Στη μοναξιά του φθινοπώρου
πέφτουν σαν φύλλα οι αντοχές...
ξέρω δε θά ρθεις...
το κορμί διαπερνά
του Νοέμβρη η ψύχρα,
της απουσίας σου η παγωνιά
διαπερνά την ψυχή
κι ένα παγκάκι
που από καιρό ορφάνεψε,
άλλον ένα χειμώνα
θ' αγναντεύει ολομόναχο,
της θάλασσας το απέραντο,
της ζωής μας το λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου