Έτσι...δίχως αιτία...

Αυτό δεν το λεγες ζωή...
μέσα απ' τις ζωές των άλλων ζούσε
μόνος της στόχος το νοιάξιμο 
η δίχως τέλος προσφορά.
Οι χαρές καμιά πηγή προσωπική δεν είχαν
τα όνειρα της ήταν κι αυτά όνειρα ξένα.
Πίστευε πως έτσι γίνεται σαν αγαπάς
πως χρέος ήταν πριν απ' τον εαυτό σου
ν' αγαπάς τους άλλους.
Τώρα στον καθρέφτη μετρά ρυτίδες...
χαραγμένες στο πρόσωπο στερημένες στιγμές
πόθοι θαμμένοι στα πιο βαθιά της κύτταρα... 
Μάταια στο βλέμμα της τρέχει
να κρυφτεί το ανεκπλήρωτο...
μ' ενοχή κατεβάζει τα μάτια...
Τίποτα για κείνη... 
Τίποτα δεν έκανε...
κι ότι κι αν κάποιες σπάνιες φορές 
ξεκίνησε 
τ' άφησε στην αρχή του να σβήσει...
έτσι...δίχως αιτία...
και δεν είναι τόσο που τη φτωχούλα της ψυχή 
θυσίασε
είναι που πια ξεκάθαρα το βλέπει 
πόσο ήταν ανόητη ετούτη η θυσία...

Μαρία Γασπαράτου