Δεν ξαναγύρισα ποτέ

Ατέλειωτη έμοιαζε η νύχτα...
το σπίτι έρημο ανάσαινε βαριά
μια απώλεια
μια θλίψη
ένα θυμό...
καθισμένη στην ίδια γέρικη
πολυθρόνα
που καταφύγιο υπήρξε άλλοτε
μετρούσα όρια και αντοχές
αρνήσεις κι αποφάσεις
και κάποια όνειρα στοιχειά
που πριν να γεννηθούν είχα σκοτώσει...
η φωνή σου το γέλιο σου ηχούσαν ακόμα
μα πιο πολύ οι κραυγές σου
αυτές που δεν άφησες ποτέ ν' ακουστούν...
όλα είχαν τελειώσει
κι εσύ πολύ μακριά
τίποτα πια και κανείς δε με κρατούσε...
άφησα την κουρασμένη πολυθρόνα
αιώνια να σηκώνει τ' αβάσταχτα μου μυστικά
έκλεισα την πόρτα
ούτε ένα βλέμμα δεν έριξα πίσω
πέταξα το κλειδί στη γκρίζα λεωφόρο
λιώμα να γίνει
κάτω από το βάρος των τροχοφόρων...
δεν ξαναγύρισα ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου