι.
Πέρα από τα όνειρα,
εκεί στη χώρα του ΄΄Τότε΄΄,
με ταράζουν οι φωνές όσων άφησα.
-Μα είναι Κυριακή. Φωνάζω.
-Έστω μια Κυριακή αφήστε με να ονειρευτώ.
Μάταια...
Ζητούν την ψυχή μου.
Ανοίγω τα μάτια .
Αφήνω τις επιθυμίες ανήμπορες να με διεκδικήσουν.
Τις ξεχνώ και πάλι.
Ο κυριακάτικος ήλιος τίποτε δε μου κάνει.
Κλείνω το παράθυρο.
Έχει μια ψύχρα αυτή η Κυριακή!
Κοιτάω το ημερολόγιο.
12 Ιουνίου.
Καλοκαίρι.
-Περίεργο... Μονολογώ και κουμπώνω τη ζακέτα μου.

Μαρία Γασπαράτου