Anastatica

Αλλάζουν πρόσωπα οι άνθρωποι...
ακόμα να το συνηθίσεις...
ανοίγεσαι, πληγώνεσαι, κλείνεσαι πάλι
κι αποσύρεσαι 
στη μέση της ερήμου...
εσύ μονάχα κι η σκιά σου 
δίχως ρούχα παραλλαγής
δίχως να σε απειλεί κάθε κίνηση
σε μια φύση εχθρική.
Ναι είναι όμορφα στη μέση της ερήμου.
Δεν υπάρχει πόνος δεν υπάρχει φόβος
δεν υπάρχει θάνατος 
και μόνο μακρινοί ακίνδυνοι ήχοι
και μόνο κοντινοί σωτήριοι ψίθυροι
δίχως μάσκες δίχως συμβιβασμούς
δίχως δεύτερες σκέψεις 
δεν έχει τόπο δεν έχει λόγο να κρυφτεί η αλήθεια.
Κι εσύ ένας μικρός κλειστός ανθός δίχως ρίζες...
σε παρασέρνει ένας άνεμος ζεστός
σε μια απόλυτη ελευθερία...
κάποιες στιγμές σαν ευλογία και σαν δροσιά
νιώθεις το χάδι του Θεού
κι ανοίγεις...
ένας μικρός ανθός στη μέση της ερήμου...
Anastatica...

Μαρία Γασπαράτου