Ένα γεμάτο φεγγάρι

Όλα γύρω άδεια...
και μόνο ένα γεμάτο φεγγάρι...
μια πύρινη τρύπα στο σκοτεινό παρόν
σαν σκουριασμένος οβολός
σαν ξεχασμένο τάμα
προσφορά σε κάτι που χάθηκε...
σ' ένα παράξενο καιρό...
τότε...
που ό,τι ωραίο υπήρχε το φυλάκισε
σε ψεύτικους πύργους...
σε φθαρμένες σελίδες παλιών παραμυθιών.
Ό,τι ακέραιο κι αληθινό το πέταξε
σε μιας ανόητης ματαιοδοξίας τον απύθμενο κάδο.
Ό,τι ελεύθερο κι αγνό το πούλησε
σε πλανόδιους εμπόρους σαθρών ευκαιριών.
Νύχτωσε απότομα...
Με μάτια που καίνε κοιτάζει το δρόμο...
Πόσο επικίνδυνα στενεύει!
Πάει καιρός που πια δε φαίνεται η θάλασσα...
στέρεψε...
Κι εκείνο το πλοίο που πρόσμενε
δεν πρόκειται να 'ρθει.
Στέγνωσαν όλα...
άδειασαν...
και μόνο ένα γεμάτο φεγγάρι...
μια πύρινη τρύπα στο σκοτεινό παρόν
σαν σκουριασμένος οβολός
σαν ξεχασμένο τάμα
προσφορά σε κάτι που χάθηκε...

Μαρία Γασπαράτου