Τίποτα για πάντα δεν κρατάει

Δώδεκα και τριάντα κάθε μέρα
η ώρα που περνάει ο παλιατζής
μ' ένα σαραβαλάκι ξεχαρβαλωμένο...
μες στην καρότσα του ψυχορραγούν
πράγματα χαλασμένα
το κάθε τι αγκαλιά με τη δική του ιστορία...
διαπεραστική ακούγεται η φωνή του
σαν πλοίου σφύριγμα
που ξεσηκώνει τους ανθρώπους...
κι έτσι όπως χάνεται στου δρόμου τη στροφή
μένει σαν θλιβερός απόηχος
η αίσθηση του χρόνου
που με σκληρότητα
περνά πάνω από τις ζωές μας
και της φθοράς η αίσθηση
πως τίποτα για πάντα δεν κρατάει
μα πιο πολύ η θλίψη
για τα σπασμένα μέσα σου
εκείνα που σκουριάζουν λίγο λίγο
από της μνήμης το Νοτιά...
Πως απ' αυτά να απαλλαγείς;
Κανένας δεν περνάει παλιατζής
απ' της ψυχής τους τόπους...

Μαρία Γασπαράτου