Ν' αντέξουμε...

Γλιστράει το σήμερα σαν λάβα ηφαιστείου
από την κορυφή της πιο εφιαλτικής σιωπής...
κυλάει αργά
στη ραχοκοκκαλιά ενός κόσμου έκπληκτου
και εντελώς σοκαρισμένου
από την συνεχώς εξελισσόμενη πτώση του...
δεν κάνεις πια τις ίδιες σκέψεις
σαν κάθε πρωί μπροστά στο καθρέφτη...
τι να φορέσεις
τι ώρα θα βγεις
ποιον δρόμο θα πάρεις
ποιους θ' ανταμώσεις...
δεν έχεις πια τα ίδια άγχη...
αν θα 'χει κίνηση
αν θα προλάβεις
τι ώρα θα τα καταφέρεις να επιστρέψεις...
πόσο ανόητα άξαφνα
σου φαίνονται όλα αυτά...
πόσο η εικόνα σου μες στον καθρέφτη
δείχνει ασήμαντη...
γυρίζεις την πλάτη στο είδωλό σου...
και το "εγώ" έτσι απλά γίνεται "εμείς"...
μόνο μιά σκέψη έχει πια σημασία...
όλοι μαζί...
μέχρι το τέλος...
ν' αντέξουμε...

Μαρία Γασπαράτου