Αυτή η άνοιξη...

Περίεργη που είναι αυτή η άνοιξη...
ήρθε λες...
κι όμως μέσα σου νιώθεις βαθιά
πως δεν ήρθε...
προχωράει αγκαλιά με το φόβο
κι είναι οι δρόμοι κλειστοί
κι όσα πάνε να ανθίσουν λουλούδια
στο διάβα της,
κάποιας άγριας αγωνίας το βρόμικο χέρι
σαν δρεπάνι τα κόβει
κι εσύ σε μιας άγνοιας την ύπουλη νύχτα
ψηλαφείς το κρύο σκοτάδι
να βρεις μιά διέξοδο...
την ελπίδα στο βάθος να δεις ν' ανατέλλει...
Σε ποιας φυλακής το παράλογο
δέσμιο κρατείται το φως;
Πόσο είναι κρίμα να χαθεί έτσι άδικα
απ' τα μάτια
απ΄την ψυχή
απ' τη ζωή σου
ετούτη η άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου