σαν πληγωμένοι στρατιώτες
παροπλισμένοι κι ανήμποροι...
σκιές που σέρνονται
μέσα από χαρακώματα
με ματωμένες στολές...
με ανεπανόρθωτα τραύματα...
με μικρούς και μεγάλους θανάτους
στους γερτούς τους ώμους...
ζητούν μιά απάντηση
για όλα τα λάθη μου κι όλες τις παραλήψεις
για τις αποτυχημένες μάχες μου
τις άνευ όρων παραδόσεις
τις άτακτες μου υποχωρήσεις...
της ζωής μου οι ήττες...
επίμονες και εκδικητικές
μου ψιθυρίζουν
πως δεν υπήρξα όσο θα πρεπε γενναία...
μα εκεί που χάνομαι
μέσα στου ίδιου μου του εαυτού την απαξίωση
σαν άτι αγέρωχο
απ' όλα αυτά μακριά με παίρνει
αυτή που ξέρω μέσα μου καλά
η μυστική η αδιαμφισβήτητη
η πιο μεγάλη της ζωής μου νίκη...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου