Νυχτερινός επισκέπτης.

Έρχεσαι πάντα απρόσκλητος...
Νυχτερινός επισκέπτης...
Χτυπάς με θράσος  τα μεσάνυχτα
την πόρτα της μνήμης μου...
Κάθε φορά δε θέλω να σου ανοίξω...
Μα είσαι τόσο επίμονος...
Τόσο ενοχλητικά διεκδικητικός...
Έτσι ήσουν πάντα...
Δεν έφευγες χωρίς αυτό
που ήθελες να πάρεις...
Και τι δεν πήρες από μένα...
Αγάπη, αυταπάρνηση, πίστη,
αφοσίωση...
Ένα απάτητο δωμάτιο η ψυχή μου...
γεμάτη θησαυρούς...
Βίαια μπήκες μέσα...
Τη λεηλάτησες...

Κι εσύ ποτέ ούτε ένα φως δεν άναψες...
Ούτε μια μουσική δεν έπαιξες...
Ούτε ένα στίχο δεν τραγούδησες...
Ούτε ένα παράθυρο στον ήλιο
δεν άνοιξες...
Ούτε μ' ένα λουλούδι δεν το στόλισες...
Ούτε ένα σ' αγαπώ δεν ψιθύρισες...
Κι όταν από τα πάντα το άδειασες,
σου φάνηκε πια το δωμάτιο άχρωμο
και βαρετό...
Ένιωσες να πνίγεσαι
 μέσα στην ερημιά του....
Έφυγες κι άφησες μέσα του
μόνο σκοτάδι...
Και τώρα κάθε βράδυ έρχεσαι
και πάλι μου ζητάς...
Κι αφού πια τίποτε δεν έμεινε να πάρεις,
αρπάζεις τη γαλήνη μου...
λεηλατείς τον ύπνο μου
και νικητής αγέρωχος
μ΄αφήνεις το ξημέρωμα,
κρατώντας λάφυρα τα όνειρά μου...