Θα γεννηθείς ξανά

Θα γεννηθείς ξανά...
μέσα απ' την ταπεινή Σου φάτνη
χρυσάφι το φως των ματιών Σου
θ' απλωθεί σ' όλη τη γη...
θα 'ναι η συγχώρεση
λάβα ιερού ηφαιστείου
που θα κάψει το άδικο...
θα 'ναι η αγάπη Σου
άγιο ποτάμι
που θα ξεπλύνει τις στάχτες.
Θα γεννηθείς ξανά...
πάλι καινούριος θα γίνει ο κόσμος...
βοήθα Χριστέ μου αυτή τη φορά
να μη τον λερώσουμε...

Μαρία Γασπαράτου

Ώρα για απολογισμούς

Τελευταίος εσύ...
έμεινες πίσω ευκαιρίες να δώσεις...
χρόνο για να προλάβουμε
ν' αρχίσουμε η να τελειώσουμε
να χτίσουμε η να γκρεμίσουμε
να διορθώσουμε
όσα το άξιζαν να κρατηθούν
η να πετάξουμε
όσα ελπίδα δεν είχανε καμία.
Άλλοι προλάβαμε...άλλοι όχι
κάποιοι τα καταφέραμε
κάποιοι παλεύουμε ακόμη...
μα τέλειωσε του χρόνου η πορεία
κι έφτασες Δεκέμβρη μου μ' ένα τεφτέρι...
ώρα για απολογισμούς...
αντιμέτωποι με τα καλά και τ' άσχημα
μοιραία...
Όπως και να 'χει μέρα γιορτής
θα φύγεις πάλι
πίσω σου αφήνοντας γεύση χαράς
και μια υπόσχεση σαν άγγελος
πάνω απ΄ τον κόσμο να αιωρείται
πως μέχρι να ξανάρθεις
για όσα δε μπορέσαμε
θα έχουμε για ακόμη μια φορά
την ευκαιρία...

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα, χαρούμενες γιορτές!❤️

Σαν φάρος

Στη θάλασσα θα πνίξω το παράπονο...
την πίκρα μου μες στην αρμύρα της
θα κάψω...
τις νύχτες που αντιστέκονται
και κάποτε νικάνε την αυγή
σαν άγκυρες
μες στην υγρή της αγκαλιά
θα τις βυθίσω
κι όταν απ' όλα της τα δύσκολα
αδειάσει η ψυχή
σαν φάρος θα φωτίσει στο σκοτάδι
το δρόμο μέσα μου θα βρω
τα σκόρπια μου κομμάτια
θα κολλήσω
θα ξαναβρώ τον ξεχασμένο μου εαυτό
κι όπως αξίζει θα τον αγαπήσω...

Μαρία Γασπαράτου

Σε περίμενα

Σε περίμενα
σε κάποιους τόπους
που την άνοιξη δε γνώρισαν ποτέ
σε ανήλιαγες γωνιές
και κάμπους καμένους απ' το χιόνι
με χέρια ανοιχτά
σαν κλαδιά παγωμένα
σαν χέρια αγγέλου που εκδιώχθηκε
κι έμειναν πετρωμένα σε μια αιώνια
και μάταιη προσευχή...
Σε περίμενα
σ' ένα λιμάνι θαλασσοδαρμένο
σαν άχρηστο αταξίδευτο σκαρί
σαν άγκυρα στην άμμο βυθισμένη
σαν ντόκος που ποτέ
κανένα δεν προσδέθηκε καράβι...
Σε περίμενα
μα πώς να ρθείς...

δύσκολος δρόμος ο δικός μου

κι εσύ των εύκολων ταξιδευτής

πού να τη βρεις
που θέλει δυνατή ψυχή η αγάπη;

Μαρία Γασπαράτου

Εκεί που μ' αγαπάς

Άσε με γι άλλη μια φορά
να σκαρφαλώσω
στα φωτεινά λοφάκια των χειλιών σου
να κυλιστώ μες στο χαμόγελο σου...
Πως ανεβαίνει ψηλά η ψυχή μου
σαν μου γελάς!
Πάνω απ' τα σύννεφα
πέρα από τις φωτιές
πίσω απ' τους τσιμεντένιους όγκους
ωραία που μεταμορφώνονται όλα
στο δικό μας τόπο...
όμορφα που αλλάζει ο κόσμος
εκεί που μ' αγαπάς!

Μαρία Γασπαράτου

Μόνοι μας είμαστε

Καλύτερα είναι από κανέναν
τίποτα να μην προσμένεις
φρούδες ελπίδες να μην αφήνεις
να ριζώνουν στην ψυχή.
Μόνοι μας είμαστε...
λουλούδια διάσπαρτα σ' ατέλειωτο λιβάδι
που δεν αγγίζονται
παρά με κάποιο φύσημα του ανέμου
σε κάποια αδιάφορη
τυχαία επαφή.
Καλύτερα είναι να μη στηρίζεσαι
ποτέ σου σε κανένα
η όποια πτώση σου
μόνο από σένανε
να εξαρτηθεί.
Μόνοι μας είμαστε...
κύματα μοιάζουμε σε θάλασσα μεγάλη
που ένας άνεμος
με την πνοή του αργά μας ταξιδεύει
κι ένα ένα μόνα
ξεψυχάμε στην ακτή.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα από το δικό σου φως

Το κέντρο εσύ
κι όλα γύρω από σένα περιστρέφονται...
βέρα στο δάχτυλο του ονείρου
η τροχιά σου...
ολόκληρος ένας πλανήτης
στο σύμπαν μου...
ένας ήλιος χρυσός
που τίποτε δε ζει
χωρίς τη ζεστασιά σου...
κι εγώ κάπου κοντά σου
ένα αστεράκι σε περιφορά
σε μια απόσταση ασφαλή
να μην καώ...
έτσι έμαθα να υπάρχω
μέσα από το δικό σου φως...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν εκείνα τα πουλάκια που μένουν

Σαν εκείνα τα πουλάκια που μένουν
που δε φοβούνται τις βροχές
που το χειμώνα αντέχουν
που δεν αλλάζουν τόπο
και που αλλού δεν χτίζουνε φωλιές
έτσι είναι η αγάπη μάτια μου
αλλιώς γι άλλα μιλάμε συναισθήματα
που ίσως φωτιές ανάβουν στις καρδιές
μα σαν φυσήξει ένας βοριάς παγώνουν...

Μαρία Γασπαράτου

Της αγάπης μου οι διαδρομές

Ήταν τα μάτια σου γεμάτα πευκοδάση
κι εγώ είχα τόσο κουραστεί
να ψάχνω για ένα ξέφωτο
στις αχανείς εκτάσεις τους...
έπεφτε η νύχτα
κι όλο και πιο βαθιά χανόμουν
στο σκουροπράσινο άπειρο
απελπισμένη
που δεν κατάφερνα
τ' ανεξιχνίαστα κομμάτια της ψυχής σου
να ερμηνεύσω.
Μόνο τα πρωινά μέσα στο βλέμμα σου
μια υποψία ήλιου έκανε να χοροπηδά
πάνω στο επικίνδυνο άτι της ελπίδας
η καρδιά μου
και το παράξενο ταξίδι μου στα μάτια σου
συνέχιζα...
Δεν τα κατάφερα ποτέ...
μα είμαι σίγουρη
πως στο σκοτάδι μέσα σου
μείναν για πάντα τα πατήματά μου...
και της αγάπης μου οι διαδρομές
σαν άστρα από ένα μακρινό ουρανό
ανάβουν
και με θυμάσαι...

Μαρία Γασπαράτου

Όσα δεν έζησες

Όσα διαρκώς ανέβαλες
τοπία θυμίζουν πια ξεθωριασμένα
πάνω σε τοίχους ετοιμόρροπους
μέσα σε σκονισμένα κάδρα...
σπόρους θυμίζουνε που σάπισαν
προσμένοντας να φυτευτούν
σε εύφορο χώμα...
πουλάκια που δεν πρόλαβαν
να φτάσουνε στο Νότο
κι αιφνίδια τα βρήκε ο χειμώνας...
ότι από δειλία δεν τόλμησες
σε καίει
σαν γράμμα στο συρτάρι
ερωτικό
που από το φόβο μιάς απόρριψης
σε παραλήπτη αγαπημένο
δεν εστάλη...
Όσα δεν γεύτηκες δεν ένιωσες δεν έζησες
όσα να φύγουν άφησες
κάποτε θα εξεγερθούν
κι εσύ οικτρά θα ηττηθείς
κι αργά θα καταλάβεις
ότι το δώρο της ζωής δεν τ' άξιζες...

Μαρία Γασπαράτου

Αντίθετα απ' το δρόμο της καρδιάς

Όπως παλιά θα τριγυρίζεις στο λιμάνι...
η απουσία μου πιστή
θα σε κρατάει απ' το χέρι
θα σε οδηγεί σε μέρες του χτες...
εκεί στον ίδιο τόπο
που μας χωρούσε τότε και τους δυό...
ξέφτισαν τα "γιατί"...
δεν είναι πια καιρός για αποκαλύψεις
κι ούτε θα τις αντέχαμε θαρρώ...
θ' αναρωτιέσαι που είμαι
τι κάνω
πως ζω...
κάποιο πλοίο απ' το λιμάνι θα φεύγει...
η ζωή δεν περιμένει
κι εμείς βιαστήκαμε πολύ να την προφτάσουμε
κι όλα τ' αφήσαμε μισά...
θα κουμπώσεις το σακάκι σου...
"κάνει ψύχρα αυτό τον καιρό"
μονολογώντας θα προσπαθείς
τον εαυτό σου να πείσεις
μα ξεκινάει απ' την ψυχή αυτή η παγωνιά...
το πλοίο στο βάθος θα χάνεται...
θα νιώθεις πως για ότι χάθηκε είναι αργά
και θα παίρνεις το γνώριμο δρόμο...
ξανά...
αντίθετα απ' το δρόμο της καρδιάς...

Μαρία Γασπαράτου

Στο βλέμμα σου το θέλω το χαμόγελο

Στο βλέμμα σου το θέλω το χαμόγελο
εκεί που ατόφια σεργιανίζει η ψυχή σου...
τα χείλη κάποτε υποκρίνονται...
αποτυπώνουν συναισθήματα πλαστά...
αλλάζουν σχήμα
ανοίγουν
καμπυλώνονται
πλαταίνουν ...
δε με πείθουν...
γι αυτό σου λέω
στο βλέμμα σου το θέλω το χαμόγελο
να βλέπω από τις κόρες των ματιών σου
χρυσοντυμένη ν' αναδύεται η χαρά...

Μαρία Γασπαράτου

Δεν ξαναγύρισα ποτέ

Ατέλειωτη έμοιαζε η νύχτα...
το σπίτι έρημο ανάσαινε βαριά
μια απώλεια
μια θλίψη
ένα θυμό...
καθισμένη στην ίδια γέρικη
πολυθρόνα
που καταφύγιο υπήρξε άλλοτε
μετρούσα όρια και αντοχές
αρνήσεις κι αποφάσεις
και κάποια όνειρα στοιχειά
που πριν να γεννηθούν είχα σκοτώσει...
η φωνή σου το γέλιο σου ηχούσαν ακόμα
μα πιο πολύ οι κραυγές σου
αυτές που δεν άφησες ποτέ ν' ακουστούν...
όλα είχαν τελειώσει
κι εσύ πολύ μακριά
τίποτα πια και κανείς δε με κρατούσε...
άφησα την κουρασμένη πολυθρόνα
αιώνια να σηκώνει τ' αβάσταχτα μου μυστικά
έκλεισα την πόρτα
ούτε ένα βλέμμα δεν έριξα πίσω
πέταξα το κλειδί στη γκρίζα λεωφόρο
λιώμα να γίνει
κάτω από το βάρος των τροχοφόρων...
δεν ξαναγύρισα ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου

Μια καλαμιά στον άνεμο

Για μένα είχες πει
θα τα μπορούσες όλα
βουνά θα κινούσες
θα δάμαζες θάλασσες...
άγνωστη λέξη ο φόβος
κι η αγάπη σου αήττητη...
για μένα αυτονόητο είχες πει
ήταν ακόμη και το θαύμα
τα αδύνατα πως ήταν δυνατά
τ' ανύπαρκτα υπαρκτά
τ' αβέβαια σίγουρα
σταθερά τα ευμετάβλητα...
για μένα τα πάντα είχες πει...
Μα εγώ δεν ήθελα πολλά...
Τώρα σε κάποιο της ζωή σου
μυστικό απολογισμό
μέτρα τα λίγα που δεν μπόρεσες
τ' ασήμαντα που δείλιασες
το τίποτα που υπέκυψες...
Στη βρόμικη όχθη του συμβιβασμού
μια καλαμιά στον άνεμο...
αυτό ήταν η αγάπη σου
και λύγισες...

Μαρία Γασπαράτου

Ο κύκλος έκλεισε

Μη φοβάσαι...
ο κύκλος έκλεισε.
Κοίτα σ' αυτό τον πύρινο κλοιό
πόσο ωραία καίγονται
τα ανείπωτα...
κοίτα πως δυναμώνει η φλόγα...
πόσο αχόρταγα καταπίνει
ξερά σπασμένα αιχμηρά
κομμάτια ζωής...
Μη φοβάσαι...
δε θα σβήσει ποτέ αυτή η φωτιά...
ήλιος θα γίνει στης ψυχής σου
τον άστατο ουρανό.
Όταν καίγεται η θλίψη
μέσα απ' τις στάχτες της
πάντα γεννιούνται
λουλούδια χαράς...

Μαρία Γασπαράτου

Τις μέρες της βροχής

Έρχεσαι πάντα τις μέρες της βροχής
μες στην ομίχλη
σ' ένα τόπο αγαπημένο...
στη σκούρα ομπρέλα σου στάζουν
αλήθειες που πονούν
κι απεγνωσμένα προσπαθείς
να μη σ' αγγίζουν...
μα δυναμώνει ο βοριάς...
το πρόσωπό σου το χτυπούν
σταγόνες βέλη...
είναι επώδυνες οι ενοχές
ποτάμι γίνονται...σε παρασύρουν...
που να σταθείς
που να κρυφτείς
δεν έχει απάγκιο στην πόλη της βροχής
όπου κι αν πας
σε βρίσκουνε τα λάθη και σε πνίγουν...

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα παρόν εύθραυστο

Κλονίζεσαι κάποιες φορές...
λεπτές ισορροπίες νιώθεις πως απειλούνται...
τα αγνά σου αντίβαρα μοιάζουν αδύναμα
μπροστά στον όγκο
των καταστροφικών στιγμών
σ' ένα παρόν εύθραυστο...
"Πρέπει ν' αλλάξεις"...
χίλιες φωνές σε προτρέπουν
κι είναι η χροιά τους επιτακτική
μοιάζει με τελεσίγραφο...
έρχονται ώρες που αμφιβάλεις
για όσα ως τώρα προστάτευες...
για όσα πολεμούσες...
λίγο θέλεις για να πειστείς...
φοβάσαι...
μα ξαφνικά η ψυχή ορθώνεται
αντιστέκεται
αρνείται
γιατί είναι κάποια μέσα σου που δεν αλλάζουν
δεν διαπραγματεύονται
δεν συμβιβάζονται
δεν ξεπουλιούνται
γιατί μόνο μ' αυτά νιώθεις ζωντανός
γιατί μόνο μ' αυτά είσαι στ' αλήθεια ελεύθερος.

Μαρία Γασπαράτου

Ένα παγκάκι

Στη μοναξιά του φθινοπώρου
πέφτουν σαν φύλλα οι αντοχές...
ξέρω δε θά ρθεις...
το κορμί διαπερνά
του Νοέμβρη η ψύχρα,
της απουσίας σου η παγωνιά
διαπερνά την ψυχή
κι ένα παγκάκι
που από καιρό ορφάνεψε,
άλλον ένα χειμώνα
θ' αγναντεύει ολομόναχο,
της θάλασσας το απέραντο,
της ζωής μας το λίγο...

Μαρία Γασπαράτου

Εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες

Κι εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες
έψαχνες αιτίες να βρεις
γι αυτά τα σύννεφα που τη ματιά μου
βαραίναν
για το χαμόγελο που ασφυκτιούσε...
που αόρατα τείχη γύρω απ' τα χείλη
το κρατούσαν μικρό
για τις λέξεις που μέναν μισές
πνιγμένες στην παραίτηση
για τα χέρια που άνοιγαν πια
σε μια πέτρινη αγκαλιά...
εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες
έψαχνες αιτίες να βρεις
σε δικά μου λάθη
σκόπευες σταθερά
και με βολικά συμπεράσματα
κατευθείαν στην καρδιά πυροβολούσες...
όμως τι νόημα είχαν τα λόγια...
σπόροι χαμένοι σε άρρωστο χώμα...
μου είναι αδιάφορο πια...
μέσα από σένα έμαθα
πως κάποτε γίνεται όπλο η σιωπή
ασπίδα ψυχής
αλεξίσφαιρο όχημα για να πας παρακάτω...

Μαρία Γασπαράτου

Είναι η δική σου η φωνή

Πάλι εκείνη η ενοχλητική φωνή...
δεν ξεχωρίζεις τίνος είναι...
ένα ψιθύρισμα...
σαν φύλλων θρόισμα
λίγο πριν πέσουνε στο χώμα
μια νύχτα φθινοπωρινή.
Δε την αντέχεις...
σα να διαβάζει ένα βιβλίο...
μια ιστορία θλιβερή που σε πονά
και νιώθεις ξάφνου σαν παιδί
που είναι μόνο
κι έξω ο άνεμος λυσσομανά
και βρέχει.
Άκου...
πάλι εκείνη η απεχθής φωνή...
κλείνεις τ' αυτιά σου
κλείνεις τα μάτια
ψέματα λες
την ξέρεις
είναι η δική σου η φωνή
που σαν σκληρός ανακριτής
σ' ελέγχει...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτά που δεν ήρθαν...

Ήρθαν κάτι παιδιά...
κρατούσαν στα χέρια σπασμένα παιχνίδια
το βλέμμα τους γεμάτο πυρκαγιές
τ' αχτένιστα μαλλιά τους
ανέμιζε η απελπισία
στα άγουρα κορμάκια τους
μηνύματα ακατάληπτα από πληγές
ψυχούλες τρυφερές που αιμορραγούσαν...
Ήρθαν κάτι παιδιά...
πως και γιατί είναι άλλο θέμα...
στα μάτια τους ο τρόμος
στ' αυτιά τους ιαχές
νύχτες και νύχτες άγρυπνα κρατούσε
το παραμύθι το εφιαλτικό της καταιγίδας
δίχως παλάτια δίχως πρίγκιπες
και μόνο θάνατος
και μόνο μαύρο...
Ήρθαν κάτι παιδιά...
πως και γιατί είναι άλλο θέμα...
μα πιο πολύ εκείνα τα άλλα
τη σκέψη μου στοιχειώνουν
αυτά που χάθηκαν...
που δεν τα κατάφεραν...
αυτά που δεν ήρθαν...

Μαρία Γασπαράτου

Ηλιοτρόπιο

Το είδα μες στα μάτια σου το αύριο...
δε θα το πιστέψεις
λουλούδι ήταν...
όχι δεν ήτανε τριαντάφυλλο
κανένας κίνδυνος δεν παραμόνευε
στον τρυφερό βλαστό του
κανένα αγκάθι...
δεν ήτανε κυκλάμινο
να φύεται στα χείλη των γκρεμών
ούτε και γιασεμί
να πρέπει να στηρίζεται για ν' αναρριχηθεί
σε ερειπωμένους τοίχους...
δεν ήταν μαργαρίτα
θύμα σε χέρια βάρβαρα ερωτευμένων...
Το είδα μες στα μάτια σου το αύριο...
δε θα το πιστέψεις
λουλούδι ήταν...
ηλιοτρόπιο..πάντα λουσμένο στο φως...
πάντα στραμμένο στον ήλιο...

Μαρία Γασπαράτου

Καποια όνειρα

Ένα ένα τα φώτα της πόλης θα σβήσουν...
θα διπλοκλειδωθούν οι πόρτες...
στο σκοτάδι των ερμητικά κλειστών σπιτιών
μέσα από από ισχνές χαραμάδες
κάποια όνειρα θα ξεφύγουν...
θα πετάξουν σ' ένα ουρανό θολό
που πια όπως παλιά δε φωτίζουν τ' αστέρια...
μα η πίστη δρόμο θ' ανοίξει
θα τα οδηγήσει
σε τοπία που δεν ξέχασε η ψυχή...
εκεί που υπάρχει πάντα η ελπίδα
εκεί που μπορεί να ανασάνει το όνειρο
εκεί που η ευτυχία δεν είναι ουτοπία...

Μαρία Γασπαράτου

Νοέμβρης

Ήρθες κι ήρθαν μαζί σου
χαρούμενες στάλες βροχής...
καθώς χορεύουνε ακούω στη στέγη
τ' ανάλαφρα και ρυθμικά τους βηματάκια
κι όλα είναι γύρω μια παράξενη γιορτή...
παίζουν τα φύλλα...
στροβιλίζονται σαν ακροβάτες
στον αέρα...
στον ουρανό μορφές άλλοτε αστείες
κι άλλοτε σοβαρές παίρνουν
τα ασημένια συννεφάκια.
Πόσο μ' αρέσει το πρόσωπό σου
τ' όμορφο Νοέμβρη
από τη μια στιγμή στην άλλη που αλλάζει
στο γκρίζο βλέμμα σου να βλέπω
πότε του ήλιου το απαλό
που στάζει γλύκα φως
πότε της αστραπής τη λάμψη...
με τη δική μου την ψυχή που κάποτε δακρύζει
μα βρίσκει δύναμη και πάλι να χαμογελά
θαρρώ πως μοιάζει...

Μαρία Γασπαράτου

Κάποιο απόγευμα κάποιου Οκτώβρη

Κίτρινα φύλλα θα γεμίσει το δωμάτιο
κάποιο απόγευμα
κάποιου Οκτώβρη...
απομεινάρια γύρω
από μια άχρωμη στεγνή ζωή.
Θα ξαποστάσει η άρρωστη ψυχή σου
πάνω στου πιάνου σου τα πλήκτρα...
άναρχες νότες στον αέρα θα χορεύουν
σαν άγριες πνιχτές κραυγές που ξέφυγαν
απ' το κελί κάποιου φυλακισμένου.
Μια ψύχρα ξαφνικά θα αισθανθείς...
θα πεις: "Τέλειωσαν όλα"...
Μα...
"Είναι νωρίς ακόμα"...
θα σου σφυρίξει ένας απρόβλεπτος βοριάς
και θα σου γνέψει από μακριά
ένας που μάταια πίστεψες πως δε θα ρθεί
χειμώνας...

Μαρία Γασπαράτου

Θα τελειώσει κι αυτή η γιορτή

Θα τελειώσει κι αυτή η γιορτή...
της καθημερινότητας η αγωνία
λίγο λίγο
θα πάρει τη θέση της περηφάνιας...
η λάμψη του βλέμματος
απ΄ τις χρυσές της ιστορίας εικόνες
θα ξεθωριάσει
θα καλυφθεί από το σκούρο γκρι
της ασφάλτου...
σε κάποια στάση στην Εγνατία
θα περιμένεις το λεωφορείο...
θα στριμωχτείς θα αγανακτήσεις
θα βρίσεις
για της πόλης τα παράλογα
για τα λάθη και τις παραλήψεις
για την αδιαφορία και την αδράνεια...
πεταμένες κάτω σημαιούλες
που ως χθες με καμάρι ανέμιζαν
στα χέρια των παιδιών
θα ποδοπατιούνται όπως τα όνειρα...
Θα τελειώσει κι αυτή η γιορτή...
η ζωή θα ξεσκίσει αλύπητα
της πόλης το γυαλιστερό περιτύλιγμα...
τα κακώς κείμενα θα πάρουν ξανά
την περίοπτη θέση τους...
Κοίτα κάτι μυστήρια...
είχες πιστέψει για λίγο πως κάτι άλλαξε...

Μαρία Γασπαράτου

Πίσω στο χρόνο

Να 'μουν απόψε μια σημαιούλα
στης εκκλησιάς σου το στολισμό
η στο φιλόξενό σου κόλπο
σ' ένα καράβι να 'μουν κατάρτι
να σ' αγναντεύω απ΄το λιμάνι
τα γιορτινά σου που θα φοράς
ν' αναπολώ με νοσταλγία
πίσω στο χρόνο
στιγμές ωραίες στην αγκαλιά σου...
ας ήταν λίγες...
ό,τι με πίκρανε να το ξεχνώ
και να θυμάμαι
όμορφες μέρες που φύγαν... μόνο...

Μαρία Γασπαράτου

Να μου χαμογελάς

Μιά δρασκελιά
κι από το βλέμμα σου
βουτάει το πρωινό
μες στου χαμόγελού σου τα λακκάκια...
μικρές γεμάτες μέλι κολυμπήθρες
βαφτίζουν τη μέρα "Χαρά".
Κι όλα γλυκαίνουν...
κι εκείνοι οι ψίθυροι οι βραδινοί
που την αυγή απειλούσαν
γίνονται τραγουδάκι
στα χείλη του μικρού κοριτσιού
που το ξεχνώ καμιά φορά
κι όμως με πείσμα συνεχίζει
μέσα μου να υπάρχει.
Να μου χαμογελάς...
να το θυμάμαι...
να του χαϊδεύω με στοργή τα μαλλιά
να με παίρνει απ' το χέρι
μέσα απ' την παιδική του αθωότητα
της ζωής να ξαναβρίσκω
την ωραία πλευρά...

Μαρία Γασπαράτου

Πριν και μετά

Δεν είναι ίδια όλα τα βράδια
δεν κλείνουν μέσα τους τους ίδιους ήχους
δεν πλαισιώνονται απ τις ίδιες σιωπές
κι απόψε όλα ψιθυρίζουν το όνομα σου...
η εικόνα σου ταινία σε επανάληψη
ξανά και ξανά
με το σκοτάδι εναλλάσσεται
σαν επιγραφή νέον
σαν διαφημιστικό τρέιλερ:
"Πριν και μετά"
χωρίς επιχειρήματα χωρίς αποδείξεις
στη φαντασία αφήνει το σενάριο
σε εικασίες και υποθέσεις ανεδαφικές
τίποτε χειροπιαστό
τίποτε πραγματικό...
πριν η μετά;
Η αμφιβολία κατακερματίζει τη νύχτα...
κομμάτια φωτός και σκοταδιού...
σπασμένοι της ζωής οι καθρέφτες...
ξυπόλητη πατάει η ψυχή...
πληγώνεται...
άλλη μια νύχτα υπομένει
ελπίζει
προσμένει
να τη γιατρέψει η αυγή...

Μαρία Γασπαράτου

Πού ανατέλλεις...

Χαμήλωνε ο ήλιος...
όλο και πιο κοντά μας έφτανε
ώσπου το φωτεινό του πρόσωπο
πλησίαζε απέναντι μας
σ' ένα θερμό αποχαιρετισμό
μια ανάσα απ' τη λεπίδα του ορίζοντα
μια ανάσα πριν περάσει στην άλλη πλευρά...
κι ας το ξερα οτι την ώρα εκείνη
μέσα από το χαμό του ξαναγεννιόταν...
πως κάπου αλλού ανέτελλε...
μια θλίψη μ' έπνιγε παρ όλα αυτά...
κι έτσι όπως έφευγε ο ήλιος
ένιωθα κι εσένα να φεύγεις...
Ίσως και να ταν απλά μια διαίσθηση
ίσως και μια αλήθεια
που αρνιόμουν να τη δεχτώ...
μέχρι που κάποτε αναπόφευκτα
έφτασε και για μένα η νύχτα...
Ποιος ξέρει τώρα κι εσύ
σε ποιας αγκαλιάς το μακρινό ορίζοντα
ανατέλλεις...

Μαρία Γασπαράτου

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Στη χαραυγή μιας εκπλήρωσης
θεατής γίνομαι...
χρώματα θεϊκά ανατέλλουν
κι η μέρα ανοιξιάτικο λιβάδι γίνεται
μες στον Οκτώβρη.
Άλλαξαν όλα ξαφνικά...
ότι ήταν αδύνατο κι αθέατο ως χθες
καλπάζοντας φτάνει.
Κλείνει ένας κύκλος φωτιάς...
ένας άλλος ανοίγει...σαν ήλιος...
σαν ρόδινο στεφάνι Μαγιού.
Στο βάθος η μοίρα
ήρεμη θάλασσα
λευκά καραβάκια μου στέλνει.
Καθώς τα χέρια ανοίγω
σ' ένα θερμό καλωσόρισμα
με φωνή απαλή σαν βελούδινο ψίθυρο
σαν γαλήνιου κύματος παφλασμό
την κάθε συλλαβή εννοώντας
ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου λέει...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτούς που μένουν

Δεν ξέρω αλήθεια...
πώς φίλε μου να φυλαχτείς;
Πώς να ανιχνεύσεις τα χαμόγελα
πώς να ερμηνεύσεις τα βλέμματα
πώς να διακρίνεις μέσα στις λέξεις
τις προθέσεις
το αληθινό το πρόσωπο
πίσω απ' αυτό που βλέπεις;
Και δε μιλώ γι αυτούς που φεύγουν...
δεν είναι πάντα προδοσία η φυγή...
για κάποιο λόγο φεύγει κανείς...
αν δεν γνωρίζεις πώς θα κρίνεις...
κάποιες φορές μια εντιμότητα
κρύβεται στη φυγή
μια ευθύτητα
μια αλήθεια...
Όχι δε σου μιλώ γι αυτούς που φεύγουν...
γι αυτούς που μένουν σου μιλώ...
που δήθεν νοιάζονται
που δήθεν σ' αγαπούν...
αυτούς φοβάμαι φίλε μου...
αυτούς που μένουν
και που δε μένουν για καλό...

Μαρία Γασπαράτου

...κι η μέρα έγινε γιορτή

Είχα ξεχάσει οτι είναι Κυριακή...
ούτε οι πρωινές καμπάνες
ούτε του δρόμου η ασυνήθιστη ησυχία
μου το θύμισαν
μια μέρα σαν τις άλλες κι αυτή
την ίδια μου δωσε αίσθηση όταν ξύπνησα...
κινήσεις απαράλλαχτες...
σήκωσα τα ρολά
στο μάτι της κουζίνας το μπρίκι
μια μέρα σαν τις άλλες κι αυτή
καμιά διαφορά...
ώσπου ένα γλυκό φιλί
μια καλημέρα καρδιάς
κι η μέρα έγινε γιορτή...
τι σημασία έχει...
Δευτέρα θα μπορούσε να ταν...
Τρίτη...
Παρασκευή...
θαύματα κάνει η αγάπη
μόνο αυτή μπορεί
την όποια μέρα να τη κάνει Κυριακή...

Μαρία Γασπαράτου

΄Ενα χαμόγελο μαχαίρι

Τίποτα δεν χρειάστηκε να πεις...
έφτανε απλά στην άκρη των χειλιών σου
εκείνο που πολύ προσπάθησες
χαμόγελο να βγει
μα δε σου βγήκε...
ένα χαμόγελο καμπυλωτό μαχαίρι...
τη μέρα έκοψε στα δυό
κι εμείς απέναντι...
έπαψε από εκείνη τη στιγμή
η μέρα ΜΑΣ να είναι
κι έγινε πια του καθενός η μέρα...
κι αν εξακολουθείς τάχα να απορείς
ν' αναρωτιέσαι τότε τι συνέβη
πάει καιρός..και τώρα το μπορώ
έτσι ανάλαφρα
και χαριτολογώντας να στο πω:
Το παραμύθι φταίει...
η ύπουλη προσπάθεια να πειστώ
αυτό στα χείλη σου χαμόγελο πως ήταν
ενώ μες στην ψυχή σου όταν γεννήθηκε
δεν ήταν παρά ένα κοφτερό
καμπυλωτό μαχαίρι...

Μαρία Γασπαράτου

Μες στο βαθύ της μπλε

Χάνεται πάλι ο νους σ' αυτό τον τόπο...
δε ξέρω πια αν θέλω να επιστρέψω
δε ξέρω καν κι αν έφυγα ποτέ...
μες στην υγρή ομίχλη του κάποιες φιγούρες
ό,τι απέμεινε
κι ούτε που ξεχωρίζω
αν " Έλα" η "Έχε γεια"
μου λεν...
κι όλα μια θάλασσα αγαπημένη τα σκεπάζει
τα ωραιοποιεί τα εξαγνίζει τα απαλλάσσει...
πόσο εύκολα κάποιες φορές
όλα όσα μ' έδιωξαν ξεχνάω
καθώς βουτάω την ψυχή μου
μες στο βαθύ της μπλε...

Μαρία Γασπαράτου

Θα βρεθούμε ξανά

Στα "ίσως" σου έριξα άγκυρα...
τη λύπη μου έπνιξα
στου ιδρώτα σου τις διάφανες σταγόνες...
στα δάκρυα...
στα τελευταία απελπισμένα σου φιλιά
και κρύφτηκα μες στη γραμμή της μοίρας
στην παλάμη σου.
Θα βρεθούμε ξανά
τη νύχτα που σαν ήλιος αυγουστιάτικος
θα μοιάζει το φεγγάρι...
να βρει φως να λάμψει η αλήθεια...
να βρει αλήθεια να νικήσει η αγάπη...

Μαρία Γαπαράτου

Μέρες που θα ρθουν

Μέρες που θά 'ρθουν
μ' αρέσει να φαντάζομαι
στη ράχη των πιο λαμπερών
αχτίδων του ήλιου...
πίσω απ' το μελαγχολικό βουνό
της προσμονής
μαζί με την αυγή να ξεπροβάλλουν
κανένα εμπόδιο δε θα τις σταματά
κανένα μαύρο σύννεφο
καμιά βροχή...
η μια μετά την άλλη
συνεχώς
σε μιά χωρίς θλίψης διαλείμματα
χαρούμενη εποχή
Μέρες που θά 'ρθουν
μ' αρέσει να φαντάζομαι
μέρες γεμάτες φως...ευλογημένες...
σαν δώρο
σαν αντίτιμο
σαν αποπληρωμή
για της ατέλειωτης βροχής της μέρες...

Μαρία Γασπαράτου

Το όνειρο

Το όνειρο στάθηκε μια νύχτα
έξω απ την πόρτα σου...
της αυλής σου τα ρόδα
κάτω απ' το φως του φεγγαριού
τα βυσσινιά κεφάλια τους
έστρεψαν ξαφνιασμένα...
η γέρικη γάτα σου για λίγο τύλιξε
τη γκρίζα ουρά της
γύρω απ το φτερωτό του πόδι...
δεν πήρες είδηση...
μπροστά στην τηλεόραση
μέσα από ψεύτικες ζωές
γευόσουν συγκινήσεις...
δεν πρόλαβες...
μια στάλα φως από το φως του
την ψυχή σου ν' αγγίξει
να γιατρέψει την άρρωστη ελπίδα...
Τώρα στο πιο επικίνδυνο σημείο της ερημιάς
τα λάθη σου αθροίζεις...
καλύτερα να μην ερχόταν λες...
όμως μια νύχτα ήρθε το όνειρο...
μα εσύ ποτέ δεν πίστεψες
ποτέ στ΄ αλήθεια δεν περίμενες...
το νου σου είχες αλλού...και δε σε βρήκε...

Μαρία Γασπαράτου

...και συνεχίζεις...

Πιάνεσαι κάποτε απ' ό,τι βρεις...
από κάποιου μηνύματος
την απλή καλημέρα,
από ένα "γεια"
μιας στο τηλέφωνο ζεστής φωνής,
απ' το χαμόγελο του ήλιου
που καθρεφτίζεται
στων παραθύρων σου τα τζάμια,
από τα χάδια του αέρα
στης λεύκας τ' αργυρόλευκα φύλλα,
από ένα κίτρινο χαρούμενο χρυσάνθεμο
που μες στης φύσης τη φθορά ανθίζει...
Πιάνεσαι κάποτε απ' ό,τι βρεις
και συνεχίζεις...

 Μαρία Γασπαράτου

Η εξουσία της σιωπής

Η εξουσία της σιωπής έχει γερά σχοινιά...
τυλίγονται γύρω απ τα χέρια τα πόδια το λαιμό...
όσο της αντιστέκεσαι εκείνη προχωρά...
φτάνει ως την ψυχή σου και σε πνίγει...
"Θα της ξεφύγω" λες...
μα απλώνει δίχτυα παντού...
και θα πιαστείς κάποια στιγμή
κανένας δε γλιτώνει...
μη φοβηθείς...
όταν δεν τη φοβάσαι τη σιωπή
γίνεται φίλη
και τότε χαλαρώνουν τα σχοινιά
γίνονται ανεμόσκαλες
που σε οδηγούν απρόσμενα
στο πιο ωραίο μέσα σου
λυτρωτικό ταξίδι...

Μαρία Γασπαράτου

Μια πόρτα γαλάζια

Έφτιαξα ένα παραβάν από πυκνή ομίχλη
καθόλου χρώμα πάνω του δεν έβαλα
μόνο ζωγράφισα στο κέντρο του μια πόρτα
κι έριξα πάνω της
όλης της θάλασσας και του ουρανού
το ανοιχτό γαλάζιο.
Ένα σωτήριο παραβάν
στην άκρη του μυαλού μου...
με μία κίνηση κοφτή σα μαχαιριά
όταν το τραβώ
σκέψεις κακόβουλες απ' έξω αφήνω...
κι έπειτα είναι όλα εύκολα...
μια πόρτα μπλε
για καθαρούς κι όμορφους λογισμούς
με προδιαθέτει...
άλλοτε ονειρεύομαι απλώς σαν την κοιτώ
κι άλλοτε την ανοίγω
κι αφήνομαι σ' αυτό που υπάρχει πίσω της
για να με ταξιδέψει ..
Έφτιαξα ένα παραβάν από πυκνή ομίχλη...
τίποτα απ όσα θέλουν να μου κάνουνε κακό
δεν το διαπερνάει
με μια γαλάζια πόρτα...σαν θάλασσα
και σαν τον ουρανό...

Μαρία Γασπαράτου

Λυτρώθηκα

Κι εκεί στον πάτο του πιο φριχτού εφιάλτη
όταν σκοτάδι υπήρχε μονάχα
και βρόμικο μαύρο νερό
μια δέσμη ασημένιου φωτός
διαπέρασε την παράξενη κι άγρια νύχτα...
τα μάτια σου ατσαλένια σπαθιά
με μιας κόψαν
της ψυχής μου τους γόρδιους δεσμούς...
Λυτρώθηκα...

Μαρία Γασπαράτου

Μιας άνοιξης η υπόσχεση

Καρδιές που σταματούν...
που άντεξαν πολύ
μα τώρα σβήνουν...
καρδούλες τρυφερές
του φθινοπώρου...
πώς παίρνετε έτσι μαγικά
ρόδινο χρώμα της ζωής
λίγο προτού χαθείτε!
Πόσο όμορφο κάποιες φορές
μοιάζει το τέλος
όταν στη μακρινή ακτή
της προσμονής,
μιας άνοιξης η υπόσχεση
αιωρείται!

Μαρία Γασπαράτου

Τις Κυριακές τ' απομεσήμερα

Τις Κυριακές τ' απομεσήμερα
είχαν ανέκαθεν κάτι θλιμμένο...
σαν κάτι να έμεινε μισό
σα να μην πρόφτασε θαρρείς
να γίνει όπως θα πρεπε...
σα νοσταλγία που δε βρίσκει γιατρειά...
σαν μια αλήθεια
που δεν ήθελες ν' ακούσεις
όμως την ύστατη στιγμή ειπώθηκε...
Τις Κυριακές τ' απομεσήμερα
ντυμένα ήταν ανέκαθεν
μ' ένα τριμμένο πανωφόρι αποτυχίας...
είναι συνήθως
που για το τέλος της βδομάδας
αφήνεις τη χαρά
μα όπως της πρέπει δεν την προσκαλείς
κι αυτή δεν έρχεται...

Μαρία Γασπαράτου

Της αγάπης μου το χρώμα

Λιγάκι πριν το δειλινό,
φιλιά μενεξεδιά και ρόδινα
στα σύννεφα αφήσει,
λίγο προτού
στο υγρό κορμί της θάλασσας
ο ήλιος
τα ματωμένα χείλη του ακουμπήσει,
θα σε φιλήσω,
να πάρει η δύση της αγάπης μου το χρώμα,

κόκκινο της φωτιάς και της καρδιάς,
τριαντάφυλλο
στην αγκαλιά του ορίζοντα ν' ανθίσει...

Μαρία Γασπαράτου

12 του Οκτώβρη

Θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα
σαν κάποια ευλογημένη
που έπιασε ευχή...
σαν δώρο....
σαν δαχτυλίδι αρραβώνα
που μ' ένωσε με τη χαρά...
σαν το χρυσό κλειδί που άνοιξε
μια χρόνια κλειδωμένη πόρτα...
σαν ήλιο αυγουστιάτικο
στα μέσα φθινοπώρου...
Καμιά φορά αρκεί μια λέξη...
Κι ας γράφει το χαρτί:
"Σαββατο 12 του Οκτώβρη"...
θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα
σαν μέρα καλοκαιρινή...

Μαρία Γασπαράτου