Εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες

Κι εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες
έψαχνες αιτίες να βρεις
γι αυτά τα σύννεφα που τη ματιά μου
βαραίναν
για το χαμόγελο που ασφυκτιούσε...
που αόρατα τείχη γύρω απ' τα χείλη
το κρατούσαν μικρό
για τις λέξεις που μέναν μισές
πνιγμένες στην παραίτηση
για τα χέρια που άνοιγαν πια
σε μια πέτρινη αγκαλιά...
εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες
έψαχνες αιτίες να βρεις
σε δικά μου λάθη
σκόπευες σταθερά
και με βολικά συμπεράσματα
κατευθείαν στην καρδιά πυροβολούσες...
όμως τι νόημα είχαν τα λόγια...
σπόροι χαμένοι σε άρρωστο χώμα...
μου είναι αδιάφορο πια...
μέσα από σένα έμαθα
πως κάποτε γίνεται όπλο η σιωπή
ασπίδα ψυχής
αλεξίσφαιρο όχημα για να πας παρακάτω...

Μαρία Γασπαράτου