Αδίστακτοι καιροί

Αδίστακτοι καιροί...
τοίχο τοίχο πηγαίνεις...
τρέμεις αυτές που δεν τις περιμένεις
τις πισώπλατες μαχαιριές...
σε κάθε βήμα σου ο φόβος τροχοπέδη...
σφαίρες αδέσποτες βουίζουν γύρω σου
οι ύποπτες σιωπές...
σε μια περίεργα θορυβώδη μοναξιά
κάποιες στιγμές γίνεται εχθρός
ακόμη κι ο εαυτός σου...
Τι πανοπλία να φορέσεις;
Πως να κρατήσεις ατσαλάκωτα
αλέκιαστα
ακέραια
προπάντων ζωντανά
όσα ωραία μέσα σου υπάρχουν ;
Δέντρο φυλλοβόλο η ψυχή
την ξεγυμνώνουν βίαια
οι άγριοι καιροί...
μακριά πολύ μακριά η άνοιξη
πάνω σε άλογο κουτσό...
δε διακρίνεις κάποτε
αν έρχεται η αν φεύγει...
ελπίζεις μόνο...σ' ένα θαύμα
που πια κι αυτό
κανείς δεν το πιστεύει...

Μαρία Γασπαράτου