Είναι η δική σου η φωνή

Πάλι εκείνη η ενοχλητική φωνή...
δεν ξεχωρίζεις τίνος είναι...
ένα ψιθύρισμα...
σαν φύλλων θρόισμα
λίγο πριν πέσουνε στο χώμα
μια νύχτα φθινοπωρινή.
Δε την αντέχεις...
σα να διαβάζει ένα βιβλίο...
μια ιστορία θλιβερή που σε πονά
και νιώθεις ξάφνου σαν παιδί
που είναι μόνο
κι έξω ο άνεμος λυσσομανά
και βρέχει.
Άκου...
πάλι εκείνη η απεχθής φωνή...
κλείνεις τ' αυτιά σου
κλείνεις τα μάτια
ψέματα λες
την ξέρεις
είναι η δική σου η φωνή
που σαν σκληρός ανακριτής
σ' ελέγχει...

Μαρία Γασπαράτου