Έτσι της έλεγαν...

Έτσι της έλεγαν...
πως είναι τα πετάγματα επικίνδυνα
και πως δεν ήτανε γι αυτήν οι ουρανοί.
Έτσι της έλεγαν...
και κάποτε 
κάποια που τόλμησαν φτεράκια
να φυτρώσουν
στους τρυφερούς της ώμους
τα έκοψε.
Τους πίστεψε...
δεν πέταξε ποτέ...
Θυμάται τώρα μ' ένα παράπονο
τα καλοκαίρια...
μες στην ψυχή της την ταραχή
κάθε φορά που ακολουθούσε
με το θλιμμένο βλέμμα της
τους γλάρους...
θυμάται τώρα με μια πίκρα
της καρδιάς της το φτερούγισμα...
με οργή θυμάται την εκούσια φυλακή...
τι κι αν έτσι της έλεγαν...
δε φταιν αυτοί...
εκείνη φταίει που κάποτε ξερίζωσε
από τους τρυφερούς της ώμους
τ' άσπρα της νεογέννητα φτερά...

Μαρία Γασπαράτου