Κι εσύ μου λες...

Κι εσύ μου λες πως όλα τα ξέχασα...
πως τίποτα δε σήμαιναν για μένα
οι δρόμοι που βαδίσαμε...
τα καλοκαίρια στο μικρό ψαροχώρι...
της αγάπης τα λόγια που ασυγκράτητα
φεύγαν μαζί με το κύμα
κι επέστρεφαν άσπρα πουλιά...
τα βράδια που αγκαλιά στην προβλήτα
δρόμους στο αύριο ανοίγαμε
μέσα απ' των αστεριών τη λάμψη...
τα φθινόπωρα...
τα πρωτοβρόχια...
τα νοτισμένα τζάμια
που πάνω τους όνειρα ζωγραφίζαμε
και χελιδόνια...
τι κι αν έφτανε βαρύς ο χειμώνας...
στον κοινό της αγάπης μας τόπο
είχε κιόλας η άνοιξη φτάσει...
Κι εσύ μου λες πως όλα τα ξέχασα...
μα τότε θα έπρεπε
τα πιο όμορφα της καρδιάς μου τοπία
να έχω ξεχάσει...

Μαρία Γασπαράτου