Κι αν περνάνε οι μέρες
κι αν αλλάζουν οι μήνες,
θα με βρίσκει όπως πάντα ο καιρός
να προσμένω,
της παλιάς μου ευχής την εκπλήρωση,
σ' ένα ακρογιάλι,
σ' ένα ξωκλήσι,
σ' ενός καντηλιού την τρεμάμενη φλόγα,
στη σιωπή, που μονάχα σε μένα μιλά,
κάποιας άγιας εικόνας,
να προσμένω
το καράβι του ονείρου να δω,
μ' ανοιχτά τα λευκά του πανιά,
του ονείρου που αργεί,
μα που ξέρω
δε μ' έχει προδώσει..
δε σ' αφήνει ποτέ ό,τι ελπίζεις,
αν πιστεύεις σ' αυτό
και αν πρώτος εσύ δεν τ' αφήσεις...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου