Χαμήλωνε ο ήλιος...όλο και πιο κοντά μας έφτανε
ώσπου το φωτεινό του πρόσωπο
πλησίαζε απέναντι μας
σ' ένα θερμό αποχαιρετισμό
μια ανάσα απ' τη λεπίδα του ορίζοντα
μια ανάσα πριν περάσει στην άλλη πλευρά...
κι ας το ξερα οτι την ώρα εκείνη
μέσα από το χαμό του ξαναγεννιόταν...
πως κάπου αλλού ανέτελλε...
μια θλίψη μ' έπνιγε παρ όλα αυτά...
κι έτσι όπως έφευγε ο ήλιος
ένιωθα κι εσένα να φεύγεις...
Ίσως και να ταν απλά μια διαίσθηση
ίσως και μια αλήθεια
που αρνιόμουν να τη δεχτώ...
μέχρι που κάποτε αναπόφευκτα
έφτασε και για μένα η νύχτα...
Ποιος ξέρει τώρα κι εσύ
σε ποιας αγκαλιάς το μακρινό ορίζοντα
ανατέλλεις...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου