Εσύ κι ο εαυτός σου.

Μέσα σε δύσβατους κι έρημους
δρόμους σκορπιέσαι...
Ξενυχτάς διαβάζοντας ψαλμούς...
Με άγιο νερό και με λιβάνι,
προσπαθείς
τ' άγρια χρόνια να ξορκίσεις...
Θες να πιστεύεις πως το δρόμο σου
κάποιοι τον έστρωσαν με πέτρες,
και πάνω τους σκοντάψαν τα όνειρά σου...
Σου είναι βολικό να ξέρεις
πως δε φταις...
πως είσαι ένα πιόνι άβουλο
που άδικα χέρια το κινούν
σε μια κουτσή σκακιέρα...
Τότε γιατί κάθε φορά
κοιτώντας στον καθρέφτη
βαθιά μέσα στα μάτια σου
βλέπεις έναν εχθρό...
κι ας ψάχνεις ένοχους να βρείς
έξω από σένα...
Μόνη σου μπήκες σ' ένα
δάσος σκοτεινό...
Καμίας μάγισσας δε σ' έσπρωξε το χέρι...
Κάθε στιγμή...σε κάθε βήμα...
κοίτα...
χάνεται κάτι από σένα...
Απώλειες αβάσταχτες
ανθρώπων και στιγμών...
Μα τώρα πρέπει να βιαστείς,
να βγεις σε κάποιο ξέφωτο...
Καμιά νεράιδα δε θα είναι οδηγός...
κανένα μαγικό ραβδί
δε θα διαλύσει τα σκοτάδια...
στον εαυτό σου που τον πρόδωσες
πρέπει να βασιστείς...
Πριν είναι αργά θυμήσου...
Εσύ είσαι η μάγισσα, εσύ και η νεράιδα...
Εσύ είσαι ο δήμιος, εσύ κι ο λυτρωτής...