Κάθε κουτσό Φλεβάρη

Κάθε κουτσό Φλεβάρη
είναι αναπόφευκτοι οι συνειρμοί
με τα λειψά της ζωής μου...
σα να αγγίζει η πρώτη του μηνός
μια λεπτεπίλεπτη χορδή
κι ηχούν στην ηρεμία του πρωινού
νότες παράταιρες που ξέφυγαν θαρρείς
από κάποια παλιά ξεκούρδιστη κιθάρα...
κι όλα μου τα μισά και τα παρατημένα
αρχίζουν φάλτσα να μου τραγουδούν
σ' ένα σκοπό ακατάληπτο και ενοχλητικό
που τον αφήνουνε κι αυτόν ανολοκλήρωτο
μοιραία...
μα ξάφνου εκεί κατά το μεσημέρι
κάθε Φλεβάρη πρώτη του μηνός
όλα μου τα ατέλειωτα και τα εγκαταλειμμένα
στριμώχνονται σε κάποια έρημη και σκοτεινή
γωνία του μυαλού
κι ανέλπιστα ανοίγει το τοπίο...
δεν έχει πίσω... δεν έχει χθες...
μονάχα αύριο... μόνο μπροστά...
στις ανθισμένες μυγδαλιές...
σ' ότι απ' την αρχή ξαναγεννιέται...
στην άνοιξη που θά 'ρθει...

Μαρία Γασπαράτου