Της αγάπης μου οι διαδρομές

Ήταν τα μάτια σου γεμάτα πευκοδάση
κι εγώ είχα τόσο κουραστεί
να ψάχνω για ένα ξέφωτο
στις αχανείς εκτάσεις τους...
έπεφτε η νύχτα
κι όλο και πιο βαθιά χανόμουν
στο σκουροπράσινο άπειρο
απελπισμένη
που δεν κατάφερνα
τ' ανεξιχνίαστα κομμάτια της ψυχής σου
να ερμηνεύσω.
Μόνο τα πρωινά μέσα στο βλέμμα σου
μια υποψία ήλιου έκανε να χοροπηδά
πάνω στο επικίνδυνο άτι της ελπίδας
η καρδιά μου
και το παράξενο ταξίδι μου στα μάτια σου
συνέχιζα...
Δεν τα κατάφερα ποτέ...
μα είμαι σίγουρη
πως στο σκοτάδι μέσα σου
μείναν για πάντα τα πατήματά μου...
και της αγάπης μου οι διαδρομές
σαν άστρα από ένα μακρινό ουρανό
ανάβουν
και με θυμάσαι...

Μαρία Γασπαράτου