Κάποιες σταγόνες χαράς

Μακραίνει ο δρόμος
και το κουβάρι που χρόνια ξετύλιγα
ξεφτίζει...
όπου να ναι θα σπάσει.
Πάει καιρός που πια κανείς δεν περιμένει
πάει καιρός που κι εγώ παραιτήθηκα.
Ίσως και να ταν ένα λάθος όνειρο
μια ρομαντική αυταπάτη
μια παραπλανητική εξιδανίκευση
μια ουτοπία.
Ίσως εκεί που ήθελα μονάχα να επιστρέψω
να ταν μια καλοκαιρινή ανάμνηση
ένα απομεσήμερο στην παραλία
μια στιγμιαία αίσθηση ευτυχίας.
Ίσως και να θελα μονάχα να κρατήσω
κάποιες αυγουστιάτικες σταγόνες χαράς...
παράταιρες...
σε μια παγωμένη χειμωνιάτικη βροχή
ένα ευωδιαστό αγιόκλημα
σε χαλάσματα στοιχειωμένα
ένα απρόσμενο γέλιο παιδικό
μέσα σε λυγμούς και κραυγές...
Κάποιες σταγόνες χαράς...
κι όσα πονάνε να ξεχάσω...
Πόσο έξω έπεσα...
Πόσο χρόνο έχασα...
Πόση ζωή χαράμισα αναπολώντας τι;
Λίγες σταγόνες χαράς...
παράταιρες...
σ' ενός γκρίζου τοπίου τη θλιμμένη βροχή...

Μαρία Γασπαράτου